Friday, July 15, 2011

မွန္တာ​တစ္ခု​သ​စ​ၥာ​ျ​ပဳ​၍ေ​ဆး​ကု​သူ​တ​စ​္ေ​ယာက္အေ​ၾ​ကာ​င​္း

       သီ​ေ​ပါ​မ​င​္း ပါ​ေ​တာ​္​မူ​ၿ​ပီး​ေ​နာ​က​္ (၁​၀)ႏွ​စ​္​၀​န​္းက်​င​္ေ​လာက္ရွိ​ေ​သာ​အခါ​တြ​င​္ မႏ​ၱေ​လး​ၿ​မိ​ဳ​႕ သက်​သီ​ဟ​ဘုရား​အနီး​၌ နာမ​ည​္ေက်ာ​္​ၾ​ကား​သ​ည​့္ သမား​ေ​တာ​္​တ​စ​္​ဦး ေ​ပ​ၚ​ထြ​န​္း​ခဲ့​၏။ ထို​သမား​ေ​တာ​္​သ​ည​္ ေ​ဆး​လြယ္အိတ္မ​ရွိ၊ ေ​ဆး​၀ါး​တစ္မႈ​န​္​႔မွ်​မ​သုံး၊ ေ​သာ​က​္ေ​ရ​တစ္ခြက္ကို ေ​ဆး​အျ​ဖစ္သုံး​၍ ေ​ဆး​ကု​ရာ လူ​နာ​ေ​တာ​္ေ​တာ​္မ်ားမ်ား ေပ်ာက္က​င​္း​ၾ​က​၏။ ထို​႔ေ​ၾ​ကာ​င​့္ ထို​သမား​ေ​တာ​္​အား အပ​င​့္​အဖိတ္မ်ား​၏။
         သမား​ေ​တာ​္​၏​အိမ္အ​နီး​၀န္းက်​င​္​၌ ေ​န​ထို​င​္​ၾ​ကေ​သာ ေ​ခတ္ပ​ညာ​သ​င​္​ၾ​ကား​ေ​န​ၾ​က​သ​ည​့္ ေက်ာ​င​္း​သား​တစ္စု​သ​ည​္ ဆရာ​ႀ​ကီး​ က မည္သ​ည​့္​န​ည​္းျ​ဖ​င​့္ ေ​ဆး​ကု​သ​သည္ကို အလြန္သိ​လို​ေ​န​ၾ​က​၏။ တ​စ​္ေ​န​႔​တြ​င​္ ေက်ာ​င​္း​သား​တ​စ​္ေ​ယာက္သ​ည​္ ဆရာ​ႀ​ကီး​ ႏွ​င​့္ ရ​င​္းႏွီးေ​အာ​င​္​ႀ​ကိ​ဳ​စား​ၿ​ပီး​ေ​နာ​က​္ ဆရာ​ႀ​ကီး​ အား ေ​ဆး​ကု​သ​ည​့္​န​ည​္း​ကို ေ​မး​ျ​မန​္း​၏။
     "ငါ.... သ​စ​ၥာ​နဲ​႔ ေ​ဆး​ကု​တ​ယ​္" ဟု ဆရာ​ႀ​ကီး​က တို​တု​ိ​ပ​င​္ေျ​ဖ​၏။
"ဆရာ​ႀ​ကီး​ခင္ဗ်ား၊ အဒီ​ပညာ ကို​က​ၽြ​န​္ေ​တာ့​ကို သ​င​္ေ​ပး​ပါ့​လား"
"ငါ့ ပညာ​ကို သ​င​္ေ​ပး​ဖို​႔ မ​တြ​န​္​႔​တို​ပါ​ဘူး၊ သ​င​္ေ​ပး​ဖို​႔​လဲ မ​ခဲ​ယ​ဥ​္း​ပါ​ဘူး၊ အခု​သ​င​္ေ​ပး​ရ​င​္ အခု​တတ္သြား​မွာ​ပဲ၊ ဒါ​ေ​ပ​မ​ယ​့္ ယုံ​ဖို​႔​က ခက္တယ္ကြဲ​႕၊ မ​ယုံ​ရင္လဲ ေ​ဆး​က မ​စြ​မ​္း​ဘူး​ကြဲ​႕"
" ဆရာ​ႀ​ကီး​ရဲ​႕ ပညာ​ကို က​ၽြ​န​္ေ​တာ​္​ယုံ​ၾ​က​ည​္ေ​လး​စား​ပါ​တ​ယ​္၊ က​ၽြ​န​္ေ​တာ့​ကို​သ​င​္ေ​ပး​ပါ​ေ​နာ​္၊ က​ၽြ​န​္ေ​တာ​္ ပညာ​ယူ ထားခ်င္လို​႔​ပါ"
"ေ​အး.... ပညာ​လိုခ်င္တာ​ၾ​ကား​ရ​လို​႔ ၀​မး​္​သာ​ပါ​တ​ယ​္၊ ေ​မာင္တို​႔​လူ​င​ယ​္ေ​တြ​က ေ​ခတ္ပ​ညာ​ကို​သာ အထ​င​္​ႀ​ကီး ေ​န​ၾ​က​တ​ယ​္၊ ျ​မန္မာ့​ရိုးရာ​ပညာ​ေ​တြ​ကို​ေ​တာ့ အထ​င​္ေ​သး​တ⁠တ​္​ၾ​က​တ​ယ​္။ အမွန္က ျ​မန္မာ့​ေ​ဆး​ပညာ​ေ​တြ​လ​ည​္း အစြ​မ​္း​ထက္တာ​ပဲ၊ ပညာ​ဆို​တာ န​ည​္းမ်ား​မ​ဟူ အသုံးခ်​တတ္ရ​င​္ အက်ဳ​ိး​ရွိ​တာ​ပဲ၊ ၾ​ကြ​က​္ေ​သ​တစ္ခု​အရ​င​္းျ​ပဳ​ၿ​ပီး ၾ​ကြယ္မႈ​တတ္ဆုံး သူ​ေ​ဌး​ထုံး​ကို ႏွ​လုံး​မူ​ရ​မယ္လို​႔ ဆို​ထား​တ​ယ​္ မ​ဟုတ္လား"

"မွန္ပါတယ္ ဆရာႀကီး ၊ ဆရာႀကီးပညာကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး ...."
"ေအး... ေအး.... ေမာင္ရင္လိုခ်င္ရင္ ငါသင္ေပးပါ့မယ္၊ ဒီပညာမွာ ကိုယ္တိုင္ယုံၾကည္ဖို႔က သိပ္အေရးႀကီးတယ္ကြဲ႕၊ လူနာကလဲ ယုံၾကည္ဖို႔လိုတယ္၊ ယုံၾကည္မႈမရွိရင္ မေအာင္ျမင္ဘူးကြဲ႕၊ ငါေတာင္ လူဆယ္ေယာက္ကုရင္ သုံးေယာက္ေလာက္က မေပ်ာက္တတ္ဘူးကြဲ႕။"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆ၇ာႀကီး"
 "ေအး.... ေျပာျပရတာေပါ့၊ အဲဒီမေပ်ာက္တဲ့ သုံးေယာက္အနက္က တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕အတြက္ ငါက စိတ္မထက္သန္လို႔ မေပ်ာက္ဘူးကြဲ႕၊ ေနာက္္တစ္ေယာက္က ငါသစၥာဆိုၿပီး ေဆးကုတာ သူ႕ေရာဂါေပ်ာက္မယ္လို႔ မယုံၾကည္တဲ့အတြက္ မေပ်ာက္ဘူးကြဲ႕၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ငါကလဲ စိတ္ထက္သန္ပါရဲ႕၊ သူကလဲ ယုံၾကည္ပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ ေရာဂါ မေပ်ာက္ဘူးကဲြဲ႕၊ ဒါကေတာ့ အတိတ္ကံေၾကာင့္ လို႔ ဆိုရမွာေပါ့ကြယ္"
"မွန္ပါတယ္ ဆရာႀကီး၊ ဆရာႀကီး သစၥာဆိုၿပီး ေဆးကုပုံကို ေျပာျပပါဦး"
"ငါ့ပညာက မခက္ပါဘူးကြယ္၊ လူမမာက အမ်ဳိးသမီးျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့ လူမမာအိမ္ေရာက္ရင္ ေသာက္ေရ တစ္ခြက္ေတာင္းယူၿပီး သစၥာဆိုရတယ္၊ ဘယ္လို ဆိုမလဲဆိုေတာ့ -"
 "ငါသည္ ငါ့အေမရဲ႕သားမွန္၏၊ သူသည္ သူ႕အေမ၏သမီးမွန္၏။ ဤမွန္ကန္တဲ့ သစၥာစကားေၾကာင့္ ဤသစၥာေရ သူ႕၀မ္းထဲေ၇ာက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ သူ႕ကိုယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ေရာဂါအားလုံး ေပ်ာက္ကင္းပါေစသတည္း။"
"ဒါပဲကြဲ႕ ၊ သစၥာဆိုတာ မွန္ရတယ္၊ အေဖ့သား၊ အေဖ့သမီးလို႔ ေျပာရင္ မွားခ်င္မွားေနဦးမယ္၊ အေမ့သား အေမ့သမီး ဆိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မမွားႏိုင္ဘူးေပါ့။ အဲ ... မွန္ကန္ရင္ သစၥာအစြမ္းက ေရာဂါကို ေပ်ာက္ကင္းေစတာပါပဲ"
"သစၥာဆိုၿပီးေရကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ဆရာႀကီး"
"သစၥာေရကို လူနာကို တိုက္ရမယ္၊ လိမ္းလဲ လိမ္းေပးႏိုင္တယ္၊ မ်က္စဥ္းလဲ ခပ္ေပးႏိုင္တယ္။"
ေခတ္လူငယ္က ေဆးကုနည္းကို ၾကားရသည့္အခါ ယုံရခက္၊ မယုံရခက္ျဖစ္ေန၏။ ရယ္လည္းခက္ ၊ မရယ္လည္းခက္ျဖစ္ေန၏။ ရိုးသားေသာဆရာႀကီးက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာျပေနသည့္အတြက္ ရယ္ရန္လည္းခက္ေန၏။ သိပ္ရယ္ခ်င္ေနသည့္အတြက္ မရယ္ရ၍လည္းခက္ ေန၏။
 ေဆးကုနည္းကို သိၿပီးသည့္ေနာက္ ေခတ္လူငယ္က အသုံးမခ်ျဖစ္ပါ။ အထင္မႀကီး၍ပင္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဆရာႀကီးကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္တြင္ အိမ္နီးခ်င္း မိန္းကေလးတစ္ဦးသည္ သားဦးေမြးဖြားရန္ခက္ခဲေနသျဖင့္ ကၽြမ္းက်င္သည့္ ၀မ္းဆြဲဆရာမႀကီးတစ္ဦးကိုေခၚ၏။ မေမြးဖြားႏိုင္ပဲ အလြန္နာက်င္ေနသည့္အတြက္ မိန္းကေလးသည္ ဆယ္အိမ္ကိုးအိမ္ၾကားေအာင္ေအာ္ဟစ္ကာ ငိုေၾကြးေနရေလ၏။
ထိုေအာ္ငိုသံကို ေခတ္လူငယ္က အတိုင္းသားၾကားေနရသျဖင့္ သနားၾကင္နာလာ၏။ မည္သည့္အကူအညီမ်ား ေပးႏိုင္မည္နည္းဟု စဥ္းစားရာ မိမိတတ္သိခဲ့သည့္ပညာကို အသုံးခ်ၾကည့္၇န္ စိတ္ကူးေပၚလာ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုအမ်ဳိးသမီးအိမ္သို႔သြားၿပီး ေသာက္ေရတစ္ခြက္ေတာင္းယူ၏။ ဘုရားစင္ေရွ႕၌ သရဏဂုံႏွင့္တကြ ငါးပါးသီလကိုခံယူေဆာက္တည္၏ ဟု သီလခံယူၿပီး အိမ္ေစာင့္နတ္ႏွင့္ သတၱ၀ါမ်ားကို ေမတၱာပို႔၏။ ထို႔ေနာက္ ေရခြက္ကိုင္ၿပီး ဆရာႀကီးသင္ျပေပးခဲ့သည့္အတိုင္း ခုနစ္ႀကိမ္သစၥာဆို၏။
ထိုသစၥာေရကို အမ်ဳိသမီးအားေပး၏။ "ဒီသစၥာေရကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေလးေလးစားစားနဲ႔ မီးဖြားေဆးအျဖစ္ ေသာက္ပါ၊ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ မီးဖြားပါလိမ့္မယ္။"
 မိန္းကေလး၏ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ား မိတ္သဂၤဟမ်ားက စိတ္၀င္စားစြာ ၾကည့္ေနၾက၊ နားစြင့္ေနၾက၏။ အားကိုးရာမဲ့ ျဖစ္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးက သစၥာေရကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္ ေသာက္ခ်လိုက္၏။ မၾကာမီ ကေလးငိုသံၾကားရ၏။
"အား.... ဒီဆရာေလးက တယ္ေတာ္ပါလား" "သူ႕ေဆးကသိပ္စြမ္းပါလား" "ေက်းဇူးၾကီးလွပါတယ္ကြယ္" ဟု ခ်ီးမြမ္းသံမ်ား လွ်ံထြက္လာၾက၏။
ေခတ္လူငယ္သည္ တစ္မုခ်င္းပင္ ေဆးဆရာျဖစ္သြားေပေတာ့၏။
ယုံၾကည္ေသာစိတ္တြင္ အနႏၱတန္ခိုးစြမ္းအင္ ရွိ၏။ သစၥာတြင္လည္း အနႏၱတန္ခိုးရွိ၏။ ဤတန္ခိုးမ်ားကို ယုံၾကည္ေသာ္ ေရတစ္ခြက္သည္လည္း အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္သည့္ ေဆးစြမ္းေကာင္းတစ္လက္ျဖစ္လာသည္ သာတည္း။

(ဆရာႀကီးေဒါက္တာမင္းတင္မြန္၏ ေမတၱာႏွင့္သစၥာအဖြင့္ မွ လြန္စြာႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ မွ်ေ၀ပါသည္။)


Tuesday, July 5, 2011

မုသာ၀ါဒ ဘယ္ကစ

ကမၻာဦးကာလမွာ လူေတြဟာ ကတိသစၥာတည္ၾကည္ၾကလို႔ မုသားစကားကို မၾကားဖူးဘူး။ အဲဒီေခတ္ကလူေတြဟာ အစားအေသာက္ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြကို မပင္မပန္းပဲ လြယ္လြယ္ကူကူ စိုက္ပ်ဳိးလို႔ ရၾကပါသည္။ မိုးေလ၀သ ရသီဥတုမွန္ကန္ပါသည္။ အဆုံးစြန္ ႏြယ္ပင္ျမက္ပင္မ်ားပင္ ေဆးဖက္၀င္သည္ဟု ဆိုထားပါသည္။
"ကတိသစၥာ၊ တည္ေသာခါကား၊ ၾသဇာေလးနက္၊ ေပၚဆီတက္၍၊ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္၏။"
အဲလို ေခတ္ႀကီးမွာ ပထမဆုံး မုသားေျပာဆိုသူကေတာ့ ေစတိယဆိုတဲ့ ရွင္ဘုရင္တစ္ပါးျဖစ္ပါတယ္။ ေစတိယမင္း လိမ္ညာေျပာမယ္ဆိုတဲ့သတင္း ပ်ံ႕ႏွံ႕လာေတာ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုလုံး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားပါတယ္။ လိမ္ေျပာတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွန္းမသိၾကေတာ့ အားလုံးစိတ္၀င္စားသြားၾကတာေပါ့။
ေစတိယမင္း ဘာေၾကာင့္လိမ္ေျပာရသလဲဆိုေတာ့---
သူတကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ၾကားစဥ္က ပေရာဟိတ္ႀကီးရဲ႕ညီျဖစ္သူ ေကာရလမၺ နဲ႔ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးၿပီး သူရွင္ဘုရင္ ျဖစ္တဲ့အခါ ေကာရလမၺကို ပုေရာဟိတ္ရာထူးေပးမယ္လို႔ ကတိျပဳခဲ့ပါတယ္။
သူမင္းျဖစ္လာတဲ့အခါ လက္ရွိ ပုေရာဟိတ္ႀကီးကို ရာထူးမွ မခ်ႏိုင္ပါဘူး။ ထုံးတမ္းစဥ္လာအရ ပုေရာဟိတ္ရာထူးကို ေနာင္ေတာ္ျဖစ္တဲ့ပုေရာဟိတ္ကသာ ဆက္ခံခြင့္ရွိၿပီး ေနာင္ေတာ္က မလႊဲေျပာင္းေပးရင္ ညီေတာ္က ဒီရာထူးကို မရႏို္င္ပါဘူး။ ဘုရင္ကလည္း အတင္းလႊဲေျပာင္းေပးလို႔မရပါဘူး။
      လက္ရွိပုေရာဟိတ္ႀကီးက ေကာရလမၺရဲ႕အစ္ကို သူ႕သားႀကီးကို ပုေရာဟိတ္ရာထူးလႊဲေပးၿပီး သူကေတာ့ ရေသ့၀တ္သြားပါတယ္။ ေကာရလမၺဟာ ပုေရာဟိတ္ရာထူးကို မရတဲ့အတြက္ ေနာင္ေတာ္ကို မၾကည္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းဘုရင္နဲ႔ သူပေရာဟိတ္ျဖစ္ဖို႔ တိုင္ပင္ပါတယ္။
      ေစတိယမင္းကလည္း ေက်ာင္းတုံးက ေပးထားတဲ့ ကတိစကားအရ ကူညီဖို႔သေဘာတူပါတယ္။
"ေကာရလမၺ ... ရာထူးအတြက္မပူနဲ႔၊ ငါကို္ယ္တိုင္ ပရိတ္သတ္အလယ္မွာ သင့္ကို အစ္ကိုႀကီး၊ သင့္ရဲ႕ေနာင္ေတာ္ကို အငယ္လို႔ လိမ္ေျပာမယ္။ ဒီလိုဆိုရင္ သင္ကအႀကီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ရာထူးဆက္ခံခြင့္ရသြားပီ" လို႔အႀကံရၿပီး သေဘာတူၾကတယ္။
မင္းႀကီး ဘယ္ေတာ့ေျပာမွာလဲလို႔ ေမးေတာ့..
ဒီေန႔ကစၿပီး ေနာက္ခုနစ္ရက္ေျမာက္မွာေျပာမယ္ လို႔ မင္းႀကီးကသေဘာတူတယ္။
ဒီသတင္းဟာ တစ္ၿမိဳ႕လုံးပ်ံ႕ႏွံ႕သြားေတာ့ ဘုရင္ကေျပာမယ့္မုသားစကားဟာ ဘယ္လိုပါလိမ့္၊ ျဖဴျဖဴလား၊ မဲမဲလား ဆိုၿပီးစိတ္၀င္စားလို႔ အဲဒီေန႔မွာ လူေတြႀကိိတ္ႀကိတ္တိုး စည္ကားစြာနဲ႔ လာၾကည့္ၾကတယ္။
မုသားေျပာမယ့္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ရေသ့၀တ္သြားတဲ့ ပုေရာဟိတ္ေဟာင္းကလည္း စ်ာန္အဘိညာဥ္ရထားၿပီျဖစ္လို႔ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ေရာက္ရွိလာတယ္။ သူကပဲ စေမးပါတယ္။
အရွင္မင္းႀကီး အငယ္ကိုအႀကီး၊ အႀကီးကိုအငယ္လို႔ လိမ္ေျပာမယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါသလားလို႔ ေမးပါတယ္။
မွန္ပါတယ္ လို႔ မင္းႀကီးကေျဖပါတယ္။
   "မင္းျမတ္ ... မုသာ၀ါဒဟာ အလြန္အျပစ္ႀကီးပါတယ္။ ရွိသမွ်ဂုဏ္ကိုဖ်က္ဆီးတတ္တယ္၊ အပါယ္သို႔လည္ခ်တတ္တယ္။ မုသားေျပာသူုကို ကိုယ္ေစာင့္နတ္ေတြက မေစာင့္ေရွာက္ဖူး၊ ခံတြင္းက အပုပ္နံ႔လည္းထြက္တတ္ပါတယ္။ ရာထူးစည္းစိမ္မွလည္းေလွ်ာက်တတ္ပါတယ္" လို႔ ရေသ့ကဆုံးမပါတယ္။
      ဒီစကားကို ရွင္ဘုရင္ၾကားရေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ေၾကာက္ရြံ႕သြားတယ္။ သူ႕ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေကာရလမၺက မေၾကာက္ဖို႔အားေပးတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဘုရင္လည္း၇ဲတင္းလာကာ ...
"အရွင္ရေသ့ အရွင္က အငယ္၊ ေကာရလမၺကအႀကီးျဖစ္တယ္" လို႔ေျပာခ်လိုက္ပါတယ္။
ဒီစကားဟာ ယခုကမၻာမွာ ပထမဦးဆုံးေပၚလာတဲ့ လိမ္ေျပာတဲ့စကားျဖစ္ပါတယ္။
အဲလို မုသားေျပာလိုက္တာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ဘုရင္ကိုေစာင့္တဲ့ သက္ေတာ္ေစာင့္နတ္ေလးပါးတို႔ဟာ သန္လွ်က္မ်ားကို ပစ္ခ်ၿပီး ကြယ္ေပ်ာက္သြားၾကတယ္။ ဘုရင္ရဲ႕ခံတြင္းမွ ၾကားညိဳသင္းနဲ႔ဟာေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး အပုပ္နဲ႕ထြက္လာတယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ကထြက္တဲ့ စႏၵကူးနံ႕လည္းကြယ္ၿပီး အိမ္သာနံ႔ႀကီး ေပၚထြက္လာတယ္။
ဒါနဲ႔ရေသ့က ဘုရင္ကို ဂရုဏာသက္ၿပီး  "မင္းျမတ္ မုသားမေျပာပါနဲ႔၊ အမွန္ကိုျပင္ေျပာရင္ အရင္အတိုင္း တန္ခိုးမ်ားျပန္ရလာပါလိမ့္မယ္" လို႔သတိေပးပါတယ္။
ရွင္ဘုရင္လည္း ေကာရလမၺအားေပးထားတဲ့ကတိအတုိင္း က်ားၿမီးဆြဲမိသူလို ၊ တစ္ခါၿခံခုန္ဖူးေတာ့ ထပ္ခုန္ဖို႔ ၀န္မေလးတဲ့သူလို မုသားစကားကို ဒုတိယအႀကိမ္ေျပာျပန္တယ္။
"အရွင္ရေသ့တို႔က ကၽြႏ္ုပ္ကို တန္ခိုးနဲ႔ လွည့္ပတ္ၾကတယ္၊ ကၽြန္ဳပ္ေနာက္ဆုတ္မွာမဟုတ္ဘူး၊ သင္ရေသ့က အငယ္၊ ေကာရလမၺကအႀကီးျဖစ္ပါတယ္" လို႔ထပ္လိမ္ေျပာျပန္တယ္။
ဒီအခါမွာေတာ့ ဘုရင္ရဲ႕ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းဟာ ေျခမ်က္စိအထိ ေျမထဲသို႔ျမႈပ္၀င္သြားတယ္။ ဘုရင္ကိုေျမစၿမိဳေနပါၿပီ။
ရေသ့က-
"မင္းျမတ္ မုသားမေျပာပါနဲ႔ မုသားေျပာရင္ မိုးေလ၀သမမွန္မကန္ျဖစ္ၿပီး သတၱ၀ါမ်ားဆင္းရဲတတ္ပါတယ္။ မွန္မွန္ေျပာပါ၊ ဘယ္သူကအႀကီးလဲ"
ရွင္ဘုရင္က "ငါ့နန္းငါထိုင္ မခိုင္က်ဳိးဟ" ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔ "သင္ကအငယ္၊ ေကာရလမၺက အႀကီးပဲ" လို႔ တတိယအႀကိမ္မုသားေျပာပါတယ္။ ဒီအႀကိမ္မွာေတာ့ ဒူးဆစ္အထိ ေျမႀကီးထဲျမႈပ္သြားပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေစတိယမင္းဟာ မုသားစကားကို ခုနစ္ႀကိမ္ထိေျမာက္ေျပာၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ အ၀ိစိကမီးေတာက္ေတြတက္လာၿပိီး သူ႕ကိုဆြဲယူသြားပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုံးက တစ္ေလာကလုံး သန္႔ရွင္းေနတဲ့အခ်ိန္သူက်ဴးလြန္တဲ့အျပစ္ဟာပထမဆုံးျဖစ္တဲ့အတြက္ မုသာ၀ါဒကံက်ဴးလြန္ရုံနဲ႔ ေျမၿမိဳၿပီး အ၀ီစိက်ရတာပါ။ အဲဒီေနာက္ လူေတြ တစ္စ တစ္စ လူေတြက်ဳိးလြန္လာၾကလို႔ သက္တမ္းေတြဆုတ္ယုတ္လာပါတယ္။ ေရာဂါေတြထူေျပာလာပါတယ္။
ခုဆိုရင္ မုသာ၀ါဒကို သာမန္လိုသေဘာထားေျပာေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းအ၀ီစိမက်တာကေတာ့ မဲညစ္ေနတဲ့ လက္ႏွီးစုတ္မွာ ထပ္စြန္းလည္း သိပ္မသိသာသလို၊ အကုသိုလ္မ်ားတဲ့သူေတြမွာ မုသာ၀ါဒတစ္ခုတိုးလို႔ ထူးျခားစြာခ်က္ခ်င္းအက်ဳိးမေပးသလိုပါ။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းသင့္တဲ့အခ်ိန္ အက်ဳိးေပးဦးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းကို အ႒ကနိပါတ္၊ ေစတိယဇာတ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တာပါ...။