သားေတာ္ေစတီ

မိခင္ပုေဏၰးမႀကီး က သားကိုေန႔စဥ္ သတိရေန၏။ တသသႏွင့္ လြမ္းရသည္မွာလည္းၾကာၿပီ၊ တစ္ေယာက္တည္းေသာ သားမို႔ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ ေနခဲ့သည္။ ၾကည့္လို႕မ၀ခဲ့ ၊ ပညာေရးအတြက္မို႔သာ လႊတ္လိုက္ရသည္။ လြမ္းရလြန္းလို႔ ရင္ထဲမွာ နာရ က်င္ရတဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္

ေတြပင္ျပည့္ႏွက္ေနေလၿပီ၊ တစ္ေန႔တြင္ကား မေအာင့္ႏိုင္၍ ပုဏၰားႀကီးအား ပူဆာမိ၏။

"ဘယ္ႏွယ္လဲရွင္...၊ ကိုယ္သားသြားတာ ၾကာလွၿပီမဟုတ္လား၊ စားလဲမလာ၊ လူလဲမေရာက္၊ သတင္းလဲမၾကားရ၊ လိုက္ပါဦးမွေပါ့ရွင္..."

ရင္နင့္နင့္ျဖင့္ ရန္ေတြ႕ေျပာ-ေျပာေသာအခါ ဖခင္ သခၤပုဏၰားႀကီးက သူ႕အလုပ္ကို လက္မွခ်၍ ေခါင္းေထာင္လာ၏။ မ်က္စိမ်က္ႏွာတို႔ကို ပြတ္သတ္ေနသည္။ ၿပီးမွ-

" အိမ္း.... ဟုတ္ေပသားပဲ၊ အေတာ္ေတာင္ၾကာသြားၿပီမွကိုး...။ တို႔သားႀကီး"

ဟူ၍ ႏႈတ္က ရြတ္ဆိုေထာက္ခံရင္း ေနာက္ျပန္ စဥ္းစား၍ ေငးေမာေနမိ၏။ ဟုတ္ပါသည္။

အခုဆိုရင္ (၄)ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ေက်ာ္သြားၿပီ ထင္သည္။
"သားႀကီး"ဆိုသည္မွာ "သုသိီမ " ျဖစ္၏။ (၁၆)ႏွစ္အရြယ္က မိခင္ဖခင္တို႔အား ပန္ၾကားၿပီး ပညာသင္ၾကားရငန္ ဗာရာဏသီျပည္သို႔ ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။ အခ်ိန္တန္အရြယ္ေရာက္လာလွ်င္ "ပညာသင္ရတယ္" ဆိုတာ ထုံးစံမဟုတ္လား၊ ပညာမတတ္လို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ၊ သြားခါနီးမွာ ဖခင္ႀကီးက မွာလိုက္ေသး၏။
"ဗာရာဏသီမွာ ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္း ပါေမာကၡဆရာႀကီးရွိတာပဲကြ၊ သူ႕ဆီသြားသင္"

သုသီမသည္ ဗာရာဏသီျပည္၊ ပါေမာကၡဆရာႀကီးထံ ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္သြားပါ၏၊ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပ၍ ဆရာႀကီးက သူငယ္ခ်င္း
၏ သားမွန္းသိေလၿပီ၊ သုသီမသည္ ဆရာႀကီးထံမွာ ပညာေတြ သင္ယူခဲ့၏။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔လွ်င္ အတတ္ပညာေတြ မႏၱာန္ေတြ မ်ားစြာ - မ်ားစြာ သင္ယူသည္။ သင္ယူၿပီးသမွ်ကိုလည္း မေမ့မေပ်ာက္ေအာင္ မွတ္သားထား၏။ ယခုဆိုလွ်င္ ပညာသင္ႏွစ္ေတြပင္ ၾကာေညာင္းလာခဲ့ၿပီ၊ မႏၱာန္ေတြလည္း မ်ားလွွၿပီ၊ သို႔ေသာ္ မႏၱာန္တို႔၏ အႏွစ္သာရကို ရွာေဖြေသာအခါ အစႏွင့္ အလယ္ကိုသာျမင္ရသည္။ အဆုံးကိုမျမင္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။
ဆရာႀကီးထံခ်ည္းကပ္၍ "ဆရာႀကီး မႏၱာန္ေတြရဲ႕ အႏွစ္သာရ အစႏွင့္အလယ္ကိုသာျမင္ရပါသည္။"
ဟုေမးလွ်င္ ဆရာႀကီးက-
"အိမ္း.... ငါလဲ အဆုံးကို မျမင္"
ဟု ရိုးရိုးပင္ ၀န္ခံေလသည္။
"ဒီလိုဆိုလွ်င္ အဆုံးကို မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျမင္ပါသလဲ ဆရာႀကီး"
လို႔ ထပ္ဆင့္ေမးေသာအခါ-
"ဟိုး...ဣသိပတနမိဂဒါ၀ုန္ေတာမွာ ရဟန္း ပေစၥကဗုဒၶါေတြ ရွိတယ္ကြ၊ သူတို႔ေတာ့ ျမင္ႏိုင္ေကာင္း ျမင္ႏိုင္မယ္၊ သူတို႔ထံသြားေမးေခ်"
ဟူ၍ ခြင့္ျပဳသည္။
သုသီမသည္ ရဟန္းပေစၥကဗုဒၶါတို႔ထံ ခ်ဥ္းကပ္၍ ေမးျမန္း၏၊
"အရွင္ျမတ္တို႔ဘုရား မႏာၱန္ပညာရပ္တို႔၏ အဆုံးကို ျမင္ၾကပါသလား"
"ျမင္တာေပါ့ကြယ္"
"ျမင္ပါလွ်င္ တပည့္ေတာ္အား သင္ျပေပးပါလားဘုရား"
"တို႔က ရဟန္းျဖစ္တဲ့သူကိုမွ သင္ေပးၾကတာကြယ့္"
ဟု မိန္႔ေတာ္မူၾက၏။ သို႔ႏွင့္ ပညာလိုခ်င္၍ ေခါင္းတုံး တုံးလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ဖန္ရည္စြန္းေသာ အ၀တ္ကို၀တ္၍ ရဟန္းျပဳလုိက္ရေတာ့သည္။
ရဟန္းပေစၥကဗုဒၶါတို႔က ဦးစြာပထမ-
"ဒီလို ၀တ္ရတယ္၊ ဒီလိုရုံရတယ္ကြယ့္" စသည္ျဖင့္ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈကို သင္ေပးၾက၏။ ၿပီးလွ်င္ သီလျပည့္စုံေအာင္ ဆုံးမေတာ္မူၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ရပုံေတြ၊ အဲဒါေတြၿပီးေတာ့ (ဘဂၤ-ဆိုတဲ့) အပ်က္၊ အဲဒီအပ်က္ရဲ႕ဆုံး (ဘင္စြန္း) ကိုျမင္ႏိုင္တဲ့နည္းေတြ သင္ေပးေတာ္မူၾကသည္။
ထိုနည္းေတြအတုိင္း က်င့္ႀကံအားထုတ္လိုက္ရာ ေရွးပါရမီ ဓာတ္ခံပါသူျဖစ္၍ မၾကာမီ ပေစၥကဗုဒၶါတစ္ပါး ျဖစ္၍ သြားေတာ့၏။ "အဆုံး " ကိုျမင္၍ သြားေလၿပီ...။
သုသီမသည္ ပေစၥကဗုဒၶါျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ ခ်မ္းေျမ့စြာေနရန္ အက်ဳိးငွာလည္းေကာင္း၊ လူသူအမ်ားအား ခ်ီးေျမွာက္ရန္အက်ဳိးငွာလည္းေကာင္း တစ္ရြာမွ တစ္ရြာ၊ တစ္ၿမိဳ႕မွ တစ္ၿမိဳ႕၊ တစ္နယ္မွ တစ္နယ္ လွည့္လည္ ေျပာင္းေရႊ႕ သီတင္းသုံးေတာ္မူသည္။ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္း၍ စိမ္းစိုညိဳ႕သန္းေသာေတာင္တန္းႀကီးတစ္ခုသို႔ ေရာက္လာခဲ့၏။ ထိုေတာင္တန္းႀကီးမွ လွမ္း၍ၾကည့္လွ်င္ ေခါင္မိုးေဖြးဖြး ျမင္ေနရေသာ ၿမိဳ႕ကေလးသို႔ ဆြမ္းခံၾကြသည္။ ထိုၿမိဳ႕ကေလးကား တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ႏွင့္ ဆြမ္းခံၾကြ၍ သုသီမ ပေစၥကဗုဒၶါ၏ ခ်ီးေျမွာက္မႈကို မ်ားစြာခံယူရေသာၿမိဳ႕ကေလးျဖစ္လာ၏။ အားလုံးက ၾကည္ညိဳၾကသည္၊ ၾကာေသာ္ ရင္းႏွီးလာ၏။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မသိသူမရွိသေလာက္ ျဖစ္လာသည္။
"ဘယ္မွမၾကြပါႏွင့္ဘုရား၊ ဒီေတာင္တန္းမွာပဲ အၿမဲသီတင္းသုံးၿပီး တပည့္ေတာ္တို႔ကို ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူပါဘုရား"
ဟူ၍ပင္ ၀ိုင္း၍ေလွ်ာက္ထားေနၾကၿပီး၊ ခ်ီးေျမွာက္ရန္ အေၾကာင္းလည္းရွိ၍ ေရႊ႕ေျပာင္းလာခဲ့ေသာ ေနရာေပါင္းလည္း မ်ားခဲ့ၿပီ၊ ခ်ီးေျမွာက္မႈေတြလည္း ျပဳခဲ့ၿပီ၊ ဤေတာင္တန္းသည္လည္း ေအးခ်မ္းလွေပ၏။ သင့္လည္း သင့္ျမတ္လွေပသည္။ ၀ိုင္း၍လည္း ေလွ်ာက္ထားေနၾကၿပီ။
ဤသို႔နွလုံးပိုက္ကာ စကားတုံ႕ မျပန္ပဲ ခပ္မဆိတ္ေနေတာ္မူလိုက္၏။ ဤသို႔ေသာ လကၡဏာကိုၾကည့္၍-
"တို႔ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို လက္ခံၿပီ"
ဟုသိလိုက္ၾကေလသည္။


ဖခင္ပုဏၰားႀကီးသည္ မိခင္ပုဏၰားႀကီး၏ မ်က္ရည္စမ္းစမ္းျဖင့္ အေရးဆိုမႈေၾကာင့္ သားထံကို လိုက္လာခဲ့ရ၏။ ပထမ ဗာရဏသီသို႔ သြားရသည္။ သူငယ္ခ်င္းဆရာႀကီးထံ ၀င္ေသာအခါ သားကိုမေတြ႕ရ။ "ဟိုက္" ခနဲေမာသြားရ၏။ အက်ဳိးအေၾကာင္းေမးေသာအခါ ပေစၥကဗုဒၶါတို႔ထံ သြားေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ဆရာႀကီးညႊန္ၾကားလိုက္ေသာ ပေစၥကဗုဒၶါတို႔ထံ လိုက္၍ေမးေသာအခါ "ေနရေျပာင္းသြားၿပီ" ဟုဆိုၾက၏။ ထိုေျပာင္းသြားေသာ ေနရာကို လိုက္ရျပန္သည္။ စုံးစမ္းေမးျမန္းေသာအခါ "ေနာက္တစ္ေနရာ ေျပာင္းသြားျပန္ၿပီ" ဟုၾကားရျပန္၏။ သို႔ႏွင့္ လိုက္ရျပန္သည္။ ထိုေနရာကလည္း "ေျပာင္းသြားျပန္ၿပီ" ဟု ဆိုလိုက္ျပန္၏။ ပုဏၰားႀကီးက "အို....တစ္ေန႔ေတြ႕ရမွာေပါ့" ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့သည္။
ဒီလိုႏွင့္ ဖခင္ပုဏၰားႀကီးမွာ တစ္ရြာ၀င္တရြာထြက္ လူေတြ႕တိုင္းေမးခဲ့ရ၏။ နယ္ေပါင္းလည္းစုံၿပီ၊ ေမးခဲ့ရေပါင္းလည္း မ်ားၿပီ၊ ပင္လည္းပင္ပန္းလွေလၿပီ၊ ေမာလည္းေမာလွၿပီ၊ ေတြ႕ကားမေတြ႕ရေသး၊ မေတြ႕ရေသးေသာ္လည္း "သုသီမ" ဆိုတဲ့ နာမည္အစအနကိုေတာ့ သတင္းရေနသည္။ သို႔အတြက္ အားတက္ရပါ၏။ အားတက္စြာျဖင့္ ဆက္လက္၍ သားေပ်ာက္ရွာပုံေတာ္ ဖြင့္ေနရရွာသည္။
ရြာေပါင္းမ်ားစြာ ေနရာေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္လြန္၍ ေတာင္တန္းႀကီး တစ္သြယ္ႏွင့္နီးေသာၿမိဳ႕ကေလး တစ္ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္သြားေတာ့၏။ ၿမိဳ႕တံခါး၀အနီးတြင္ ထုံးသကၤန္းျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးႏွင့္ အေ၀းကပင္ ျမင္ႏိုင္သည့္ ေစတီႀကီးတစ္ဆူကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ လူေတြကလည္း လႈပ္လႈပ္ရြရြ၊ ကြင္းျပင္ႀကီး အျပည့္မွ် စည္ကားလွပါဘိ၊ ဘာေတြမ်ား လုပ္ေနၾကတာပါလိမ့္။
"လူအုပ္ႀကီးဆီသို႔ သြားရလွ်င္ သူ႕သားအေၾကာင္းကို သိသူ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ရွိေကာင္းရွိတန္ရဲ႕" ဟု ပုဏၰားႀကီး အေတြး၀င္လာ၏၊ ထိုရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ လူအုပ္ႀကီးရွိရာသို႔ ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။ အနားသို႔ေရာက္ေသာအခါ သူ သိလိုရာကို စြတ္၍ နီးရာပုဂၢိဳလ္အား ေမးေတာ့၏-
"ဒီမယ္ခင္ဗ်ာ...မိတ္ေဆြတို႔ ဒီနယ္မွာ "သုသီမ" ဆိုတဲ့ လူရြယ္တစ္ေယာက္ကို ၾကားဖူးပါသလား"
"ၾကားဖူးတာေပါ့"
"ေအာ.....ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေကာ သိဖူးပါသလား"
"ဟာ....သိဖူးေတာေပါ့ဗ်"
"ဒါျဖင့္ သူဘယ္မွာလဲ ဟင္"
ပုဏၰားႀကီးသိလိုေဇာျဖင့္ အေရးတႀကီး အငမ္းမရျဖစ္လာ၏။ ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ေမးေတာ့သည္။ သူက အေရးႀကီးသေလာက္ တစ္ဘက္လူကမူ ေအးေအးေဆးေဆးပင္၊ ဤသို႔ျဖစ္ေနသည္ကိုပင္ ၾကာရွည္မဆိုင္းႏိုင္၍ ေတာင္းပန္တိုးလွ်ဳိး၏။
"ေျပာပါဗ်"
"သူဟာ ဒီေစတီေပါ့"
"ဘာ.....ဗ်"
ပုဏၰားႀကီးက သူနားမလည္ႏိုင္တဲ့ စကားလုံးျဖစ္ေန၍ အံအားသင့္မႈႀကီးစြာျဖင့္ ထပ္မံေမးေနျပန္သည္။ ပို၍လည္း မ်က္လုံးက်ယ္လာေတာ့၏။
"သူဟာ ... ဒီေစတီ"
"ရွင္းေအာင္ေျပာစမ္းပါဦးဗ်"
"ေအာ္...ေ၀ါ.. သုသီမဆိုတဲ့ လူရြယ္ဟာ က်ဳပ္တို႔သိရသေလာ္ဆိုရင္ ၊ ဗာရာဏသီမွာ ပညာသင္၊ ေဗဒင္သုံးပုံ တစ္ဖက္ကမ္းခပ္ေရာက္ေအာင္တတ္၊ ၿပီးေတာ့ ပေစၥကဗုဒၶါတို႔ထံသြား၊ အဲဒီမွာ တရားေတြ အားထုတ္၊ ပေစၥကဗုဒၶါ ရဟႏၱာျဖစ္။ တစ္ၿမိဳ႕က တစ္ၿမိဳ႕ ၊ တစ္နယ္က တစ္နယ္ကို ေျပာင္း ေျပာင္းၿပီး လာရက က်ဳပ္တို႔ ေဟာဟို ေတာင္တန္းႀကီးမွာ သီတင္းသုံး၊ ဒီၿမိဳ႕မွာဆြမ္းခံၾကြေလ့ရွိတယ္ဗ်၊ အားလုံးက ၾကည္ညိဳၾကတယ္။ အခု သူ ပရိနိဗၺာန္ျပဳလို႔ ၊ ကၽဳပ္တို႔က မီးသၿဂၤ ိဳဟ္ ၊ ဓာတ္ေတာ္ေတြက်လို႔၊ ေကာက္ယူၿပီး ေစတီတည္ထားပူေဇာ္တာ၊ ဒီကေန႔ ထီးတင္ပြဲ...."
"အံမယ္ေလး...ဗ်"
ပုဏၰားႀကီးသည္ ေျဖၾကားသူ၏ စကားအဆုံးတြင္ သူေခါင္းထဲ၌ "ဒိုင္း" ကနဲျဖစ္သြားသလို ခံစားလိုက္ရ၏။ ပါးစပ္မွလည္း အံ့အားသင့္ႀကီးသင့္၍ "အံမယ္ေလး...ဗ်" ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္မိသြား၏။ ယင္းေနာက္တြင္ "မိုက္" ကနဲျဖစ္ကာ ေျမျပင္ေပၚသို႔ "ဘိုင္း"ကနဲ မူးေမ့လဲက်သြားေတာ့သည္။
အနီးရွိလူတို႔က ကူညီေဖးမ ထူေပးၾက၏၊ သတိရေအာင္ ျပဳစုေပးၾကသည္။ "ဘယ္က ဧည့္သည္လဲ" ဟူ၍လည္း တစ္ဦးကိုတစ္ဦး မ်က္ကလူးဆန္ပ်ာ ေမးၾက၏၊ အကဲခတ္ၾကသည္။ အတန္ၾကာေသာအခါမွ ပုဏၰားႀကီးသည္ အနည္းငယ္ သတိရ လူးလြန္႔လာရင္ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ျဖစ္လာျပန္၏။ ေျမႀကီးကို လက္ျဖင့္ပုတ္ကာ ပုတ္ကာ တအားကုန္ ေအာ္ဟစ္၍ အားရပါးရ ငိုေၾကြးျပန္ေလသည္။


"ေဟာ....ဘာျဖစ္တာတဲ့လဲ" ပရိတ္သတ္ လူအုပ္ႀကီးက အံ့အားသင့္ေနၾက၏၊
"ဘာေၾကာင့္မ်ား သည္လူႀကီး သည္မွ်ေလာက္ ပူျပင္းေသာက ရင္၀လႈိက္ဆူ သည္းအူကၽြမ္းမွ် ငိုေၾကြးရပါလိမ့္မည္နည္း"
အေၾကာင္းရင္းကို မည္သူမွ် မသိၾက။ ေနာက္မွ ၀ိုင္း၍ေမးၾကေသာအခါ "သုသီမ" ပေစၥကဗုဒၶါ၏ ဖခင္ႀကီးျဖစ္ေနၾကာင္း သိၾကရေတာ့၏။ ထိုအခါမွ "ဟာ" ကနဲ "ဟင္"ကနဲ "အို"ကနဲ အာေမဋိတ္သံမ်ား ဆိုၾကၿပီးလွ်င္ ပို၍ ပို၍၀ိုင္းအုံလာၾကေတာ့သည္။ မိသားစုစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ အနီးသို႔ ကပ္လာၾက၏၊ ၿပီးမွ ကၽြတ္..ကၽြတ္ခ်င္းထပ္ေအာင္ စုတ္တသပ္သပ္ျဖင့္ ကရုဏာသက္ၾကေလေတာ့သည္။
        ပုဏၰားႀကီးသည္ ေျမျပင္ေပၚလဲက်ေနရာမွ အားယူ၍ ကုံးထၿပီးလွ်င္ ေစတီရွိရာသို႔ တအားကုန္ တစ္ဟုန္ထိုး အေျပးကေလးသြားလိုက္၏။ ၿပီမွ ေစတီကို တအားသိမ္းက်ဳံးဖက္ၿပီးလွ်င္ တအိအိႏွင့္ ငိုေနျပန္ရွာသည္။ လူႀကီးဣေျႏၵ ကိုပင္ မဆည္ႏိုင္၊ မ်က္ရည္ေတြရႊဲစို၊ အငိ္ုတစ္၀က္ အေျပာတစ္၀က္ႏွင့္-
"အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ မင့္အေမကို ငါ ဘယ္လိုလုပ္ ျပန္ေျပာရမလဲ သားရဲ႕"
ပါးစပ္က ဗရြတ္ ဗေဒါက္ေျပာရင္း ငိုေၾကြးျပန္ေလသည္။ ေဘးက ျမင္ရၾကားရသူအေပါင္းမွာ ရင္ထဲမသက္သာ၊ မခ်ိေအာင္ နာက်င္လာၾကရေတာ့သည္။
       သခၤပုဏၰားႀကီးသည္ ရင္ထဲရွိသမွ် ဖြင့္ဟေျပာဆို အားရေအာင္ငိုၿပီးမွ မ်က္ရည္စမ္းစမ္းျဖင့္ ေစတီေတာ္ကို လက္ယာရစ္ လွည့္ပတ္ေန၏။ သုံးပတ္ျပည့္ေအာင္ ေလးေလးျမတ္ျမတ္ လွည့္ပတ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မွ မ်က္ရည္စမ္းစမ္းျဖင့္ ေစတီရင္ျပင္ေပၚ တံျမက္လွည္းျခင္း၊ အ၀တ္ျဖင့္ သဲမ်ားသယ္၍ သဲျဖဴခင္းျခင္း၊ ပါလာေသာ ေရတံေခါးမွ ေရတို႔ျဖင့္ ဖ်န္းျခင္း၊ ေတာပန္းကေလးမ်ားကို ရွာ၍ ဆြတ္ခူးပူေဇာ္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေန၏။ ၿပီးလွ်င္ အေပၚၿခံဳအ၀တ္ကို တိုင္ဖ်ားတြင္ တံခြန္ထူးလ်က္ တလူလူေနေအာင္ လႊင့္ထူ လွဴဒါန္းလိုက္ေလသည္။
      ထုိ႔ေနာက္ပုဏၰားႀကီးသည္ ေစတီေတာ္ကို အားရပါးရ ၀ေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဦးခ်ေနျပန္၏။ သို႔ေသာ္ မ၀။ မ်က္ရည္ေတြသာ ေတြေတြ က်လာျပန္သည္။ ႏႈတ္ကလည္း ေျပာခ်င္တဲ့ စကားလုံးေတြ ကုန္ေသးဟန္ မတူ၊ ေျပာဖို႔ရန္ ဟန္ျပင္ေနျပန္၏။ ၿပီးမွ မ်က္ႏွာကိုေမာ့၍ မမွိတ္ေသာမ်က္စိျဖင့္ ေစတီေတာ္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ေနရွာျပန္သည္။ သို႔ေအာင္ အားမရႏိုင္၊ မ၀ႏိုင္၊ မည္သူေတြ ကယ္ႏိုင္ၾကမည္နည္း..။
"ကယ္ၾကပါအုံး"
မ်က္လုံးအစုံတို႔မွ မ်က္ရည္ေတြက တၿဖိဳင္ၿဖိဳင္၊ လြမ္းစကိုလည္း မသိမ္းႏိုင္၊ ဒယိမ္းဒယိုင္ အားယူထၿပီးမွ ႏႈတ္ကလည္း ရြရြ-ရြရြႏွင့္ သူမ်ားမၾကားႏိုင္ေသာ စကားလုံးတို႔ကို ရြတ္ဆိုကာ မသဲကြဲေသာ ငိုသံတို႔ျဖင့္ ျပန္ဖို႔ရန္ ဟန္ျပင္ရေတာ့သည္။ ျပန္ကား မျပန္ခ်င္ေသး။
         မ်က္စိသူငယ္ျဖင့္ ဧည့္သည္ခမ်ာ သခၤပုဏၰားႀကီးသည္ ယခုတစ္ဦးတည္း ျပန္ရပါေတာ့မည္။ သို႔ျဖစ္ပါ၍ လာခဲ့ေသာ လမ္းဘက္ကို မ်က္ႏွာမူလိုက္ရေတာ့၏။ ၿပီးမွ ေနာက္သို႔ျပန္ၾကည့္ ျပန္ၾကည့္ႏွင့္ ဇာတိ ဌာေနသို႔ မ်က္ႏွာအိုအိုျဖင့္ ျပန္သြားရွာေလသည္။
         သားေတာ္ေစတီကား ျပန္ေတာ့မည့္ ဖခင္အိုႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္သလိုလို၊ မိခင္ႀကီးအတြက္ ၾသ၀ါဒစကားမ်ား မွာၾကားေနသလိုလို၊ အားလုံးအတြက္ ၿခဳံ၍ -

"ရတက္မေအး ပူေဆြးေသာက မေရာက္ၾကႏွင့္၊ ျဖစ္သမွ် ပ်က္ဖို႔ခ်ည္းပဲ၊ အပ်က္၏အဆုံး (ဘင္စြန္း)ကိုသာ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၾက"

လို႔ ၾသ၀ါဒေပးသလိုလိုဟန္ျဖင့္ က်န္ရစ္ေတာ့သတည္း။
    ယခုအခါတြင္မူ "သားေတာ္ေစတီ" မွာ ၿမိဳ႕တံခါး၀တြင္ ကိုယ္လုံးေတာ္မွ ထုံးျဖဴေရာင္က တလြင္လြင္၊ ထိပ္ဖူးထီးေတာ္မ် ေနေရာင္တြင္ ေရႊေရာင္တို႔က အမွ်င္..အမွ်င္၊ ဆည္းလည္းသံတို႔ကလည္း ေလပင့္တိုင္း တခၽြင္ခၽြင္ျဖင့္ ေန႔စဥ္ပင္ တရားဓမၼ ေဟာျပေနသလို ျဖစ္ေတာ့သည္။

အင္း...... အနိစၥ.....ဒုကၡ.....အနတၱ။

(ျမတ္စြာဘုရားက ဤဇာတ္ေတာ္ကို ေပါင္းျပေသာအခါ "ဟို... အဲဒီတုန္းက သခၤပုဏၰားႀကီး ဆိုတာ တျခားသူမ်ား မမွတ္ၾကေလနဲ႔၊ ငါဘုရားပဲ" ဟု ေၾကကြဲဖြယ္ရာ ဇာတ္ေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္း၍ ေဟာျပေတာ္မူပါသည္။)

ဆရာေတာ္ဦးေဃာသိတ၏ တစ္ဘ၀သာသနာ(မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)စာအုပ္မွ မွ်ေ၀ပါသည္။