ဆရာသည္ အေရးႀကီးဆုံး

         ေမာဟစရိုက္သမား သြားၾကည့္လို႔ရွိရင္ ေျခလွမ္းမေျဖာင့္ဘူးတဲ့။ ေတာင္နင္းလိုက္ ေျမာက္နင္းလိုက္ ဒီလိုသြားတယ္။ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ကို မသြားဘူး၊ သူက ေတြေ၀ၿပီး သြားတာပဲ။ အဲဒီလို ဆရာသမားက စရိုက္ေတြ အကုန္သိၿပီးမွ ကမၼ႒ာန္းေပးလို႕ရတယ္။

ႏို႕မို႔လို႔ ေနတဲ့ေနရာ ဆိုလို႕ရွိရင္ျဖင့္ ႀကိဳးသာကုန္ ေမာင္ပုံေစာင္းမတတ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ဳိးေရာက္မွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကဲ - ဆရာသည္ အေရးႀကီးတယ္။

ဆရာအေရးႀကီးဆုံး

            ဒါေၾကာင့္ ရွင္အာနႏၵာကို ေျပာေပါ့။ ဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ညီေတာ္အာနႏၵာ ဆရာသမားမ်ား ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးသတုံးကြ ။

ဆရာသမားေၾကာင့္ဘုရား... နိဗၺာန္ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ထက္၀က္ပဲ သူ႕တာ၀န္ပါဘုရား။

တယ္ဖ်င္းပါလား၊ မင္းက သာ၀ကကိုးကြ၊ သာ၀ကဥာဏ္ကေလးေလာက္နဲ႔ ေျပာေနတာ၊ မဟုတ္ဘူးကြ၊ မဟုတ္ဘူး။
သူ႕တာ၀န္လုံးလုံး၊ သူအမွီေကာင္းမွ ရမယ္တဲ့။
သူ႕အမွီမေကာင္းလုိ႕ရွိရင္၊ ဒါျဖင့္ ဒကာ ဒကာမတို႕ တရားနာရ၊ တရားေတာင္းရ၊ ကိုယ္အလိုရွိလို႕ အရြယ္ႀကီးမွ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း ရွာၾကျပန္ေတာ့လည္း ဒီဆရာမ်ားနဲ႔ ေတြ႕မွာ စရိုက္အကဲမခတ္တတ္ပဲနဲ႔ ေပးေနတဲ့ ကမၼ႒ာန္းတိုက္ေတြနဲ႔ ေတြ႕မွာလည္း စိုးရိမ္ရတယ္။

         အဲဒါ ယေန႔ေတာ့ျဖင့္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာတယ္ဆိုေတာ့ ၊ ေၾသာ္... ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးပါလား ဆိုတာ ပါလာတယ္။ ၾကည့္ အရွင္ အႏုရုဒၶါဆိုတာ အဘိညာဥ္ေနရာမွာ ဆိုရင္ျဖင့္ ဧတဒဂ္ရ၊ အဘိညာဥ္ ဆိုတာ ေသရင္ ဘယ္သြားမယ္ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းသိတယ္။ အဲဒီကိုယ္ေတာ္ႀကီးဟာ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္ တည္ၿပီး အနာဂါမ္၊ ရဟႏၱာမျဖစ္ပဲ၊ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ မျဖစ္တာတုံးဆိုေတာ့ သူ႕မွာတဲ့ ဒကာ ဒကာမတို႔ မာနခံေနတယ္။ 

ေၾသာ္.. ငါလိုၾကည့္ႏိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ ရွားပါလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ မာနခံေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ရွင္သာရိပုတၱရာ ကိုယ္ေတာ္ႀကီးဆီ သြားကပ္ရတယ္လို႔ အဂုၤတၳိဳရ္ပါဠိေတာ္မွာလာတယ္။ ရွင္သာရိပုတၱရာက မင္းဟာကြာတဲ့ အထက္မဂ္ဖိုလ္ေတြ ရမယ့္ဥစၥာ ၊ ဒီဟာမွ မသတ္ဘဲကိုး ဆိုေတာ့ သူဟာ သူ႕စရိုက္ရႈမိတဲ့အခါက်ေတာ့မွ..

             မာနစရိုက္ရွိေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္၊ မာနဆိုတာက ေဒါသကလာတာကိုး ---။ ပညာက ထက္လြန္းလို႔လည္း အဲဒီဘက္ကူးသြားတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မာနဘက္ ထိုးထြင္းၿပီး ပညာရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က မာနကို ရွိတတ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မာနက ေနာက္ကလိုက္ေတာ့ အထက္မဂ္ အထက္ဖိုလ္ တက္လို႔မရဘူး။

အႏုရုဒၶါ --မင္းသည္ကား ဆိုလို႕ရွိရင္ မာနၾကပ္ၾကပ္ ရႈစမ္းကြ ဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့မွ မာနခံေနလို႔ အထက္မဂ္မရတာ မာနျဖစ္ပ်က္ရႈမွ တက္သြားတယ္။ ရွင္သာရိပုတၱရာႀကီးက အကဲခတ္ၿပီး တည့္ေပးသြားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

       ေအး... ပညာစရိုက္က သူက အားႀကီးလို႔ သူသည္ ပညာလြန္ၿပီးေနေတာ့ ေကြ႕ေကာက္ေနတယ္။ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္သိေတာ့မွ မာနေၾကာင့္ ေကြ႕ေကာက္ေနတယ္ဆိုတာ သိေတာ့ မာနျဖစ္ပ်က္ ရႈခိုင္းပစ္ရတယ္။

ဒီေတာ့မွ တက္သြားတယ္။ ေကာင္းၿပီ - ဒါျဖင့္ ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒကာ ဒကာမေတြ ဒီေန႔ စရိုက္ရွင္းတမ္းကို ေတာ္ေတာ္ေလးေျပာၿပီးပါၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေျပာၿပီးေတာ့ သတိပ႒ာန္ေလးပါး ဘယ္ႏွယ္ေၾကာင့္ ျပားရသတုံးဆိုေတာ့ စရိုက္ျပားလို႔ ျပားရတယ္။

သတိပ႒ာန္တစ္ပါးတည္း ေဟာပါေတာ့လားလို႔ ေမးတဲ့အခါက်ေတာ့ ---
ေျဖတတ္ပါၿပီ၊ စရိုက္မ်ားလို႔ ျပားရတယ္လို႔မွတ္။

           အဲဒါစရိုက္မ်ားလို႕ ျပားရသည္ဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အင္မတန္ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ အေရးႀကီးလာၿပီဆိုတာ ေပၚလာတယ္။ ရမ္းေပးတဲ့ ဆရာနဲ႔ဆို မရပါဘူး။ မရေပဘူးေလဗ်ာ..။

ေကာင္းၿပီ - ဒါျဖင့္ ဒကာဒကာမတို႔ ဥာဏ္ႏုံ႕တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္တဲ့ရုပ္ကို ၊ ေလးေလးကန္ကန္ ျဖစ္တဲ့ရုပ္ကို ရႈရမယ္။ ဥာဏ္ႏုံ႕တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ရုပ္ကိုရႈရပါမယ္။ ကာယႏုပႆနာရႈ၊


 ဥာဏ္ကေတာ့ ထက္ပါတယ္တဲ့ တဏွာမ်ားေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ က်လို႔ရွိရႈ္ ေ၀ဒနာႏုပႆနာရႈရမယ္လို႔မွတ္။


ဥာဏ္က ထက္တယ္ မာနမ်ားေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့ ဓမၼာႏုပႆနာရႈ၊ 


ဥာဏ္ထက္ထက္နဲ႔ ဒိ႒ိမ်ားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့ စိတၱႏုပႆနာကိုေပး။

ေရြးလာေတာ့ ခက္ပါတယ္၊ ဒီလို မေရြးဘဲနဲ႔ဆို ေနာက္က ဒကာ၊ ဒကာမေတြ သိတဲ့အတိုင္းဘဲတဲ့ ႀကိဳးသာကုန္ ေမာင္ပုံ ေစာင္းမတတ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း ဒကာ ဒကာမတို႔ ေရွးကေတာ့ ေစာင္းႀကိဳးက က်စ္က်စ္ၿပီး ထည့္ရတာကိုး။

        အခုေခတ္လို ေၾကးနန္းႀကိဳးေတြ ဘာေတြက မဟုတ္ေတာ့ ႀကိဳးေတြသာကုန္တယ္၊ သူ႕ေစာင္းတီးတဲ့ အတတ္က မတတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတယ္။ ဒါျဖင့္ ဒကာ ဒကာမတို႔ အေရးႀကီးေၾကာင္းသိတဲ့ အခါက်ေတာ့ တစ္ခါ ဒါက ေရွးဦးစြာ ကမၼ႒ာန္းကိုေျပာဆိုတာ။

           ကဲ - ဒါျဖင့္ ဒီေလာက္ဆို ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ေၾသာ္ ... ကိုယ္စရိုက္နဲ႔ ကိုယ္ ေလ်ာ္တဲ့ ကမၼ႒ာန္း ကိုယ္ယူၿပိး ဒိ႒ိအရင္ခြာရဦးမယ္။

ကမၼ႒ာန္းကေတာ့ စရိုက္အတိုင္းယူမယ္။ ယူၿပီးေတာ့ ဒိ႒ိခြာရပါမယ္။ ဒိ႒ိခြါရပါမယ္။
ကမၼ႒ာန္းကေတာ့ျဖင့္ စရိုက္နဲ႔ ေလ်ာ္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းယူၿပီး ဒိ႒ိ အရင္ခြါရပါမယ္။ ဒိ႒ိခြါၿပီးမွ ျဖစ္ပ်က္ ရႈရပါမယ္။

ဒါ - ဒီေန႔ အစီအစဥ္ေပးၿပီး ဒကာ၊ ဒကာမတို႔ သတိပ႒ာန္ေလးပါး စရိုက္နဲ႔ေလ်ာ္တာယူရပါမယ္။