ဇာတိေျမသို႔

ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ...

ဟိုးတုန္းက ဘုစုခရုစုေတြေတာင္ ဘယ္အရြယ္ေတြ ေရာက္လို႔ ဘယ္ေက်ာင္းေတြတက္ေနၿပီလဲ... အိမ္ေထာင္ေတြက်လို႔ ကေလးေတြ တိုးလိုးတြဲေလာင္းနဲ႔ျဖစ္ေနၾကပီလား...

ကိုယ္နဲ႔ ရြယ္တူေတြ မတိမ္းမယိမ္းေတြ ေက်ာင္းေနဘက္ေတြ အတန္းတူတူတက္ခဲ့တဲ့သူေတြေရာ...
အားလုံးရွိၾကေသးရဲ႕လား...

ကိုယ့္လိုပဲ ေတာ္ရာေဒသတစ္ခုခုမွာ ေရာက္ေနၾကလား...

ကိုယ္ထက္အႀကီး အစ္ကိုေတြ ကာလသားဘ၀တုန္းက ဆရာႀကီးေတြေရာ...
ဘယ္လိုေနလို႔ ဘယ္လိုစားေသာက္ေနၾကလဲ...

ကိုယ့္ကို စာသင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာဆရာမေတြေရာ...ရွိၾကေသးရဲ႕လား...
ခုေလာက္ဆို... ကိုယ့္ကိုသင္ခဲ့တဲ့ဆရာဆရာမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေက်ာင္းမွာ မရွိၾကေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕...

စတဲ့ အေတြးေပါင္း လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔....

ဇာတိေျမကို ျပန္ဖို႔ ရင္ခုန္စြာနဲ႔ ေျခလွမ္းေတြကို စရပါေတာ့မယ္...

ငယ္ငယ္ကၾကားဖူးတယ္ ႏြားေတြဟာ မိုးဦးတစ္ခ်က္က်ရင္ သူ႕ ဇာတိေျမစားက်က္ရွိတဲ့ အရပ္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး တြန္တယ္တဲ့...။

အခု ကိုယ္က မတြန္တတ္ေပမယ့္ ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးက လူကို ေနမထိထိုင္မသာန႔ဲ ရင္ခုန္ေစပါတယ္...။ စိတ္မွာ ပီတိ ေသာမနႆ ေဇာေတြကေတာ့ အႀကိမ္မရည္တြက္နိဳင္ေအာင္ကို လႊမ္းမိုးလို႔ေနတယ္...။

ကီလိုမီတာ ေထာင္ေက်ာ္ေ၀းေနေပမယ့္.. အေရွ႕နဲ႔ အေနာက္ျဖစ္ေနေပမယ့္...

Google earth နဲ႔ Google maps ေတြကိုၾကည့္ပီး လမ္းေတြကို မွတ္ရတာက ေန႔တဓူ၀ အလုပ္တစ္ခု ...

ခုေတာ့ ဒါေတြကို အသုံးခ်ရေတာ့မယ္...

အားလုံးေအးခ်မ္းသာယာရွိၾကပါေစ...လို႔

ရင္ခုန္စြာျဖင့္...ႏႈတ္ဆက္ရင္း....