ကမၼ ႏွင့္ ေ၀ဒ

ေ၀ဒ ပညာသည္လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းသုံးေထာင္ေက်ာ္ခန္႔မွစ၍ ထြန္းကားလာခဲ့သည္ဟု ဖတ္ဖူးပါသည္။ အစကိုကား မည္သည့္အခ်ိန္ကာလက စခဲ့သည္ဟု မဖတ္မွတ္ဖူးေသးပါ။

ေ၀ဒ ဆိုသည္မွာ သိျခင္း၊ ေဗဒက်မ္း၊ မႏၱရား၊ ႏွစ္သက္ျခင္းဟု အဘိဓာန္တြင္ ဖြင့္ဆိုထားသည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။ ေ၀ဒက်မ္းမ်ားကို ျပဳစုပုံမွာ ျဖစ္ေလ့ ျဖစ္ထရွိေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို မွတ္တမ္း တင္ကာျပဳစုထားပီး ထိုအေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ဆင္တူပါက ထိုသို႔ ျဖစ္တတ္သည္ဟု ေဟာၾကားထား ေသာမွတ္တမ္းမ်ားျဖစ္သည္။ ထိုက်မ္း၏ဆိုလိုခ်က္မွာ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟုသာပါၿပီး မုခ်ျဖစ္မည္ဟု မပါေခ်။

အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေတာ္ ကံ သည္လြန္စြာ ဆန္းၾကယ္လွသည္။ လူတို႔ ၿပီးျပည့္စုံေအာင္ မႀကံစည္ႏိုင္ေခ်။

ေလာကတြင္ မႀကံစည္အပ္သည့္ အရာေလးမ်ဳိးရွိသည္။

၁။ ဘုရားအရာတြင္ မႀကံစည္အပ္၊ မႀကံစည္ထိုက္၊ မႀကံစည္ႏိုင္ေပ။

၂။ စ်ာန္အရာတြင္ မႀကံစည္အပ္၊ မႀကံစည္ထိုက္၊ မႀကံစည္ႏိုင္ေပ။

၃။ ေလာကအရာတြင္ မႀကံစည္အပ္၊ မႀကံစည္ထိုက္၊ မႀကံစည္ႏိုင္ေပ။

၄။ ကံအရာတြင္ မႀကံစည္အပ္၊ မႀကံစည္ထိုက္၊ မႀကံစည္ႏိုင္ေပ။

ထို မႀကံစည္အပ္၊ မႀကံစည္ထိုက္၊ မႀကံစည္ႏိုင္ေသာကိစၥမ်ားကို ႀကံစည္လုပ္ေဆာင္ပါကေဘးေတြ႕တတ္သည္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ဗု ၊ စ်ာန္ ၊ ေလာ ၊ ကံ ဤေလးတန္ မႀကံစည္အပ္ ရူးတတ္လွ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ေဗဒင္က်မ္းမ်ားသည္ လုံး၀ စိတ္ခ်စြာ ယုံၾကည္ထိုက္ေသာ အရာမ်ားမဟုတ္ေခ်။ ေဟာေျပာေသာ ေဗဒင္ဆရာကိုယ္တိုင္ သူ႔ေဟာေျပာခ်က္ကို ယုံၾကည္မႈ မခိုင္ၿမဲပါ။
ဧကံသဗ်ာကရဏဂိုဏ္း ဟု ေဗဒင္ဂိုဏ္းတစ္ဂိုဏ္းရွိပါသည္။ ထိုဂိုဏ္း ေဗဒင္ေဟာရာတြင္ တစ္ခြန္းပဲေဟာပါသည္။ ေကာင္းလွ်င္ေကာင္းမည္။ ဆိုးလွ်င္ ဆိုးမည္ တစ္ခုကိုပဲ အေသအခ်ာေဟာပါသည္။ ထိုမွ်ေဟာႏိုင္သည္အထိ ေဗဒင္တတ္ကၽြမ္းၾကပါသည္။ ထိုဂုိဏ္းကို လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာေက်ာ္က စတင္လာခဲ့သည္။ စတင္တည္ေထာင္သူ ပထမဂုိဏ္းခ်ဳပ္ ဆရာႀကီးမွာ ေကာ႑ညပုဏၰားႀကီးျဖစ္သည္။ ကပၸီလ၀ဋ္ျပည္၏ နန္းတြင္ ပုဏၰားေတာ္ႀကီးလည္းျဖစ္သည္။
သိဒၶတၳမင္းသား ဖြားျမင္ေသာအခါ နန္းတြင္းပုဏၰားေတာ္မ်ားက ေရွ႕ျဖစ္မည္ကို ေဟာၾကပါသည္။ နန္းတြင္းေဗဒင္ဆရာပုဏၰားငါးေယာက္ရွိရာ ေလးေယာက္က ႏွစ္ခြန္းေဟာပါသည္။ စႀကၤာ၀ေတးမင္း (သို႔) ဘုရားျဖစ္မည္ဟု ေဟာၾကပါသည္။ ေကာ႑ညတစ္ဦးတည္းသာ ဘုရားျဖစ္မည္ဟု တစ္ခြန္းတည္း ေဟာပါသည္။

 ထိုသို႔ေဟာသည့္အတိုင္း ဘုရားျဖစ္မည္ကိုယုံၾကည္သျဖင့္ မိဂဒါ၀ုန္ေတာသို႔သြားကာ ရေသအျဖစ္က်င့္ကာ တရားထူးနာရန္ေစာင့္ေနပါသည္။ သိဒၶတၳမင္းသား အသက္ နွစ္ဆယ့္ကိုးႏွစ္တြင္ သားမယားႏွင့္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ကိုစြန္႔ကာ ေတာထြက္ပါသည္။ ထိုေနာက္ ဘုရားျဖစ္ရန္ က်င့္ပါေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ထိ ေကာ႑ညသည္ ဘုရားျဖစ္မည္ဟုယုံၾကည္ဆဲျဖစ္သည္။ ဒုကၠရစရိယာအက်င့္ကို ေျခာက္ႏွစ္မွ် က်င့္ေသာ္ လည္း ဘုရားမျဖစ္ပဲ အားျပတ္ကာလဲေတာ့သည္။ ထိုမွ ခြန္အားျပန္ရွိရန္ အစာေရတို႔ကို သုံးေဆာင္ေတာ္မူျပန္သည္။ ထိုတြင္ ေကာ႑ည၏ယုံၾကည္မႈသည္ ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့သည္။ သူေဟာထားေသာ ဤသိဒၶတၳမင္းသားသည္ ေလာကသုံးပါးတြင္ အထြဋ္အထိပ္ဘုရားျဖစ္မည္ ဆိုေသာ ေဟာေျပာခ်က္ကို သူမယုံၾကည္ေတာ့ေခ်။ မယုံၾကည္သည့္အေလွ်ာက္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကို ၀တ္ႀကီး ၀တ္ငယ္ျပဳစုေနသည္မွ စြန္႔ခြါ ထြက္သြားၾကသည္။ သူ႔ေဗဒင္ပညာကို သူကိုယ္တိုင္ပင္ မယုံၾကည္ခဲ့ေပ။

ေဗဒင္ပညာသည္ လိမ္လည္ထားေသာပညာကားမဟုတ္ေခ်။ ထိုထို အခ်က္အလက္မ်ား နွင့္ ျပည့္စုံလွ်င္ ထိုသို႔ျဖစ္မည္။ ဤသို႔ျဖစ္မည္ဟု ျဖစ္တန္စြမ္း နိယာမအရ ေတြးေခၚတြက္ခ်က္ထားေသာ ပညာရပ္ျဖစ္သည္။ မုခ် အတိအက်ျဖစ္မည္ဟုကား အာမခံ၍မရေခ်။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ၏ မျမင္ရေသာ ကံမ်ား၏ အက်ဳိးေပးကို ထိုေ၀ဒပညာရွင္မ်ား မသိႏိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ျမင္ရေသာ ကံႏွင့္ မျမင္ရေသာ ကံ ဆိုသည္မွာ-
လက္ရွိဘ၀၊ လက္ရွိျပဳေနေသာ ကိုယ္ျဖင့္ျပဳေသာကံ(ကာယကံ)၊ ႏႈတ္ျဖင့္ျပဳေသာကံ(၀စီကံ) တို႔သည္သာ ျမင္ႏိုင္သည္။ သိႏိုင္သည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္၏ စိတ္ျဖင့္ႀကံေသာ(မေနာကံ)ကိုမူ မသိႏိုင္မျမင္ႏိုင္ၾကပါ။
ထို႔အတူ ဒီဘ၀ျပဳေသာ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ကံမ်ားသာ သိႏိုင္ျမင္ႏိုင္ၾကသည္။ သံသရာအစမွ အတိတ္ဘ၀ထိျပဳခဲ့ေသာကံ၏ အက်ဳိးေပးမည့္ကံမ်ားကိုလည္းမသိႏိုင္ မျမင္ႏိုင္ၾကပါ။


ေ၀ဒပညာဆိုသည္မွာ ျမင္ရေသာကံမ်ားကိုၿခဳံငံုံသုံးသပ္ တြက္ခ်က္ကာ အေျဖထုတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျဖမွာ တိက်မႈရွိရန္ မလြယ္ကူေခ်။


ကံတို႔သည္ ကိစၥ၏အစြမ္းအားျဖင့္ ေလးမ်ဳိး
အက်ဳိးေပးရာ အလွည့္အႀကိမ္အားျဖင့္ ေလးမ်ိဳး
အက်ဳိးေပးရာ အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ ေလးမ်ဳိး
အက်ဳိးေပးရာ ဘုံဌာနအားျဖင့္ ေလးမ်ဳိး
ဟူ၍ ကံမ်ဳိးေလးလီ ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကံအရာသည္ လြန္စြာဆန္းၾကည္လွ၍ အေျဖအတိအက်ထုတ္ရန္ (ျမတ္စြာဘုရားမွတပါး) မျဖစ္ႏိုင္ေပ။


ကံကံ၏အက်ဳိးကို ယုံၾကည္ေသာသူမွာကား အဆိုပါအခ်က္မ်ား၊ ကံအေၾကာင္းကိုသိနားလည္ထားပါသျဖင့္ ေကာင္းတာလုပ္ေနရင္း ဆိုးက်ဳိးမ်ားေတြ႕ေသာ္လည္း နားလည္သေဘာေပါက္ႏိုင္စြမ္းရွိ၏။ ဘိုးေတာ္ေၾကာင့္ မယ္ေတာ္ေၾကာင့္ အိမ္တြင္းနတ္ေၾကာင့္ ဟူေသာ အျခားအေၾကာင္းမ်ားကိုမရွာေတာ့ပါ။ အတိတ္မိမိျပဳခဲ့ေသာ အကုသုိလ္အက်ဳိးေပးသာျဖစ္သည္။ အေၾကြးေက်ပီဟု  ေတြးကာပီတိပင္ျဖစ္လိုက္ေသးသည္။


တစ္ခါက လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ အရပ္တကာလွည့္ၿပီး ၀ိပႆနာတရားမ်ားေဟာၾကားေနသည္။ တရားပြဲၿပီး၍ သေဘၤာႏွင့္ မိမိေနရပ္သို႔ျပန္ၾကြပါသည္။ သေဘၤာညအိပ္ရာဆိပ္ကမ္းတြင္ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားလွဴတန္းလိုက္ေသာ ပစၥည္းမ်ားသူခိုး ခိုးခံရပါသည္။ ကပၸိယျဖစ္သူက ပူပန္စိုးရိမ္စြာျဖင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးအား ပ်ာေလာင္ခတ္ကာ ဂါတ္တိုင္မွ ျဖစ္မယ္ဟု ေလွ်ာက္ထားပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ကပၸိယအား ငါသူခိုးဆိုတာ လူသိေအာင္ နင္လုပ္ေနတာလား ဟုေငါက္ငမ္းကာ အသာေန၇န္မိန္႔ေတာ္မူပါသတဲ့။

ဒီျဖစ္ရပ္တြင္ မိမိသည္ သာသနာ့၀န္ကိုထမ္းကာ ၀ိပႆနာတရားမ်ားေဟာၾကားေနေသာ ကုသိုလ္မ်ား ေန႔စဥ္ျပဳေနပါလွ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ ပစၥည္းမ်ားေပ်ာက္ရသနည္းဟု ျပန္ရလိုရျငား ေဗဒင္ေမးအုံးမွ ဟု အေတြးမ၀င္ပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ကံႏွင့္အက်ဳိးေပးကို သိရွိနားလည္ထားသျဖင့္ ယခုဘ၀ မခိုးေသာ္လည္း ေနာက္ဘ၀မ်ားတြင္ ခိုးခဲ့သျဖင့္ ထိုအဒိႏၷဒါနာကံအက်ဳိးက ယခုဘ၀တြင္လာေရာက္ ေပးသည္ဟု ရွင္းရွင္းသိေသာေၾကာင့္ သူ႕လိုသိထားေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား အဆိုပါျဖစ္ရပ္ကိုၾကားပါက လယ္တီဆရာေတာ္က အရင္ဘ၀က သူခိုးပဲဆိုတာ ေပၚကုန္မည္စိုးသျဖင့္ သူ႕ကပၸိယအား အသာေနရန္ ေငါက္ငန္းျခင္းျဖစ္သည္။


ထို႔အတူပင္ 1945 ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ က ဟီရိုရွီးမားၿမိဳ႕ရွိ လူမ်ားအား ေဗဒင္ၾကည့္ရာတြင္ မိန္းမရမည့္သူ ထီေပါက္မည့္သူ ကံေကာင္းမည့္သူ စသည္ျဖင့္အမ်ဳိးမ်ဳိး တြက္ကိန္းမ်ားရွိေနၾကသည္။ ထိုတြက္ကိန္းမ်ားကို ထိုလ ၆ရက္ေန႔တြင္ "Little Boy" ကဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သည္။

2008 ခုႏွစ္တြင္ ဧရာ၀တီတိုင္းရွိ လူတစ္သိန္းေက်ာ္ ကိုလည္း ေရနစ္ေသလိမ့္မည္ဟု မည္သည့္ေဗဒင္ ဆရာကမွ် ေဟာခဲ့မည္မဟုတ္ေခ်။ ေသသူမ်ားတြင္လည္း ထီေပါက္မည့္သူ၊ မိန္းမရမည္သူ၊ ကံေကာင္းမည့္ သူမ်ားစြာ ပါေနမည္မွာမလြဲေခ်။

အထက္ပါ သာဓက မ်ားကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ေ၀ဒပညာသည္ အထိုက္အေလ်ာက္ကား မွန္၏။ သို႔ေသာ္လုံး၀ယုံၾကည္စိတ္ခ်၍ မရေၾကာင္း သိရွိႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ လူတို႕သည္ အပူမ်ဳိးျဖစ္သျဖင့္ ပူစရာ ေလာင္စရာႀကံဳလာလွ်င္ အားကိုးရွာၾကေတာ့သည္။ ဘိုးေတာ္အားကိုသူကကိုး၊ နတ္အားကိုးသူကကိုး၊ ယႀတာအားကိုးသူက ကိုး ျဖစ္လာၾကေတာ့သည္။ လက္ေတြ႕၀ါဒီသမားမ်ားကလည္း သူတစ္ပါးေၾကာင့္ ထိုသို႔ျဖစ္ရသည္ဟု သူတစ္ပါးကိုသာ အျပစ္ျမင္ၾကသည္။


အေၾကာင္းညီညႊတ္၍ အဆင္ေျပသြားပါက ထိုသူသည္လြန္စြာမွ နစ္နာသြားပါသည္။ ထိုသူ႕ စိတ္၀ယ္ ကံႏွင့္ ကံအက်ဳိးေပးကိုယုံၾကည္ေသာ ဉာဏ္ျဖစ္လာရန္ အခြင့္နည္းသြားေတာ့သည္။ ထိုသို႔နည္းသည့္အတြက္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ကို ပစ္ပယ္ေတာ့သည္။ လူဆိုသည္မွာ ကုသိုလ္ထက္ အကုသိုလ္၌သာ ေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္းမ်ားေပသည္။ ပါပသၼိ ံရမတိမေနာ ဟုဘုရားေဟာခဲ့သည့္အတိုင္း စိတ္သည္ မေကာင္းမႈ၌သာ ေမြ႕ေလ်ာ္ပါသည္။


မေကာင္းမႈေမြ႕ေလ်ာ္ပါက တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ အက်ဳိးဆက္မွာ မေကာင္းက်ဳိးသာျဖစ္မွာ ေသခ်ာသည္။ လူျဖစ္လာသည္မွာ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ ၈၀%အနည္းဆုံးပါလာ၍ျဖစ္သည္။ လူဘ၀တြင္ မေကာင္းမႈမ်ား ျပဳဖန္မ်ားလာေသာ္ ကုသိုလ္ ရာႏႈန္းနည္းသြားပီး လုံးလုံးကုန္သြားလွ်င္ မေကာင္းမႈအက်ဳိးေပးရာ ဘုဌာနျဖစ္ေသာ အပါယ္ေလးဘုံသို႔သာ ျပန္ဆင္းရမည္ျဖစ္သည္။


သို႔ေသာ္ကံအက်ဳိးေပးသည္ မ်က္စိလည္စရာေကာင္းေအာင္ ဆန္းၾကယ္လွသည္။ အတိတ္ကုသိုလ္အက်ဳိးေပး အားႀကီးေနခ်ိန္တြင္ မေကာင္းမႈ အမ်ားအျပားလုပ္ေသာ္လည္း ေကာင္းက်ုဳိးမ်ားသာ ဆက္တိုက္ျဖစ္ေနေသာ သာဓကမ်ား ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ 


အရွင္အာနႏၵာ အေလာင္းသည္ ပန္းထိမ္သည္သား ဘ၀တြင္ အတိတ္ကုသိုလ္အားႀကီးေသာေၾကာင့္ လြန္စြာ ေခ်ာေမာလွပကာ စည္းစိမ္ေငြေၾကး လြန္စြာေပါမ်ားသည္။ ထိုဘ၀တြင္ သူတစ္ပါးသားမယား သားပ်ဳိသမီးပ်ဳိ မ်ားကို ဖ်က္ဆီးကာ အကုသိုလ္မ်ားႀကဳးလြန္ေသာ္လည္း မည္သို႔မၽွ် မျဖစ္ေပ။ ေနာက္ဘ၀တြင္ပင္ ငရဲမက်ပဲ လူဘ၀ျပန္ျဖစ္ေသးသည္။ ထိုေနာက္ဘ၀တြင္မည္သည့္ အကုသိုလ္မွ် မလုပ္ပဲ ေအးေဆးစြာ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေသလြန္ေသာ္ ပန္းထိမ္သည္သားဘ၀က အကုသိုလ္အက်ဳိးေပးခ်ိ္နက်သျဖင့္ ငရဲက်ေတာ့သည္။ 

ငရဲမွ သက္တမ္းေစ့၍တက္လာေသာ္ ႏြား၊ ေမ်ာက္၊ ေခြး တိရစၦာန္ဘ၀မ်ားတြင္ အထီးျဖစ္ေသာ္လည္း သင္းကြပ္ခံရသည္။ လူမိန္းမျဖစ္ေသာ္ ျပည့္တန္ဆာ အျဖစ္ျဖင့္သာ အသက္ေမြးရသည္။ အကုသိုလ္ကံ အက်ဳိးဆက္မ်ားဆက္တုိက္ခံစားၾကရသည္။ ကိုယ္ဆိုးမိုက္ခဲ့သည္က တစ္ဘ၀ျဖစ္ပီး ေပးဆပ္ရသည္က ဘ၀မ်ားစြာျဖစ္သည္။ ေျပာရလွ်င္ မတန္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ ကိုယ္ရသည္ထက္ ျပန္ေပးရသည္က မ်ားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။


ယၡဳ ကၽြန္ဳပ္တို႔သည္လည္း ကုသိုလ္အရွိန္မ်ားသျဖင့္ လူျဖစ္လာၾကသည္ျဖစ္ရာ မိမိရရွိထားေသာ အခြင့္ေကာင္းကို အခ်ီးႏွီးျဖဳန္းတီးမပစ္ပဲ အက်ဳိးရွိစြာ အသုံးခ်င္သင့္လွပါေၾကာင္း . . . ။