ယုံၾကည္မႈ၊ သိမႈ ၊ က်င့္မႈ

ယုံၾကည္ျခင္းဆိုသည္မွာ သံသယမရွိ၊ ဒြိဟမျဖစ္ျခင္းကိုေခၚပါသည္။ ယုံလွ်င္ စိတ္မွာၾကည္လင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယုံၾကည္ပါက အရာရာ ေစတနာျဖစ္လာသည္။ စိတ္ခ်လာသည္။ ယုတ္စြအဆုံး မိမိ၏ အလုပ္သမား ပင္ျဖစ္ေစ ယုံၾကည္ပါက အစစအရာရာစိတ္ခ်လက္ခ်လႊဲအပ္ၾကပါသည္။ ထိုသို႔ အလုပ္တာ၀န္မ်ား လႊဲအပ္ျခင္းျဖင့္ မိမိအေပၚ၀န္ပိေနသည္မ်ား အနည္းႏွင့္ အမ်ား ေပါ့သြားပါသည္။ နည္းနည္းယုံလွ်င္ နည္းနည္း ေပါ့ပါသည္။ မ်ားမ်ားယုံလွ်င္ မ်ားမ်ားေပါ့ပါသည္။

ထို႔အတူ မိမိကိုးကြယ္သည့္ ဘာသာေပၚတြင္ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ကိုးကြယ္ရသည္ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိရွိသူ နည္းလွေပသည္။ မည္သည့္ဘာသာ၀င္ျဖစ္ေစ မိဘရိုးရာလက္ဆင့္ကမ္း၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေဆြမ်ဳိးအသိုင္းအ၀ိုင္းအရေသာ္လည္းေကာင္း၊ စီးပြားလာဘ္လာဘေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ အမ်ားကိုးကြယ္လို႔ေသာ္လည္းေကာင္း ကိုးကြယ္ၾကသူမ်ားေပသည္။ မိမိဘာသာ၏ အဓိကပန္းတိုင္၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သိရွိသူ အလြန္႔အလြန္နည္းပါသည္။ မသိသူက မ်ားပါသည္။ ထိုမ်ားသည့္အထဲတြင္ ဘာသာေရးဆရာ၊ ေဟာေျပာသူမ်ားပင္ ပါ၀င္ၾကပါသည္။

ထို႔တူ မိမိဘာသာအေပၚ သက္၀င္ယုံၾကည္စြာ ဆည္းကပ္သူမွာလည္း ရွားပါးလွပါသည္။ ယုံၾကည္၍ ကိုးကြယ္ၿပီးလွ်င္ ထိုဘာသာအေပၚ သိေအာင္ႀကိဳးစားရမည္ျဖစ္သည္။ အႏွစ္သာရကိုရရွိေအာင္ မျဖစ္မေန အားထုတ္ရမည္ျဖစ္သည္။

ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါက ထာ၀ရဘုရားသခင္၏ အဆုံးအမမ်ားကို သက္၀င္ယုံၾကည္ရမည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႕အဆုံးအမကို သိေအာင္ႀကိဳးစားမွသာ ခရစ္ယာန္အစစ္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ဘုရားသခင္အဆုံးအမအားလုံးကို မဆိုထားႏွင့္ ပညတ္ေတာ္ဆယ္ပါးကို တသက္တာလုံၿခဳံေအာင္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့ေသာ သူ မည္မွ်ရွိမည္နည္း။ နည္းပါးမွာေတာ့ေသခ်ာသည္။

ဗုဒၶဘာသာကိုယုံၾကည္၍ ဗုဒၶကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါကလည္း ဗုဒၶ၏အဆုံးအမမ်ားကို သိေအာင္ႀကိဳးစားရမည္။ ယခု ဗုဒၶဘာသာအမ်ားစုမွာ ဗုဒၶဘာသာဟုဆိုေသာ္လည္း ဗုဒၶ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ အစစ္ကို သိသူ နည္းပါးလွသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၏ အဓိက ပန္းတိုင္မွာ နိဗၺာန္ျဖစ္သည္။ နိဗၺာန္သည္ ပန္းတိုင္ျဖစ္သည္ကို သိၾကေသာ္လည္း ေရာက္ရွိရန္ ႀကိဳးစားသူ မဆိုထားႏွင့္ နိဗၺာန္အေၾကာင္းကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သေဘာေပါက္နားလည္ေအာင္ ေလ့လာသူပင္ နည္းပါးလွေပသည္။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ပြင့္ထြန္းေပၚေပါက္လာရျခင္း အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာလည္း နိဗၺာန္ကို သိရွိေစရန္၊ က်င့္ႀကံအားထုတ္ေစရန္အတြက္ ဘ၀မ်ားစြာ ပါရမီျဖည့္ကာႀကိဳးစားခဲ့ေပသည္။ သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အတြက္သာ ဆိုပါက သုေမဓာရေသ့ဘ၀ကပင္ အလြယ္တကူ ခႏၶာဇာတ္သိမ္းႏိုင္ခဲ့ေပသည္။

သတၱ၀ါအမ်ား အက်ဳိးကိုေမွ်ာ္ကာ ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ သံသရာတြင္ ဘုရားျဖစ္ရန္ ပါရမီျဖည့္ခဲ့ရပါသည္။ သူထိုသို႔ ဒုကၡခံခဲ့သည္မွာ သတၱ၀ါမ်ား သံသရာတြင္ ဒုကၡမ်ားမွ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစလိုေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶ၏အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ လက္ရွိဘ၀ အဆင္ေျပဖို႔၊ စီးပြားတိုးတက္ဖို႔၊ ေနာင္ဘ၀ ခ်မ္းသာဖို႔၊ ေကာင္းရာဘုံသုဂတိေရာက္ဖို႔ မဟုတ္ပါ။ လက္ရွိဘ၀တြင္ပင္ သံသရာရပ္ဖို႔ ၊ ခႏၶာဇာတ္သိမ္းဖို႔၊ ၿငိမ္းဖို႔ သာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ဳပ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစုမွာ စီးပြားတိုးတက္ဖို႔၊ ေနာင္ဘ၀ ေကာင္းရာဘုံေရာက္ဖို႔၊ ဘ၀ေဘာဂ ဘ၀သမၸတၱိမ်ားကိုသာ က်ဳိးစားေဆာင္ရြက္ေနၾကသည္။ ထိုသို႔ အဆုံးစြန္ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို မဆိုထားႏွင့္ ဗုဒၶ၏ ေကာင္းတာလုပ္ ေကာင္းက်ဳိးေပးမယ္။ မေကာင္းတာလုပ္ မေကာင္းက်ဳိးေပးမယ္။ ဒါေၾကာင့္ မေကာင္းမႈေရွာင္၊ ေကာင္းမႈေဆာင္၊ ျဖဴေအာင္စိတ္ကိုထား ဆိုေသာ ၾသ၀ါကိုပင္လွ်င္ လိုက္နာက်င့္သုံးႏိုင္သူ နည္းပါလွေပသည္။

လူတို႔သည္ကား ေကာင္းမႈေဆာင္သည့္ေနရာတြင္ "အင္း...၊ ဟုတ္တယ္ ၊ လုပ္ဦးမွရမယ္.." ဆိုၿပီး လိုက္နာ က်င့္သုံးၾကေသာ္လည္း မေကာင္းမႈေရွာင္ရမည္ကိုေတာ့..."အို...၊ ငါတစ္ေယာက္တည္းမွ မဟုတ္တာ..။ အမ်ား မိုးခါးေရေသာက္ ေသာက္ရမွာေပါ့၊ တစ္ခါေလာက္နဲ႔ေတာ့ ရေလာက္ပါတယ္" ဆိုၿပီး လြန္က်ဴးတတ္ၾက ပါသည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ တစ္ခါမွ ႏွစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါမွ သုံးခါ ၾကာေတာ့ ျပဳေနၾက မေကာင္းမႈမွာ ရိုးသြားေတာ့သည္။ သူ႔အဖို႔ ထိုအမႈကို မေကာင္းမႈျပဳေနသည္ဟုပင္ မထင္မွတ္ေတာ့ေခ်။ (ဤကား ကိေလသာ၏ ေကာက္က်စ္မႈပင္ျဖစ္သည္။ သာမာန္ပုထုဇဥ္တို႔ မျမင္ေခ်။)

ထို႔သို႔ ေကာင္းမႈ မေကာင္းမႈ ႏွစ္မႈ ေရာေထြးျပဳၾကေသာ သူတို႔မွာ စိတ္ထားကိုျဖဴစင္ေအာင္ က်င့္ေဆာင္ရာတြင္ အခက္အခဲေတြ႕ေတာ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ယုံၾကည္စြာ ကိုးကြယ္လာၾကေသာ ဘာသာကို ယုံၾကည္သည့္အဆင့္တြင္ ရပ္မေနၾကပဲ သိေအာင္ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမည္ျဖစ္သည္။ ယုံၾကည္မႈႏွင့္ သိမႈတြင္ သိမႈသည္ ပို၍ အေရးပါသည္။ အသိမပါေသာ ယုံၾကည္မႈသည္ မ်က္ကန္းယုံၾကည္မႈသာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အက်ဳိးမမ်ားေခ်။
သိၿပီးလွ်င္လည္း အက်င့္လိုက္မွရေပသည္။ အက်င့္မပါေသာ အသိသည္ သင္လို႔သိေသာ သညာသိသာ ျဖစ္၍ အေရးႀကံဳပါက သက္လုံမေကာင္းေခ်။

က်င့္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ျမင္လာပါက သူမ်ားေျပာေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ ကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႕ျမင္ရသျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္အသိျဖစ္သြားသည္။ ကိုယ္ပိုင္အသိ(၀ါ)ပညာသိသည္ ၿမဲေသာ သေဘာရွိသည္။ မေျပာင္းလဲေတာ့ေခ်။

သတၳဳသာသေန ျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ က်င့္ႀကံပြားမ်ားႏိုင္ၾကပါေစ..