ေရွးဦးမွတ္ဖြယ္(၂)

(ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ အားထုတ္ၿပီးျပန္လာေတာ့)
 ''မင္း အာနာပါနကို အားထုတ္တာ တစ္နာရီေလာက္ သမာဓိရတယ္ဆိုတာ ဟာ ၀ီရိယရွိလို႔ေပါ့။ အဲဒါ 'သမၼာ၀ါယမ' လို႔ေခၚတယ္။ မင္းစိတ္က ေလကိုရွဴတိုင္း ရွဴတိုင္း ရင္ညႊန္႔ကိုေရာက္တိုင္း ေရာက္တိုင္း သိရဲ႕လား။ (သိပါတယ္ဘုရား)

     ေအး... မင္းအဲဒါကိုသိေနတယ္ဆိုတာ သတိကို လက္မလြတ္လို႔ သိတာ၊ အဲဒါ "သမၼာသတိ" လို႔ေခၚတယ္။ မင္း အာနာပါနကို အားထုတ္ေနတုန္း မင္းစိတ္ဟာ ထားတဲ့ ရင္ညႊန္႔မွာပဲရွိေနၿပီး တျခားအာရုံသို႔ ေရာက္မသြားတာကို "သမၼာသမာဓိ" လို႔ေခၚတယ္။ စိတ္က ကိုယ္ထားတဲ့ေနရာမွာ တည္ေနတာေပါ့။

     ေအး ... မင္းသမာဓိေတာ့ရပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ဒါထက္ သမာဓိေကာင္းေကာင္းႀကီးရဖို႔ အားထုတ္ရန္ လိုေနေသးတယ္။ ၀င္ေလ- ထြက္ေလ ရွဴတဲ့အခါ ႏွာေခါင္းထဲက ရွဴရမယ္။ ပါးစပ္ကမရွဴရဘူး၊ ႏွာေခါင္းက ရွဴလည္း ဘယ္ကရွဴတယ္၊ ညာဘက္ကရွဴတယ္ဆိုတာ ေတြ လိုက္ေနဖိုိ႔မလိုဘူး။ သမာဓိရဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတယ္။ ႏွာေခါင္းကရွဴရင္ ရွဴတာသိရမယ္။ ရႈိက္ရင္ ရႈိက္တာသိရမယ္။
မင္းကို ပထမအာနာပါန အားထုတ္ခိုင္းစဥ္ကလည္း စိတ္ကို ရင္ညႊန္႔မွာ အကပ္ခိုင္းတယ္။ အခုတစ္ခါ အားထုတ္ရမွာက (ႏွာသီးဖ်ား ရင္ညႊန္႔ ၊ ခ်က္) ေရာက္တိုင္းေရာက္တိုင္း ၀င္ေလရွဴလိုက္တဲ့အခါ ႏွာသီးဖ်ားကအစ၊ ရင္ညႊန္႔အလယ္၊ ခ်က္အဆုံး ၀င္တာကိုသိရမယ္။ ေလထုတ္လိုက္တဲ့အခါမွာလည္း ခ်က္အစ၊ ရင္ညႊန္႔အလယ္၊ ႏွာသီးဖ်ားအဆုံး ထြက္တာကိုသိလိုက္ရမယ္။ ဒီလိုအားထုတ္ၿပီး အသိလိုက္သြားရင္ အာရုံတျခားထြက္မသြားပဲ၊ သမာဓိ ေကာင္းေကာင္းႀကီးရႏိုင္တယ္။
ေနာက္ အေလ့အက်င့္ ေကာင္းေကာင္းရသြားရင္ ၁၅-မိနစ္ေလာက္နဲ႔ သမာဓိ ထူေထာင္ႏိုင္တယ္။

          မင္းသိဖို႔ရာက မင္း အခုရွဴရႈိက္ေနတာက ရုပ္၊ ဒီရွဴရႈိက္ေနတာကို သိတာက နာမ္၊ အဲဒီရုပ္နာမ္ ၂-ပါး ပိုင္းျခားသိတဲ့အခါ 'နာမရူပ ပရိေစၦဒဉာဏ္' ။ ၀ိသုဒၶိလိုေျပာရင္ 'ဒိ႒ိ၀ိသုဒၶိ' တစ္ေပါင္းတည္းျဖစ္လာတယ္။ ၿမဲၿမဲမွတ္ထားေနာ္၊ မင္း ကမၼ႒ာန္းအလုပ္၀င္တဲ့အခါ သိဖို႔ရာက -
၁။ အာရုံနဲ႔ သိမွတ္တဲ့စိတ္လို႔ ၂-မ်ဳိး မွတ္ထားရမယ္။
၂။ အာရုံနဲ႔ သိမွတ္တဲ့စိတ္ဟာ တည့္တည့္ေနေအာင္ ရႈရမယ္။
၃။ အာရုံထဲက စိတ္ထြက္မသြားေအာင္ သတိျပဳရမယ္။
၄။ ကမၼ႒ာန္းအလုပ္၀င္တဲ့အခါ စိတ္က ဘာတစ္ခုမွ မစဥ္းစားနဲ႔၊ ဘာအာရုံမွ ၀င္မလာေစနဲ႔။
     မင္းဟာ စိတ္တစ္လုံးကို ႏိုင္ေအာင္ ဆုံးမႏိုင္ရင္ ကိေလသာႏူနာ အျမစ္ျပတ္ႏိုင္တယ္။
     စိတ္တစ္လုံးကို မႏိုင္ရင္ေတာ့ ေလာကီအလို မင္းခ်မ္းသာရာ ရမွာမဟုတ္ဘူး။  ေလာကုတၱရာအလိုလည္း ေထာင့္ငါးရာကိေလသာႏူနာ အျမစ္ျပတ္မွာမဟုတ္ဘူး။

        မင္းစိတ္ကို ႏိုင္ေအာင္ ဒီလိုဆုံးမ၊ ငါဥပမာေလးျပမယ္။
၁။ ႏြားေက်ာင္းသားဟာ ႏြားရိုင္းကို ဆုံးမခ်င္ရင္ ခ်ည္တိုင္ကို ခိုင္ခိုင္စိုက္၊ ႏြားရိုင္းကို နဖားႀကိဳးထိုး၊ ခ်ည္တိုင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔ၿမဲၿမဲခ်ည္ၿပီး ဆုံးမသလိုပဲ၊

ခ်ည္တိုင္နဲ႔တူတဲ့ ကမၼ႒ာန္း 'အာရုံ' မွာ၊ ႏြားရိုင္းနဲ႔တူတဲ့ "စိတ္" ကိုႀကိဳးနဲ႔တူတဲ့ 'သတိ' တရားျဖင့္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ခ်ည္ၿပီး ဆုံးမရမယ္။ မင္းစိတ္ကို ဒီအတိုင္းဆုံးမ။ 

၂။ ကဲကြာ - မင္းကို ေနာက္တစ္မ်ဳိးထပ္ေျပာပါဦးမယ္။
    အေပါက္ ၆-ေပါက္ရွိတဲ့ ေတာင္ပို႔ႀကီးထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ဖြတ္တစ္ေကာင္ကို အမိဖမ္းခ်င္ရင္ အေပါက္ ၅-ေပါက္ကို လုံေအာင္ပိတ္၊ က်န္တဲ့ အေပါက္ကေနၿပီး ေစာင့္ဖမ္းရင္ ဒီဖြတ္ကို မိသလို၊ မင္းရဲ႕ မ်က္စိ၊ နား၊ နွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္ ဆိုတဲ့ ဒြါရ ၅-ေပါက္ကို ပိတ္ၿပီး က်န္တဲ့ မေနာဆိုတဲ့ အေပါက္ ေစာင့္ဖမ္းရင္ မင္းရဲ႕ ဖြတ္နဲ႔တူတဲ့ စိတ္ကို မိေရာေပါ့။ 

ကဲ ... ကဲ.. မင္းသမာဓိကို ေကာင္းေကာင္းရေအာင္ ထပ္ၿပီး အားထုတ္ေခ်ဦး။

(ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့)
မင္းမေန႔က သမာဓိေကာင္းေကာင္းရရဲ႕လား၊
(ထိနမိဒၶ(အိပ္ငိုက္ျခင္း) ၀င္လို႔ သမာဓိခပ္က်ဲက်ဲပဲရတယ္ဘုရား)
မင္း... တယ္ေရွာ္တာကိုး။ အဲဒါ မင္း သမာဓိလြန္လို႕ပဲ၊ သမာဓိလြန္ေတာ့လဲ ထိနမိဒၶ ၀င္တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မင္းထိုင္တဲ့ဣရိယာပုထ္ကို ဖ်က္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရင္ အားထုတ္ရတယ္။ မင္းၿမဲၿမဲ မွတ္ထား။ သတိသာလြန္တယ္လို႔မရွိတာ၊ သဒၶါ၊ ပညာ၊ သမာဓိ၊ ၀ီရိယ ဆိုတာကို ညီတူတစ္ၿပိဳင္တည္း လႊတ္ရတယ္။ တစ္ၿပိဳင္တည္း တညီတညႊတ္တည္းျဖစ္ေအာင္ အားမထုတ္ႏိုင္ရင္ ဥဒၶစၥ(စိတ္ပ်ံ႕လြင့္မႈ) ျဖစ္ျဖစ္၊ ထိနမိဒၶ (စိတ္ထိုင္းမႈိင္းမႈ) ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုေတာ့၀င္လာမွာပဲ၊
(အခုအားထုတ္ခိုင္းတာက) သမထသက္သက္ သမာဓိရရုံခိုင္းတာ၊ ၀ိပႆနာနဲ႔ မေရာေစနဲ႔ဦး။
"သဒၶါ၊ ပညာ၊ သမာဓိ၊ ၀ီရိယ" တို႔ကို အပိုအလိုမရွိ၊ မေလ်ာ့မတင္း ေစာင္းႀကိဳးညွင္းဆိုသလို အားထုတ္ရမယ္။ မင္းက တစ္ခါမွ အားမထုတ္ဖူးလို႔ ငါက ဒါေလာက္ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ေျပာျပေနရတာ။ ဒီအာနာပါန ၀င္ေလထြက္ေလ ရွဴရႈိက္ၿပီး အားထုတ္တာ၊ ဘာခက္တာလိုက္လို႔၊ ကဲ အက်င့္ရေအာင္ သြားအားထုတ္စမ္း၊ သမာဓိေကာင္းေကာင္းရမွ ငါ့ဆီလာခဲ့။

(၂-နာရီေလာက္ အားထုတ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့)
မင္းသမာဓိ ေကာင္းေကာင္းရၿပီလား၊
(ရပါၿပီဘုရား)
မင္းက သမာဓိေကာင္းေကာင္းရတယ္ သာေျပာတာ၊ မင္းရဲ႕ ရုပ္လကၡဏာက သမာဓိေကာင္းေကာင္းရတဲ့ လကၡဏာမဟုတ္ေသးဘူး။ သမာဓိရတဲ့ လကၡဏာက သမာဓိေကာင္းေကာင္းရတဲ့ လကၡဏာနဲ႔ မရေသးတဲ့ လကၡဏာဟာ အပုံႀကီးျခားနားတယ္ဆိုတာ ေနာက္ေတာ့ ငါေျပာျပမယ္။ မင္းအခု ထမင္းစား၊ ေရခ်ဳိး ေနာက္ ခႏၶာ၀န္ကိုျပည့္စုံေအာင္ေဆာင္ရြက္၊ တရားထိုင္ခ်ိန္က်မွ အခင္းႀကီး၊ အခင္းေလးေတြ မေပၚေစနဲ႔၊ ဒီကိစၥေတြဟာ အမ်ားႀကီး အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တယ္။
ကဲ - ဒါေတြျပည့္စုံေအာင္လုပ္ၿပီး အားထုတ္ေခ်။

(၂- နာရီေလာက္အားထုတ္ၿပီး ျပန္လာေတာ့)
မင္းသမာဓိ ေကာင္းေကာင္းရၿပီလား
(ရပါၿပီဘုရား)
ေအးဒါေလာက္ဆိုုရင္ ေတာ္ေလာက္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါ ၀ိပႆနာရႈရမယ္။
ေရွးဦးစြာ သမာဓိေကာင္းေကာင္းထူေထာင္ရမယ္။ ေနာက္ ၀ိပႆနာဘက္ေျပာင္းၿပီး ရႈရမယ္။ ၀ိပႆနာဆိုတာက ပညာလမ္းကို စိတ္ညႊတ္ၿပီး ရုပ္နာမ္လကၡဏာျဖစ္ေပၚလာတာေတြကို ဆင္ျခင္တာပါပဲ။
ယခုလက္ရွိခႏၶာႀကီးဟာ ပဋိသေႏၶကစၿပီး ေသသည့္တိုင္ေအာင္ မျပတ္မစဲ၊ ထပ္တလဲလဲ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကပါတယ္။ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ၊ လကၡဏာေရး ၃-ပါးတို႔သာ မုခ်ဧကန္ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကပါတကား လို႔သိျမင္ရမယ္။
ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးတို႔သည္ကား မၿမဲ၊ ဆင္းရဲ၊ ငါလည္းမဟုတ္၊ ရုပ္နာမ္ေတြဟာ "အနတၱ" ဟုထင္ျမင္မႈမ်ားလာတဲ့အခါ၊ ျဖစ္လိုက္ ခ်ဳပ္လိုက္နဲ႔ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ေနၾကတာကို ေတြ႕ျမင့္တဲ့အခါ 'ဥဒယဗၺယဉာဏ္' ေရာက္တယ္လို႔သိရမယ္။ နားလည္ၿပီလား။ တရားမထိုင္ခင္က အသိဉာဏ္နဲ႔ ဒီလိုမရွင္းထားရင္ ခရီးေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒိ႒ိ ၀ိစိကိစၦာကို ထပ္ၿပီး ပါယ္ေပးရဦးမယ္။
မင္း ေသာတာပန္ျဖစ္ခ်င္ရင္ "ဒိ႒ိ ၀ိစိကိစၦာ" ကိုအရင္ပါယ္ရမယ္။

ဆက္ရန္..