ကမၼ႒ာန္းေရြးနည္း၊ ၀ိပႆနာရႈနည္း (ေယာဂီသစ္မ်ားအတြက္)

      ၀ိပႆနာရႈနည္း သင္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သတိပ႒ာန္ေလးပါးနဲ႔ ေ၀ဖန္ရလိမ့္မယ္။
(ကာယႏုပႆနာသတိပ႒ာန္၊  ေ၀ဒနာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္၊ စိတၱာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္၊ ဓမၼာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္)

ကာယႏုပႆနာ ဆိုတာ ရုပ္ကိုရႈတယ္။


ေ၀ဒနာႏုပႆနာ ဆိုတာက  ေ၀ဒနာကိုရႈတာပါ။


ေအး - စိတၱာႏုပႆနာဆိုတာက စိတ္ကိုရႈတာပါ။


ဓမၼႏုပႆနာဆိုတာက သညာ၊ သခၤါရ နွစ္ခုကို ရႈတာပါဘဲ။

          သတၱ၀ါစရိုက္မတူတာနဲ႔ ေလးမ်ဳိးျပားလို္က္ရတယ္။ တရားဟာ အားလုံးပဲ သိၿပီးသား ရမ္းေပးလို႔ မျဖစ္ဖူး။ တခ်ိဳ႕ေယာဂီေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖုံဖုံ ရွိၾကပါတယ္။ သူတို႔ဆီေရာက္ရင္ သူတို႕ဟာ ေပးတာပဲ၊ ဘာစရိုက္ - ညာစရိုက္ မေရြးပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ကိုက္ပါ့မလား။

မကိုက္ပါဘူးတဲ့။  ဒါေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔က စဥ္းစား၊ ေရွ႕ေနာက္ အစဥ္လြဲလို႔ မွားတာကတစ္မ်ဳိး၊ ကမၼဌာန္းအေပးလြဲလို႔ မွားတာကတစ္မ်ဳိးပါ။ ဒါျဖင့္ မွားစရာအခ်က္ေတြ မ်ားေနပါတယ္။

ကဲ - ဒါျဖင့္ ဉာဏ္နဲ႔ က်ပ္က်ပ္စဥ္းစားၿပီး ေၾသာ္ .. တို႔ -  ဒုကၡခပ္သိမ္းၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္ကို လိုခ်င္ေသာ္  ျငားေသာ္လည္း၊ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးတယ္။

အခုဘယ္လိုသိရတုံးဆိုေတာ့ ဒိ႒ိမခြါဘဲနဲ႔ ၀ိပႆနာ ရႈေနေသာ္လည္း အလကား၀ိပႆနာ၊ စရိုက္မသိပဲနဲ႔ ကမၼ႒ာန္းေပးေနလို႔ရွိရင္လဲ၊ အလကားဆရာျဖစ္ရမယ္။

ဘာျဖစ္လို႔ အလကားဆရာျဖစ္ရတုံး ဆိုေတာ့  ဒီ အားထုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပန္းရုံပဲ၊ ဘုရားက သတိပ႒ာန္ ေလးပါး ဘာျဖစ္လို႕ ေ၀ဖန္ရတုံးဆိုေတာ့ စရိုက္နဲ႔ ေ၀ဖန္တာ၊ စရိုက္နဲ႔ ဥာဏ္ အႏုံ႕ အထက္နဲ႔ ေ၀ဖန္တာ။

တရားေပးတဲ့အခါ မတူဘူးဆိုတဲ့  သတၱ၀ါစရိုက္ေတြ မတူဘူးဆိုတာ သိၿပီး ေ၀ဖန္တဲ့ အဓိပၸါယ္ပဲ။

အဲဒါ ဘုန္းႀကီးတို႔ ဒီမွာ တစ္ခါတေလ တခ်ဳိ႕ ေ၀ဒနာေပးတယ္၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ စိတ္ေပးတယ္။ သူ႕စရိုက္ကို အကဲခတ္ရတာကို ေပးရပါတယ္။ အင္း တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ရုပ္ကိုေပးရတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း သစၥာပိုင္းကခ်ည္း ေပးရတယ္ ဓမၼာႏုပႆနာက သစၥာ။

        အင္း ... မင္းဒုကၡသစၥာႀကီး ရႈစမ္း၊ ဒီလိုလည္း ေပးရတာရွိတယ္။ ကဲ - ဒါျဖင့္ ဒကာဒကာမတို႔ သတိပ႒ာန္ ေလးပါး ျပန္ေကာက္ၾကစို႔ေနာ္။ ဘယ္ႏွယ္ေၾကာင့္ ေလးပါး ေ၀ဖန္ရပါလိမ့္ဆိုေတာ့ သတၱ၀ါတို႕၏ စရိုက္ေၾကာင့္ေနာ္၊ ဒါျဖင့္ သတၱ၀ါစရိုက္ သူ႕စရိုက္နဲ႔ေတာ္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းကို သူ႕ေပးရမွာပါဘဲ။ သူ႕စရိုက္နဲ႔ မေတာ္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းကို သူ႕ေပးမိလို႔ရွိရင္ ေမ်ာက္ အုန္းသီးရျဖစ္လိမ့္မယ္။ ေမ်ာက္ အုန္းသီးရေတာ့ မခြဲစားတတ္ဖူးလို႔ မွတ္ပါ။

ပါးစပ္နဲ႔ကိုက္ရမွာလည္းခက္၊ ေပါက္ခြဲလို႔ရွိရင္ေကာ မရပါဘူး၊ အဲ သူ႕စရိုက္နဲ႔ မေတာ္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းဆရာက ေပးမိလို႔ရွိရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ ေမ်ာက္အုန္းသီးရျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ရွင္းၿပီးေနာ္၊ ဒါျဖင့္ ေဟာတဲ့ ဆရာဘုန္းႀကီးက အစုံေဟာလိမ့္မယ့္။

အစုံေဟာမယ္၊ ကာယႏုပႆနာလည္းေဟာ၊ ေ၀ဒနာႏုပႆနာလည္းေဟာ၊ စိတၱာႏုပႆနာေဟာ၊ ဓမၼႏုပႆနာလည္းေဟာ အကုန္ေဟာလိမ့္မယ္။ ေဟာတဲ့အခါက်လို႔ရွိရင္ ခင္ဗ်ားတို႔က -

အခ်ည္ႀကိဳက္လို႔ရွိရင္ ေဒါသသမားလို႔မွတ္၊ 


အခ်ဳိႀကိဳက္လို႔ရွိရင္ ေလာဘသမားလို႔မွတ္ပါ။ အခ်ဳိမ်ားမ်ားႀကိဳက္ရင္ ေလာဘသမားပါ။


အဆိမ့္ႀကိဳက္ရင္ ေမာဟသမားပါ။ အခါးတို႕ အဆိမ့္တို႕ ႀကိဳက္ရင္ ေမာဟသမားပါ။ 

အဲဒါကိုယ့္အစာနဲ႔ကို အကဲခတ္၊ အိမ္က်ေတာ့မွ အကဲခတ္၊ ... ေအး... အိမ္က်ေတာ့ ကဲ အခ်ဥ္ႀကိဳက္ရင္ ေဒါသသမားပါပဲ။

အခ်ဳိႀကိဳက္ရင္ေလာဘသမားပါ၊ အင္း အခါးတို႔ အဆိမ့္တို႔ႀကိဳက္ရင္ ေမာဟသမားပါ၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါ သူ႕စရိုက္နဲ႕သူ စားတယ္။ သူ႕စရိုက္နဲ႔သူစားတယ္။ အဲ ...-

ေလာဘသမားျဖစ္ခဲ့လို႕ရွိရင္ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ ကမၼ႒ာန္း သူကိုင္ရမယ္။

ကိုင္း.. ေဒါသသမားလည္း ဥာဏ္နဲ႔နီးတယ္။ ေဒါသသမားဆိုရင္ ဓမၼႏုပႆနာေပးရမယ္။ သူက ငါမလုပ္ေတာ့ဘူး ဆိုလို႕ရွိရင္ ေဒါသသမားက မလုပ္ေတာ့ဘူး။ ေပ်ာ့ႏြဲ႕ၿပီး ဟိုကပ္ ဒီကပ္ လုပ္မေနေတာ့ဘူး။ မလုပ္ဆို မလုပ္ဘူးေဟ့၊ ဒါ ေဒါသသမား၊ အဲ - ေဒါသျဖဳတ္လို႔ရွိရင္ ဥာဏ္ဘက္လွည့္သြားတယ္။ ေကာင္းၿပီး ဒါျဖင့္ ဒကာဒကာမတို႔ ကိုယ့္ဟာကို ခ်ိန္တဲ့ အခါက်လို႔ရွိရင္ ဒါ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း အလုပ္တစ္ခုလုပ္မယ္ ႀကံလို႔ရွိရင္ ႀကံလုံးဖန္လုံးေတြ ရွိေသးတယ္။ ျဖဳန္းကနဲ အလုပ္မသြားေသးဘူး၊ အဲဒီဥစၥာက်ေတာ့ ၀ိတက္သမား ၀ိတက္စရိုက္ရွိတယ္။

၀ိတက္စရိုက္ရွိရင္ ကာယာႏုပႆနာျဖစ္တဲ့ အာနပါန စလုပ္၊ ဒါမွရမယ္။ ႏို႕မို႔လို႕ရွိရင္ ကမၼ႒ာန္းလြဲမယ္။

ဒါျဖင့္ ကမၼ႒ာန္းနဲ႔ လူဟာလည္း လူနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ စရိုက္နဲ႔ ၊ စရိုက္ဆိုတာက ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ပါ၊ ဘ၀မ်ားစြာက အၿမဲတမ္းအထုံပါလာခဲ့တယ္၊ အထုံက ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မစြန္႔ဘူး၊ ရွင္သာရိပုတၱရာကိုယ္ေတာ္ႀကီး ေခ်ာင္းခုန္သလို မွတ္ပါ။ ရဟႏၱာျဖစ္တာေတာင္ ေခ်ာင္းခုန္ ကူးပါတယ္ေနာ္..။

ေမ်ာက္ျဖစ္ခဲ့တာမ်ားလြန္းလို႔ ဆိုေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ အဲေတာ့ ဒကာဒကာမတို႔တဲ့ အင္မတန္ အေရးႀကီးတဲ့ ေရြးနည္းပါပဲ၊ ေရြးတတ္ၾကပလား...။ ေရြးတတ္လို႕ရွိရင္ ဒီဥစၥာ တရားေဟာတဲ့ ဘုန္းႀကီးက အစုံးေပးေသာ္ျငားလည္း ခင္ဗ်ားတို႔က ကိုယ္စရိုက္နဲ႔ကိုယ္ - ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့၊ ေ၀ဒနာႀကိဳက္ရင္ ေ၀ဒနာရႈပါ၊ ကိုယ့္စရိုက္နဲ႔ လိုက္တာရႈ...။ အင္း -

ဒိ႒ိမ်ားလို႔ရွိရင္ စိတၱာႏုပႆနာရႈရလိမ့္မယ္၊ ပညာစရိုက္မ်ားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ သစၥာရႈ၊ ဥာဏ္ႏုံ႕တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ရုပ္ရႈ။

သတိပ႒ာန္ေလးပါးဟာ စရိုက္လိုက္ၿပီး ထားရတယ္ဆိုၿပီး ဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ေဟာတယ္ေနာ္။ သတိပ႒ာန္ေလးပါးထားရတာက စရိုက္မတူလို႔ပါ၊ စရိုက္က အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္လို႔ မွတ္ထားရမယ္။

တခ်ဳ႕ိက ရာဂစရိုက္ ေလာဘအားႀကီးတယ္၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ေဒါသစရိုက္အားႀကီးတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေမာစရိုက္ရွိတယ္။ စရိုက္သုံးပါး ေနပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က သဒၵါစရိုက္ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕က ၀ိတက္စရိုက္ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕က ပညာစရိုက္ရွိတယ္။

စရိုက္ေျခာက္ပါး မွတ္မိၾကပီလား ....။


ေလာဘစရိုက္ ၊ ေဒါသစရိုက္၊ ေမာဟစရိုက္ ဒါကလူတိုင္းသိၿပီးသား၊ သဒၶါစရိုက္ဆိုတာက သဒၶါတရား လြန္ကဲေနတာပဲ၊ သူဟာ ပညာမပါဘူး၊ ဘုရားခ်ည္းပဲ ၾကည္ညိဳေနေတာ့တာပဲ၊ တစ္ခါတည္း လူျမင္ရလို႕ရွိရင္လည္း တစ္ခါတည္း သက္ႀကီး၀ါႀကီးလည္း ၾကည္ညိဳေနတာပဲ၊ သဒၶါစရိုက္သာ အားႀကီးေနတာပဲ ပညာက မပါဘူး။

ဒီလိုလည္းရွိရေသးတယ္၊ ၀ိတက္စရိုက္ဆိုတဲ့ ဥစၥာလည္း သူေတြ႕လိုက္္လို႕ရွိရင္ ႀကံဖန္ေနတာနဲ႔ပဲ ၿပီးသြားတာပဲ။ ပြားရတယ္၊ ရႈရတယ္မရွိဘူး ဒီလို ၀ိတက္စရိုက္လည္းရွိပါတယ္။ ပညာစရိုက္ဆိုတာကေတာ့ ထိုးထိုးထြင္းထြင္း သူကလာတယ္၊ အဲေတာ့ စရိုက္က ေျခာက္ပါးရွိတယ္။

        စရိုက္ေျခာက္ပါးရွိေတာ့ ေလာဘစရိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွာ ေ၀ဒနာႏုပႆနာရွဳ ေလာဘစရိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ေ၀ဒနာႏုပႆနာရႈရပါမယ္။ ေၾသာ္... ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ပါလိမ့္မတုံး ဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာ နိေရာေဓာျဖစ္မွ တဏွာနိေရာေဓာ ျဖစ္မွာကိုး ။ ေ၀ဒနာနိေရာေဓာျဖစ္မွ တဏွာနိေရာေဓာ ျဖစ္မွာပါပဲ။

        သူ႕ကို ေ၀ဒနာကမၼ႒ာန္းေပးပါ။ ဒီလိုမွ တည္ေအာင္ မေပးလို႔ရွိရင္လည္း ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ လြဲေနမွာပဲ။ လြဲေနလို႔ရွိရင္ စဥ္းစားတာေပါ့။ ေၾသာ္... အခ်ိန္ၾကာသေလာက္ ခရီးမေပါက္ဘူး။

       ရွင္သာရိပုတၱရာေတာင္ အခ်ိန္လြဲပါတယ္ဆိုတာ ေျပာထားေပါ့၊ ေဒါသစရိုက္ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္က်လို႔ရွိရင္ ပညာနဲ႔နီးပါတယ္ေနာ္။ ေဒါသစရိုက္ရွိေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ပညာနဲ႔ နီးတယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ျဖင့္ ဒကာဒကာမတို႔ ဓမၼႏုပႆနာ ဒုကၡသစၥာေပး။

ေမာဟစရိုက္ ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ လာပါတယ္။ ေမာဟစရိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့ အင္မတန္ ဥာဏ္မေလးေပဘူးလား။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့ ခုနင္က ေလးေလးျဖစ္တဲ့ အျဖစ္ကလည္းေႏွး၊ အပ်က္ကလည္းေႏွးနဲ႔၊ ရုပ္တရားမ်ားကို ေပးရမယ္ဆိုေတာ့ သူ႕စရိုက္နဲ႔သူ မေလ်ာ္ရင္ ေတာ္ပါ့မလား။

၀ိတက္စရိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က်လို႔ရွိရင္လည္း ၀ိတက္က ေတာင္ေျပး ေျမာက္ေပးနဲ႔ ေၾသာ္... ဒါျဖင့္ အာနာပါန ေပးမွကိုက္မွာေပါ့။ မေျပးတဲ့တရား အာနာပါနဆိုေတာ့ စိတ္က ေျပးခြင့္မရပါဘူး။ ဒီလိုေပးရတယ္။

ပညာစရိုက္ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးက်ေတာ့လည္း သစၥာေပးပါ။ သစၥာကမၼ႒ာန္းသာေပးလိုက္၊ ခဏေလးနဲ႔ရတယ္။ ေကာင္းၿပီ။ ဒါျဖင့္ ဒကာ- ဒကာမတို႔ စရိုက္နဲ႔ ေလ်ာ္တာကို ဘုန္းႀကီးကေတာ့ ရွင္းျပေပးေနတယ္။

ဒကာဒကာမေတြဟာ အလုံးစုံပဲ အပါယ္ေလးပါးတံခါးပိတ္ၿပီး သုဂတိဒုကၡေတြေေတာင္မွ မေတြ႕ေစလိုဘူး။ ခႏၶာဇာတ္သိမ္းၿငိမ္းတဲ့ နိဗၺာန္ကိုသာ ေရာက္ေစခ်င္ေတာ့ ဒီထဲစရိုက္ကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္။ အဲေတာ့ ကိုယ္စရိုက္နဲ႔ကိုယ္ ႀကိဳက္ၿပီး၊ ကိုယ္နဲ႔ ေတာ္တဲ့ ကမၼ႒ာန္း ကိုယူပါ။

ကိုယ့္စရိုက္နဲ႔ ေတာ္တာကိုယ္ယူရမွာပါ။ ကိုယ္နဲ႔ေတာ္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းကိုယူပါ။ သို႕ေသာ္ ဘယ္လုိပင္ ဒီဟာေတြက ဘယ္လိုပင္ထူးျခားေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးပိတ္ အနိစၥာ၀တ သခၤါရာ မလြတ္ေစနဲ႔ ေနာက္ဆုံးပိတ္က်ေတာ့ ျဖစ္တဲ့တရား ပ်က္တတ္တယ္။

ေ၀ဒနာရႈတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း အင္း - သူလည္းေလာဘစရိုက္ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ - ဘာျဖစ္ျဖစ္ လိုခ်င္၊ ရခ်င္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ေ၀ဒနာက စရႈရမယ္။ သို႔ေသာ္... ေတြ႕ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ေတြ႕ရမယ္။ ျဖစ္ -ပ်က္ ေတြ႕ရင္ ၿပီးတယ္။

ေနာက္ဆုံးမွာက်ေတာ့ ျဖစ္ - ပ်က္မွာ လမ္းဆုံးတယ္လို႔မွတ္ရမယ္။ ေနာက္ပိတ္ဆုံး တစ္ေန႔က်ေတာ့ ျဖစ္ပ်က္မွာ လမ္းဆုံးပါတယ္။

ေကာင္းၿပီ...။ အားလုံးဒကာ ဒကာမေတြ စရိုက္မသိဘဲနဲ႔ ကမၼ႒ာန္းကို ဆရာကေပးေပး၊ တပည့္ကပဲ ေနရာမက်လို႔ အယူလြဲလြဲ၊ ၾကားလိမ့္မယ္ဆိုတာ မွတ္ရမယ္။ ေၾသာ္... ကမၼ႒ာန္းဆရာလုပ္ဖို႔ကလည္း မလြယ္ပါလား..။ မလြယ္ဘူးတဲ့။

တစ္ခ်ဳိ႕ ေနရာမွာမ်ား ဒီေနရာလာလို႔ရွိရင္ ရွဴရွဳိက္မႈပဲ လုပ္ေဟ့ဆိုေတာ့ သူဟာ စရိုက္မေရြးပါဘူး။ သူက ၀ိတက္စရိုက္ရွိိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေပးရမွာ ၀ိတက္က ေတာင္ႀကံ - ေျမာက္ႀကံ ... အႀကံအစည္မ်ားတယ္။

အႀကံအစည္မ်ားတဲ့ပုဂၢိဳလ္က် စိတ္က ေတာင္ေရာက္ - ေျမာက္ေရာက္ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္မွ အာနာပါန ေပးရမဲ့ ဥစၥာကို အင္း.. သူက ၀ိတက္စရိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္လည္း ဒါေပးဆိုလို႔ရွိရင္ မရႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာပါၿပီ၊ ဒါျဖင့္ ေတာင္ေ၀ွးဆြဲလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။

ေနာက္လိုက္ေကာ ... အေရးႀကီးပါတယ္။ ေနာက္လိုက္ကေတာ့ ဒီတရားမ်ဳိးကို နာရမွ ေရြးတတ္တယ္။ ေတာင္ေ၀ွးဆြဲကလည္း ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ စရိုက္တတ္မွ ဖမ္းတတ္မွ ေနရာက်တယ္။ ေလာဘစရိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ မ်ားသြားတဲ့အခါက်လို႔ရွိရင္ျဖင့္ ေျခေထာက္ဟာ စမ္းသပ္ၿပီး ႏူးႏူးညံ့ညံ့သြားေလ့ နင္းေလ့ရွိတယ္။

 ေလာဘ စရိုက္ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ... မၾကြခ်င္ - ၾကြခ်င္ေပါ့ဗ်ာ ခပ္ေႏွးေႏွးနဲ႔ ခပ္ေျဖးေျဖး ဒီလို သြားေလ့ လာေလ့ရွိတယ္။ သူ႕အိပ္ယာ ေနရာသြားၾကည့္လိုရွိရင္ျဖင့္ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း လုပ္ထားေလ့ရွိတယ္။
ဒါ သူ႕၀ါသနာအတုိင္း လာတယ္။ ဒါက်ေတာ့ သူ႕ကို ေ၀ဒနာႏုပႆနာ ေပးလိုက္ရင္ တည့္ပါတယ္လို႔မွတ္။

           ေဒါသစရိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ သူ႕အိမ္သြားၾကည့္လိုက္ရင္ ၊ သူ႕အခန္းသြားၾကည့္လိုက္ရင္ ရႈပ္ေပြလိမ္ေနတာပဲ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မလွည္းက်င္းဘူး၊ ျဖစ္သလိုေနတတ္တဲ့ ပုဂၢိုလ္ က်ေတာ့ ေဒါသစရိုက္ ရွိတဲ့  ပုဂၢိဳလ္ပါပဲ၊ အဲဒါေတြ က်လာလို႔ရွိရင္ျဖင့္ ေၾသာ္.. ေဒါသစရိုက္ရွိပါလား၊ ေဒါသစရိုက္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျဖင့္လည္း ဘယ္ကမၼ႒ာန္း ေပးရမွာတုံးဆိုတာက ဆရာကေရြးခ်ယ္ရပါတယ္။

        လမ္းသြားတဲ့အခါက်လို႔ရွိရင္ျဖင့္ ေဒါသစရိုက္ရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို အကဲခပ္ခ်င္ရင္ သူ႕ေျခရာ သူ႕ေျခရာသြား ၾကည့္လိုက္ရင္သိမယ္။ သူ႕ေျခရာက နဂိုက မသြားခင္က ေရာက္ခ်င္ေနတယ္။ ေဒါသစရိုက္သမားက မသြားခင္က ေရာက္ခ်င္ပါတယ္၊  မသြားခင္က ေရာက္ခ်င္ေနေတာ့ သူ႕ေျခရာ သြားၾကည့္လိုက္လို႔ရွိရင္ သူက ေရွ႕ကုတ္ကုတ္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚမွာသြားေလ့ရွိတယ္။

သူ႕ဖိနပ္ကို သြားၾကည့္လုိက္လို႕ရွိရင္ ဒီေရွ႕ပိုင္းက ေျခမတို႔ ေျခသူၾကြယ္တုိ႔ အစရွိသည္တို႕က အဲဒီေနရာက ဖိနပ္ ခြက္ေနတယ္၊ ကတၱီပါဖိနပ္ဆို အဲေနရာက စျပတ္တယ္၊ ဒါ.. ေဒါသစရိုက္သမား..။