လမ္း

ကၽြန္မတို႔ေနထိုင္ရာ ေရာမၿမိဳ႕ႏွင့္ မနီးမေ၀းမွာ ရြာသာသာ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ကေလး၏ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္း ေမွ်ာ္စင္ႀကီးထိပ္မွာ အေဖႏွင့္အတူ ကၽြန္မေရာက္ေနသည္။
       အေဖ ငါ့ကို ဒီအေပၚဘာလို႔ေခၚလာပါလိမ့္ဟုေတြးေနဆဲ အေဖကေျပာသည္။
"ေအာက္ကို ငုံ႕ၾကည့္လိုက္စမ္းသမီး" တဲ့-
       ကၽြန္မ မရဲတရဲ ေခါင္းျပဴကာ ေအာက္ဖက္ရွိ ၿမိဳ႕ကေလးကို ၾကည့္မိသည္။ ၿမိဳ႕လယ္မွာ ကြက္လပ္တစ္ခု ရွိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဘးပတ္လည္မွာ လမ္းေသးလမ္းသြယ္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖုံဖုံ ေကြ႕ေကာက္ယွက္ျဖာ လ်က္ရွိသည္။
  "ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္စမ္းသမီး"
အေဖက ၾကင္နာစြာဆိုသည္။

"ၿမိဳ႕လယ္ကြက္လပ္ကို သြားႏိုင္တဲ့လမ္းဟာ တစ္လမ္းတည္းမဟုတ္ဘူး၊ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ လူ႕ဘ၀မွာလည္း ထိုနည္း၄င္းပဲ၊ သမီးရည္မွန္းထားတဲ့ ပန္းတိုင္ကို ဒီလမ္းကသြားလို႔မရရင္ ေနာက္တစ္လမ္းက ေကြ႕သြားလို႔ရႏိုင္တယ္"

    ဒီေတာ့မွ အေဖ ကၽြန္မကို ဘာေၾကာင့္ ဒီေနရာေခၚလာရသလဲရိပ္မိလိုက္သည္။
အဲဒီေန႔မနက္က ကၽြန္မ အေမ့ကို ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္မတို႔ညီအစ္မ စားရသည့္ ဆိုး၀ါးလွေသာ ေန႔လယ္စာႏွင့္ ပတ္သက္၍ တစ္ခုခုလုပ္ေပးရန္ ပူဆာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္အေမက ကၽြန္မတင္ျပခ်က္ကို အေလးအနက္မထားခဲ့။ ဒီကိစၥကို အေဖ့ထံ အယူခံ၀င္ေတာ့ အေဖက သူၾကားမ၀င္ႏိုင္ပါဟု ဆိုသည္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို ဒီေမွ်ာ္စင္ႀကီးေပၚေခၚကာ သင္ခန္းစာတစ္ခု ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ရွင္းလင္းစြာျမင္ေအာင္ ျပခဲ့သည္။

'ေဘာင္တစ္ခုထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္ ကန္႔သတ္ခံမေနပဲ၊ လိုရာရေအာင္ စူးစမ္းတီထြင္ ႀကံဆတတ္ေရး'

'ၿပီးအဲသည္လိုႀကံဆတတ္သည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး၏ တန္ဘိုးကို သိျမင္ေရး'

          အေဖ့သင္ခန္းစာကို ကၽြန္မခ်က္ခ်င္းနားလည္သေဘာေပါက္သြားခဲ့သည္။
အိမ္ျပန္မေရာက္မီပါပင္ ကၽြန္မေခါင္းထဲ အႀကံဉာဏ္တစ္ခုေပၚခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းမွာ ေန႔လည္စာ စားရသည့္အခါ ေက်ာင္းကေကၽြးသည့္ စြပ္ျပဳပ္ရည္ကို ပုလင္းတစ္လုံးထဲ တိတ္တိတ္ထည့္ၿပီး အိမ္ယူလာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ညစာစားခ်ိန္၌ အဲဒီစြပ္ျပဳပ္ရည္ကို အေမ့အား ထည့္ေကၽြးရန္ စဖိုမွဴးကို ေခ်ာ့ေျပာရသည္။
           ကၽြန္မစီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း အားလုံးအဆင္ေျပသည္။ စြပ္ျပဳပ္ရည္တစ္ဇြန္း အေမေသာက္လိုက္မိ ၿပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္း ေထြးမလိုအန္မလို ျဖစ္သြားၿပီး စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ေျပာသည္။
"စဖိုမွဴးေတာ့ ရူးသြားပီထင္တယ္"
ဆိုေတာ့မွ အျဖစ္မွန္ကို ကၽြန္မတို႔ညီအစ္မ ကပ်ာကယာ ဖြင့္ေျပာရသည္။ ကၽြန္မတို႔အေျခအေနကို အေမ သေဘာေပါက္သြားၿပီ...။ မနက္ျဖန္ ဒီကိစၥကို ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းမွာလိုက္ေျပာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အေမ ျပတ္ျပတ္သားသား ေၾကညာလိုက္ေလသည္။

ေနာက္ႏွစ္ပိုင္းမ်ားတြင္ကား ျဖတ္ေက်ာ္မရႏိုင္သည့္ အထားအဆီးဟု ထင္ရေသာအရာေတြသည္ မိမိက ၄င္းအတိုင္းမျငင္းမဆန္ လက္ခံလွ်င္သာ မိမိအတြက္ မေအာင္ျမင္ ရႈံးနိမ့္မႈမ်ား ျဖစ္သြားသည္။ တီထြင္ႀကံဆ တတ္ေသာဉာဏ္ႏွင့္ စြန္႔စားရဲေသာ စိတ္တို႔သာရွိပါက ေကြ႕၀ိုက္ေက်ာ္လႊား သြားနိုင္ေသာ လမ္းကိုျမင္ကာ ေအာင္ျမင္မႈရႏိုင္သည္ဆိုတာ ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိ္မ္ ေတြ႕ျမင္သိရွိလာခဲ့ရပါသည္။
 အ၀တ္အထည္ ဒီဇိုင္းသမားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္မ ပထမဆုံး ရခဲ့သည့္ ေအာင္ျမင္မႈေလးတစ္ခုက အဲသလို လမ္းပိတ္ေနသည့္အခါမ်ဳိးမွာ လမ္းသစ္ထြင္ကာ ေကြ႕ေက်ာ္သြားနိုင္ခဲ့သျဖင့္ ရရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကမာၻ ့ဖက္ရွင္ေလာကတစ္ခုလုံး ေမႊေႏွာက္ေခ်ာက္ခ်ားပစ္လို္က္မည္ဟူေသာ စိတ္ဓာတ္ႀကီးျဖင့္ ကၽြန္မ ပါရီသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ပါရီရွိ အ၀တ္အထည္ေလာကကို ႀကီးစိုးေနသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ကၽြန္မေရးဆြဲထားသည့္ ဒီဇိုင္းပုံစံေတြကို စိတ္မ၀င္စားၾက။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ၀တ္လာသည့္ ဆြယ္တာအကၤ်ီတစ္ထည္က အလြန္ထူးျခားလွတာကို ကၽြန္မ သြားေတြ႕မိသည္။ အေရာင္အေသြးတို႔ကေတာ့ ရိုးရိုး၊ သို႔ေသာ္ ခ်ည္ထိုးထားပုံက ဘယ္သူႏွင့္မွမတူ သိပ္သိပ္သည္းသည္ရွိလွသည္။
         ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ လက္ရာရွင္က အားေမးနီးယန္း အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ အမ်ဳိးသမီးက သူတို႔ အားေမးနီးယား လယ္ယာေက်းလက္က လက္မႈပညာကို ပါရီသို႔ ေဆာင္ယူခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မမ်က္စိထဲတြင္ သည္ဆြယ္တာကို လုံး၀ဆန္းျပားေသာ အဆင္သစ္ တစ္မ်ဳိးႏွင့္ တြဲဖက္ ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိလိုက္သည္။ သည့္ေနာက္မွာ ပို၍ရဲတင္းေသာ အႀကံဉာဏ္တစ္ခု ကၽြန္မေခါင္းထဲ ေပၚလာသည္။ ဘယ္အထည္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းရွင္ကမွ ကၽြန္မ ဒီဇိုင္းေတြကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုလွ်င္ ရွီယာပရယ္လီ ဒီဇိုင္းဆိုၿပီး ကိုယ့္နာမည္ႏွင့္ ေၾကာ္ျငာကာ ကို္ယ္တိုင္ေရာင္းရလွ်င္ မေကာင္းဘူးလားဟူေသာ အႀကံအစည္။
           အျဖဴႏွင့္အနက္ကို ရဲရဲသုံးကာ လိပ္ျပာလည္စည္းပုံ အဆင္ႏွင့္ ဆြယ္တာဒီဇိုိင္းတစ္ခု ကၽြန္မေရးဆြဲၿပီး ၄င္းအာေမးနီးယန္း အမ်ဳိးသမီးဆီသို႔သြားခဲ့သည္။ အနက္ေရာင္ဆံပင္ႏွင့္ သိမ္ေမြ႕ေသာ မ်က္လုံးပိုင္ရွင္တစ္ဦး။ အမ်ဳိးသမီးက ကၽြန္မေျပာသည့္ ပုံစံအတိုင္းရေအာင္ထိုးေပးသည္။ ထိုးၿပီးသည့္အခါ အကၤ်ီက အႀကီးအက်ယ္လူႀကိဳက္မ်ားမွာ မုခ်ဟု ကၽြန္မေတြးမိလိုက္သည္။ တကယ္ႀကိဳက္မႀကိဳက္ ေသခ်ာေအာင္စမ္းသပ္ရန္အတြက္ ၄င္းဆြယ္တာကို ကိုယ္တိုင္၀တ္ကာ ပါရီဖက္ရွင္၀ါသနာအိုးမ်ား စုံညီမည့္ ေန႔လည္စာစားပြဲတစ္ခုသို႔ သြားခဲ့သည္။ ဆြယ္တာကိုၾကည့္ကာ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ အံ့ၾသခ်ီးမြမ္းၾကေတာ့ ကၽြန္မ အႀကီးအက်ယ္ ၀မ္းသာသြားရသည္။ နယူေယာက္ရွိ ကုန္တိုက္ႀကီးတစ္ခုမွ ကိုယ္စားလွယ္က အထည္(၄၀)၀ယ္လိုေၾကာင္းကမ္းလွမ္းသည္။ ပစၥည္းကိုေတာ့ ႏွစ္ပတ္အတြင္းရလိုသည္ဟုဆိုသည္။ အမွာကို ကၽြန္မလက္ခံလိုက္သည္။ အဲဒီေန႔ စားေသာက္ဆိုင္ကျပန္ေတာ့ ေျခေထာက္ေတြက ေျမမွာမက်။ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လုံး တိမ္တိုက္ၾကားထဲမွာ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္ ဆြယ္တာေတြ ထုတ္လုပ္ေပးမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မတိမ္တိုက္ေတြ ရုတ္ခ်ည္းလြင့္စင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့သည္။ အားေမးနီးယန္းအမ်ဳိးသမီးခမ်ာ ဆြယ္တာတစ္ထည္ၿပီေအာင္ တစ္ပတ္လုံးလုံး ထိုးခဲ့ရသည္တဲ့။ ဆြယ္တာအထည္(၄၀)ကို ႏွစ္ပတ္ႏွင့္ၿပီးဖို႔ဆိုသည္ကား ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် မျဖစ္ႏိုင္။
          တစ္ေန႔ခင္းအတြင္းမွာပင္ ေအာင္ျမင္ျခင္းႏွင့္ ရႈံးနိမ့္ျခင္း ကို ဆက္တိုက္ ေတြ႕ႀကံဳခံစားလိုက္ရၿပီး ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာ ထြက္လာခဲ့သည္။ ရုတ္တရက္တစ္စုံတစ္ခုကို သတိရၿပီး ကၽြန္မတုန္႔ခနဲ ရပ္သြားသည္။ ေနာက္ထပ္လမ္းတစ္သြယ္ မရွိေတာ့ဘူးလားဟူေသာအေတြး...။ အာေမးနီးယန္းသူေတြ ပါရီမွာ မုခ်ရွိလိမ့္ဦးမည္။
          ေစာေစာက အမ်ဳိးသမီးထံသို႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လာခဲ့သည္။ ပညာရွင္အမ်ဳိးသမီးက ရုတ္တရက္ေတာ့ ယုန္ထင္ေၾကာင္ထင္ စိုးရိမ္ခ်င္သလိုလို။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မအစီအစဥ္ကို ရွင္းလင္းေျပာျပေတာ့ သူကူညီသည္။ သူတို႔ အာေမးနီးယန္းနယ္ေျမကို ဆိုဗီယက္ေတြသိမ္းပိုက္ေတာ့ တခ်ဳိ႕က ပါရီဘက္ထြက္ေျပးလာခဲ့ၾကသည္။ သူႏွင့္ကၽြန္မ စုံေထာက္လုပ္ကာ အဲသည္လူေတြေနာက္ ေျခရာေကာက္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္မွတစ္ေယာက္ လက္ဆင့္ကမ္း လမ္းညႊန္သည္ကိုလိုက္ကာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဲဒီခဲခဲယဥ္းယဥ္း ခ်ည္ထိုးနည္းကိုကၽြမ္းက်င္သည့္ အာေမးနီးယန္းအမ်ဳိးသမီး အေယာက္ (၂၀)မွ် စုစည္း၍ရခဲ့ပါသည္။ သို႔ႏွင့္ သတ္မွတ္ထားသည့္ရက္အတြင္းမွာပင္ အသစ္စက္စက္ ေပၚေပါက္သည့္ ရွီယာပရယ္လီ အထည္တိုက္မွ ပထမအသုတ္ ဆြယ္တာမ်ား အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသို႔ တင္ပို႔ေပးနိုင္ခဲ့ပါသည္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ပလာ့စ္ဗင္ဒုန္းမွာ ရုံးခ်ဳပ္ဖြင့္ထားသည့္ ကၽြန္မကုမၼဏီမွ အ၀တ္အထည္ေတြ၊ တြဲဖက္အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းေတြ ေရေမႊး အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြ တသြင္သြင္ ထုတ္လုပ္ျဖန္႔ခ်ီ ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ကမာၻ ့ဖက္ရွင္ေလာက က ေပ်ာ္စရာ စိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းလွသလို စြန္႔စားရတာ၊ အားစမ္းလာသသည့္ အေနအထားမ်ဳိး ရင္ဆိုင္ရတာေတြလည္း မျပတ္ရွိတတ္တာ ကၽြန္မ ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ပါရီကို နာဇီေတြ သိမ္းလိုက္သည့္အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အဲသည္ေလာကေလး ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။
          ဖက္ရွင္ခန္းမကို စြန္႔ခြါကာ အေမရိကသို႔ ကၽြန္မလာခဲ့သည္။ ျပင္သစ္ျပည္ရွိ ရန္သူ မသိမ္းပိုက္ရေသး သည့္ နယ္ေျမမွ ကေလးသူငယ္မ်ားအတြက္ ေဆး၀ါးပစၥည္းမ်ား ၀ယ္ယူႏိုင္ေအာင္ ရန္ပုံေငြစုေဆာင္းသည့္ တရားပြဲေတြ အေမရိက ၿမိဳ႕ရြာမ်ားလွည့္လည္ၿပီး ကၽြန္မေဟာသည္။ ေနာက္ႏွစ္လခန္႔အၾကာ တိုင္းျပည္သို႔ျပန္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ လမ္းပိတ္ဆို႔မႈတစ္ခု ကၽြန္မႀကံဳရျပန္သည္။
      ျပင္သစ္ကေလးမ်ား ေဆး၀ါးကိစၥအတြက္ အေမရိကန္ျပည္တြင္ ရန္ပုံေငြေကာက္ခံပြဲ ဦးေဆာင္ျပဳလုပ္သူက ကြိတ္ကာ ခရစ္ယာန္ဂိုဏ္းမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက ေဒၚလာေျခာက္ေသာင္းဘိုးခန္႔ရွိ ဗီတာမင္ေဆးမ်ားကို ကၽြန္မႏွင့္အတူ သယ္ေဆာင္ၿပီး ျပင္သစ္တြင္ ျဖန္႔ခ်ီေပး၇န္ အပ္ႏွံခဲ့သည္။ စစ္ကာလ အတြင္း ရန္သူေရငုပ္သေဘၤာရန္ကို ေရွာင္ကာ ဟိုေကြ႕ ဒီေကာက္ႏွင့္ ခရီးသြားၾကရသည္ျဖစ္ရာ ဘာျမဴဒါ ကၽြန္းတြင္ ပထမတစ္ေထာက္နားၾကရသည္။ ဒီတြင္ျပႆနာႀကဳံေတာ့သည္။ အစိုးရိမ္ႀကီးလြန္းေသာ အေကာက္ခြန္အရာရွိက ကၽြန္မႏွင့္အတူပါလာသည့္ ေဆး၀ါးပစၥည္းမ်ားကို ရန္သူတစ္၀က္တစ္ပ်က္ သိမ္းထားၿပီးသည့္ တိုင္းျပည္သို႔ ယူေဆာင္ခြင့္မျပဳႏိုင္ဟု ပိတ္ပင္ထားဆီးေနျခင္းျဖစ္သည္။
      ကၽြန္မက သည္ေဆး၀ါးမ်ားသည္ ၾကန္႔ၾကာေနလွ်င္ ပ်က္စီးကုန္မည္ျဖစ္ၿပီး ပို႔ေပးသူမ်ားမွာလည္း ၾကာေန ကြိတ္ကာမ်ားျဖစ္ရာ နာဇီေတြလက္ထဲ ေရာက္သြားဖို႔အေရး ေတြးပူစရာအေၾကာင္းမရွိေၾကာင္း ေျပာဆိုေသာ္လည္း ထိုပုဂၢိဳလ္က ေခါင္းမာမာႏွင့္သာ ျငင္းဆန္ေနပါသည္။ သို႔ႏွင့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဆးေသတၱာေတြကို ဆိပ္ကမ္းလုပ္သားမ်ား သေဘၤာေပၚက ခ်တာ က်မစိတ္မခ်မ္းသာစြာထိုင္ၾကည့္ ေနလိုက္ရပါေတာ့သည္။ ဘာမ်ဴဒါမွ သေဘၤာထြက္သည့္ တစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္မေခါင္းထဲ သည္ျပႆနာက တအုံတေႏြးေႏြးလိုက္ပါလာသည္။

...  ၿမိဳ႕လယ္ကြက္လပ္သို႔သြားရန္ တျခားလမ္း မရွိေတာ့ၿပီေလာ ...

         သေဘၤာေပၚမွာ သတင္းစာဆရာတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္ပ်က္စြာ ေဒါပြပြႏွင့္ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပမိသည္။ သူက ဒီကိစၥကို အရမ္းစိတ္၀င္စားသြားၿပီး ေၾကးနန္းျဖင့္ သတင္းပို႔လိမ့္ မည္ဟူ၍ ကၽြန္မ လုံး၀မထင္မွတ္ခဲ့။ အတၱလန္တိတ္သမုဒၵရာႀကီးကို ျဖတ္သန္းကာ ေပၚတူဂီႏိုင္ငံ လစၥဘြန္းၿမိဳ႕သို႔ ဆိုက္ေရာက္သည့္အခါတြင္ကား ကၽြန္မ၏ ျပႆနာက ႏိုင္ငံတကာသတင္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုတာသြားေတြ႕ရသည္။ အဲဒီမွာရွိသည့္ ၿဗိတိသွ်သံအမတ္က ကၽြန္မကို ေတြ႕ဆုံကာ အေသးစိတ္ အခ်က္အလက္ေတြ ေမးျမန္းသည္။ ထို႔ေနာက္၌ကား ကၽြန္မတို႔ ဗီတာမင္ေဆးျပားေတြ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရး အတြက္လုိအပ္သည့္ လမ္းေၾကာင္းေတြအားလုံး နာရီပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ရွင္းလင္းသြားေတာ့သည္။
      စစ္ႀကီးၿပီးသည့္အခါ ပါရီသို႕ ကၽြန္မျပန္လာသည္။ ရွီယာပရယ္လီဖက္ရွင္တိုက္ကို ျပန္ဖြင့္လွစ္သည္။ ကုန္တိုက္၌ ဖက္ရွင္ပြဲတစ္ပြဲစာစီအတြက္ ျပင္ဆင္စုေဆာင္းရသည္မွာ မလြယ္ပါ။ တစ္ခုေသာေႏြရာသီ၌ လာမည့္ ေဆာင္းအႀကိဳျပပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ေနဆဲတြင္ ကၽြန္မ အပ္ခ်ဳပ္သမေလးေတြ အလုပ္သမားသပိတ္ထဲ ပါသြားၾကသည္။ ကၽြန္မထံမွာ အပ္ခ်ဳပ္ပညာသည္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ အပ္ခ်ဳပ္ခန္း ႀကီးၾကပ္သည့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္သာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ၾကားမွာ အခ်ိန္ ၁၃-ရက္ပဲရွိေတာ့သည္။

 အင္း......ဒီတစ္ပြဲေတာ့ အေဖ့ၾသ၀ါဒ ကိုတကယ္မွတ္ေက်ာက္တင္မည့္ အႀကီးမားဆုံး စမ္းသပ္ပြဲပဲ ဟု ကၽြန္မေတြးလိုက္မိသည္။ ကိုင္း..... ဒီတစ္ႀကိမ္ ဘယ္လမ္းက ထြက္မလဲ.??

          ကၽြန္မအမ်ဳိးမ်ဳိးႀကံဆသည္။ ထုိ႔ေနာက္စိတ္တိုလာသည္။ သည္ရက္ခ်ိန္းအတိုင္းေတာ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ အစီအစဥ္ကို ေရႊဆိုင္းလိုက္ဖို႔ သာရွိေတာ့သည္ဟု ကၽြန္မဆုံးျဖတ္ခ်င္လာသည္။ ဒီအခုိက္မွာပင္ အႀကံတစ္ခုရလာသည္။
        ပုံစံသစ္ အ၀တ္အထည္ေတြကို ခ်ဳပ္လက္စ အေနအထားႏွင့္ ထုတ္ျပ၍ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား??
ဟုတ္ၿပီ..။ ကၽြန္မရယ္၊ အပ္ခ်ဳပ္ပညာသည္ရယ္၊ အလုပ္ၾကမ္းအမ်ဳိးသမီးရယ္၊ အေရာင္းေစ်းသည္မေလးရယ္၊ ၿပီးေတာ့ အ၀တ္အစားေတြ ၀တ္ဆင္ျပသည့္ ေကာ္ရုပ္ေတြရယ္၊ ဒလၾကမ္း အသည္းအသန္ အလုပ္လုပ္ၾက သည္။ 13-ရက္တိတိ မနားမေန လုပ္ကိုင္ၿပီးေနာက္ သတ္မွတ္ထားသည့္ေန႔ရက္တြင္ ရွီယာပရယ္လီေဆာင္း အထည္ျပပြဲကို အခ်ိန္အတိအက် ဖြင့္လွစ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
         တင္ဆက္ျပသထားသည့္ ပစၥည္းေတြလည္းၾကည့္ပါဦး...။ တခ်ဳိ႕ကကုတ္အကၤ်ီေတြမွာ လက္မပါေသး။ တခ်ိဳ႕က လက္တစ္ဖက္ပဲ တပ္ထားသည္။ ကၽြန္မတို႔ တီထြင္ဖန္တီးထားသည့္ အ၀တ္အထည္ အမ်ားအျပားက တကယ္ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီးသည့္အခါ မည့္သည့္ပုံစံမ်ဳိးျဖစ္မည္ဆိုတာ မွန္းဆႏိုင္ရုံ ပိတ္စေလးေတြညွပ္ကာ ပုံစံမွာကပ္ျပထားရုံေလာက္ပဲရွိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ တမူထူးျခားလွသည့္ ျပပြဲကို ပရိတ္သတ္က အထူးအားေပးကာ ခ်ဳပ္ထည္အမွာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရခဲ့သျဖင့္ ကၽြန္မတို႔အတြက္ အားရေက်နပ္ဖြယ္ ေအာင္ျမင္မႈႀကီးတစ္ခုျဖစ္သြားခဲ့သည္။
         အေဖ၏ အေျမွာ္အျမင္ႀကီးလွေသာ ၾသ၀ါဒစကားမ်ားက ကၽြန္မကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေအာင္ေအာင္ ျမင္ျမင္ လမ္းျပကူညီႏိုင္ခဲ့ျခင္းပဲျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းကာလ ကၽြန္မဘ၀သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္လုံးပင္  အေဖ့ၾသ၀ါဒ၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈကို ကၽြန္မ အစဥ္ခံယူရရွိခဲ့ပါသည္။

ၿမိဳ႕လယ္ကြက္သို႔ သြားရာလမ္းသည္ တစ္လမ္းတည္းမဟုတ္၊ အမ်ားပင္ရွိသည္ဟူေသာ စကားကား တစ္ခါတရံမဟုတ္ အၿမဲတမ္းမွန္ကန္ေသာစကား ျဖစ္ေခ်သည္။

(Elsa Shiaparelli)

ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္ထားသည္ကို မွ်ေ၀ပါသည္။