ကိုယ့္ကိုယ္ကို မႏွိပ္စက္ပါနဲ႔ အဆက္

       ဒီစကားေတြေၾကာင့္ ေယာက္ယက္ခတ္ကာ ကၽြန္မရင္ထဲ မၿငိမ္းေအးႏိုင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ရက္အတန္ၾကာေအာင္ တစ္ေယာက္တည္း အေက်ာက္အကန္ ျငင္းခုန္ေ၀ဖန္ေနၿပီးသည့္ေနာက္ ကၽြန္မ ခဲအိုဆီသို႔ တယ္လီဖုန္းဆက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ ႏိုင္ငံျခားသို႔ မထြက္ခြါမီ သူတို႔မိသားစုကို လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ ခ်င္ပါသည္ ဟူ၍။
      ကၽြန္မသူတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ရၿပီး ငါးမိနစ္မျပည့္မီမွာပင္ ကၽြန္မလာေရာက္သည့္အတြက္ သူတို႔အားလုံးမွာ စိတ္သက္သာ ေပါ့ပါးမႈရသြားၾကေၾကာင္း ကၽြန္မသတိျပဳမိလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္မအစီအစဥ္ေတြ ဖြင့္ဟေျပာဆို ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မဘ၀၏ က႑သစ္အတြက္ ေအာင္ျမင္ေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းေပးၾကရန္ သူတို႔ကို ေျပာျဖစ္သည္။ ဒီလိုေတြ႕ဆုံေျပာဆိုျဖစ္လိုက္မႈ၏ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈက ကၽြန္မကိုယ္တိုင္အတြက္ တကယ္ သိသိသာသာႀကီးျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ကၽြန္မအေပၚဖိစီးေနသည့္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးႀကီးတစ္ခု က်သြားသလို ခံစားလိုက္ ရသည္။ ရင္ထဲမွာ ရွင္းလင္းေပါ့သြားၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အရင္လို ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ကိုယ့္ကိုယ္ ျပန္ျဖစ္လာခဲ့သည္။
        ေဆြမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အဲဒီအျပဳအမူကေလးသည္ ေနာက္ကၽြန္မ၌ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ သိသာ ထင္ရွားေသာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားအတြက္ ေရွ႕ေျပးျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ခြဲအႀကာတြင္ ကၽြန္မ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕၌ ကုလသမဂၢဆိုင္ရာ အိႏၵိယကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ေရာက္ရွိေန ပါသည္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္မတို႔အတြက္ အေရးႀကီးေနသည့္ ျပႆနာက ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံ၌ ရွိေနသည့္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြားမ်ားအေပၚ ၄င္းႏိုင္ငံ၏ ဆက္ဆံေနပုံမ်ားျဖစ္သည္။ ဒီကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ သူတို႔ဘက္ကေရာ ကၽြန္မတို႔ဘက္ကပါ စကားေတြရင့္ရင့္သီးသီး ေျပာခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္၏။ ဆန္႔က်င္ဘက္ပုဂၢိဳလ္ေတြက အိႏၵိယ၏ ဂုဏ္သိကၡာကိုေရာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကိုပါ ထိခိုက္ေစာ္ကားသည့္ စကားေတြ ေျပာၾကသည့္အခါ ကၽြန္မ တစ္ခြန္းမခံ၊ အလားတူ စူးရွျပင္းထန္ေသာ စကားလုံးမ်ားျဖင့္ ျပန္လွန္ထိုးႏွက္ တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။
         အဲသလို အျပန္အလွန္ စိတ္မခ်မ္းမသာစရာ စကားစစ္ထိုးပြဲတစ္ခု ဆင္ႏႊဲခဲ့ၿပီးေနာက္တြင္မွ ဂႏၵီႀကီး ေျပာခဲ့ဖူးတာေတြ ကၽြန္မသတိရသြားသည္။ သူဆိုလွ်င္ သေဘာတူပါ့မလား၊ ကၽြန္မေတြးမိသည္။ သူက ဘယ္ကိစၥမဆို လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ႏွင့္ အက်ဳိးရလာဒ္သည္ တန္းတူပင္ တန္ဘိုးရွိသည္ဟု ျမင္သူျဖစ္သည္။ ေရရွည္အဖို႔ဆိုလွ်င္ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ကပင္ ပို၍အေရးႀကီးေသးသည္ဟု သူျမင္သည္။ ယခုကိစၥမ်ားတြင္ အဆုံးသတ္၌ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္သည္ပဲထားဦး ကိုယ္ရည္မွန္းေသာ အရာကိုရေအာင္ယူသည့္ေနရာ၌ ကၽြန္မတို႔ က်င့္သုံးေသာနည္းက အိႏၵိယ၏ဂုဏ္သိကၡာကို အနည္းႏွင့္အမ်ား ထိခုိက္ေစမည့္ နည္းလမ္းမ်ဳိး ျဖစ္ေနလွ်င္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
         အဲဒီည အိပ္ရာမ၀င္မီ ကၽြန္မ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်ျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုအေနအထားမ်ဳိးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည္ ျဖစ္ေစ ကုလသမဂၢတြင္ ကၽြန္မေျပာသည့္ စကားမ်ားသည္ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ကေရာ္ကမည္ စကားမ်ဳိးမျဖစ္ေစရ ဟူ၍။
          အဲဒီေနာက္တြင္ေတာ့ ကၽြန္မက စကားစစ္ထိုးပြဲကို ျပႆနာႏွင့္ တကယ္ပတ္သက္သည့္ အကန္႔ အသတ္ေဘာင္အတြင္း၌သာ ေျပာေတာ့သည္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခိုုက္မႈေတြကို လုံး၀ လက္တုန္႔မျပန္ေနေတာ့ လက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြ တန္ဘိုးမရွိသည့္ အမွတ္ေတြရဖို႔ လုံးပမ္းမေနေတာ့။
      ဒီအခါမွာေတာ့  တစ္ဖက္လူမ်ားကလည္း ကၽြန္မတို႔ကို အဆင့္အတန္းရွိစြာ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္လာသည္။ သို႔ႏွင့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျပႆနာကို ဓမၼဓိ႒ာန္က်စြာ က်ဳိးေၾကာင္းစိစစ္၍ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြး ႏိုင္လာၾကသည္။ ေဆြးေႏြးပြဲေနာက္ဆုံးေန႔တြင္ ေကာ္မတီစည္းေ၀ခန္းမွ ျပန္ထြက္မလာမီ တစ္ဖက္ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ထံသို႔ ကၽြန္မသြား၍ စကားေျပာသည္။
"စကား အေျခအတင္ေျပာရင္းနဲ႔ ကၽြန္မ လူႀကီးမင္းကို အျပဳအမူအားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ စကားလုံး အသုံးအႏႈန္းအရ ျဖစ္ေစ ထိခုိက္နစ္နာေအာင္ လုပ္မိခဲ့တာရွိရင္ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ကၽြန္မလာၿပီး ေတာင္းပန္တာပါ"
ဟုဆိုသည့္အခါ သူက ကၽြန္မလက္ကို လႈိက္လွဲစြာ ဆြဲကိုင္လႈပ္ယမ္းရင္း -
"ဘာမွ အျပစ္ေျပာစရာမရွိပါဘူးဗ်ာ"  ဟုဆိုေလသည္။
     ၄င္းပုဂၢိဳလ္ႏွင့္ သင့္ျမတ္ေျပလည္မႈရျခင္းသည္ တန္ဘိုးရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ႏွင့္ ကၽြန္မ သင့္ျမတ္ေျပလည္သြားျခင္းက ပို၍ တန္ဘိုးရွိလွပါသည္။
ဂႏၵီႀကီး၏ ၾသ၀ါဒစကားက ကၽြန္မကို ကၽြန္မကိုယ္တိုင္၏ရန္မွ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ကယ္တင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ၾသ၀ါဒက ကၽြန္မအား ကိစၥႀကီးမ်ား၌သာမက ကိစၥေသးေသးမ်ားမွာပါ အတိုင္းအတာ အေနအထားေတြ သတိျပဳတတ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေထာက္ကူေပးခဲ့သည္။
ကၽြန္မ မၾကာခဏ မက္တတ္သည့္ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခု ရွိသည္။
အမ်ဳိးသမီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ကၽြန္မနည္းတူ ခံစားဖူးၾကမည္ ထင္ပါသည္။ အေရးႀကီးေသာ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ အိမ္ကိုညစာစား ဖိတ္ထားသည္။ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္လာၾကသည္။ အစားအေသာက္ေတြ တည္ခင္းေကၽြးေမြးရေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ ဘာဟင္းမွ အဆင့္သင့္မျဖစ္ေသး။ လူတစ္ကိုယ္လုံး ေဇာေခၽြးေတြျပန္ၿပီးေနာက္ အိပ္ရာက ႏိုးလာသည္။ ဒီေတာ့မွ အိပ္မက္ပဲဟု သိၿပီး စိတ္သက္သာသြားမည္။
       မ်ားမၾကာမီကေတာ့ အဲဒီအိပ္မက္ထဲကလို အေနအထားမ်ဳိး ကၽြန္မအျပင္မွာ တကယ္ႀကဳံလိုက္ရသည္။ ကၽြန္မဖိတ္ၾကားထားသည့္ ဂုဏ္ထူေဆာင္ဧည့္သည္မ်ားက ၿဗိတိသွ်၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မစၥတာအီဒင္ႏွင့္ ဇနီး ေလဒီအီဒင္။ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံမွာ အိႏၵိယျပည္၏မဟာမင္းႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ကၽြန္မအဖို႔ ဒီ၀န္ႀကီးခ်ုဳပ္ ဇနီးေမာင္ႏွံထက္ အေရးႀကီးေသာ ဧည့္သည္မရွိႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒီပြဲအတြက္ အစားအေသာက္ စာရင္းမွသည္ စားပြဲေပၚတြင္ သူ႕အေရာင္အေသြးအလိုက္ စီစဥ္ေနရာခ်မည့္ ပန္းမ်ား၊ ထြန္းညွိမည့္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားအထိ အစီအစဥ္ အေသးစိတ္ေတြ တိက်ေသခ်ာေအာင္ ေရးဆြဲျပင္ဆင္ခဲ့ပါသည္။
       ဧည့္သည္မ်ားေရာက္လာသည္။ အေဖ်ာ္ယမကာေတြ ႏွစ္ႀကိမ္ထည့္ေပးၿပီးၿပီဆိုသည့္အခါ ဘ႑ာစိုး အားညစားေၾကညာရန္ ကၽြန္မ အခ်က္ျပလိုက္သည္။ ဒီေနာက္ အစားအေသာက္ေတြ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေရာက္မလာ၊ အေဖ်ာ္ယမကာသာ တတိယအႀကိမ္ ျဖည့္တင္းေပးျပန္သည္။ ကၽြန္မ မေနႏိုင္ေတာ့၊ ဧည့္သည္မ်ားထံ ခြင့္ပန္ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ကေသာေမ်ာပါး ေျပးလာခဲ့သည္။
      မီးဖိုခန္းထဲမွာ ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကၽြန္မ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ထမင္းခ်က္ အကူမိန္းကေလး ကအခန္းေထာင့္တစ္ေနရာမွာ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္လ်က္ ရပ္ေနသည္။ အိမ္ေဖာ္အမ်ဳိးသမီးႀကီးကေတာ့ ေနာက္တစ္ေထာင့္မွာ။ ကၽြန္မ၏ စားဖိုမွဴးကေတာ့ စားပြဲမွာထိုင္ကာ လက္က ဟင္းခ်ဳိဇြန္းကို ေ၀ွ႕ယမ္းလ်က္ ေျခေထာက္က စည္းခ်က္လိုက္လ်က္ သီခ်င္းဆို၍ေနသည္။ သူ႕မ်က္လုံးေတြက ရီေ၀ကာ စိတ္အာရုံမ်ား ကေတာ့ဘယ္ ကမာၻဆီေရာက္ႏွင့္ေလသည္မသိ။ စားပြဲေပၚတြင္ကား ၾကက္သားတုံးေတြ ျပန္႔က်ဲလ်က္ ရွိသည္။  ကၽြန္မ ေျခေတြလက္ေတြ မသယ္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ တတ္ႏိုင္သမွ် အသံမွန္ေအာင္ ထိန္းရင္းေမးသည္။
"ညစာ ဘာျဖစ္လို႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတာလဲ"
"ၿပီးေနပါၿပီဆရာမ၊ အားလုံး အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ"
စားဖိုမွဴးက အရွိန္မေသေသး၊ သီခ်င္းဆိုသံႏွင့္ေျဖသည္။
"အားလုံး အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ထိုင္ၾကပါ၊ အားလုံးထိုင္ၾကပါ"
အာေလးလွ်ာေလးသံႏွင့္ စာဖိုမွဴးေျပာသည္။
ကၽြန္မ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသထြက္သြားသည္။
"ရွင္- အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားစမ္း၊ ရွင့္ကိုထုတ္လိုက္ၿပီ"
ဟူေသာစကားကို ကၽြန္မေအာ္ေျပာမိေတာ့မည့္ဆဲဆဲ၊ လွ်ာဖ်ားေလးေပၚေရာက္ေနၿပီ။ ဒီအခိုက္ကေလးမွာပင္ ကၽြန္မကို စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ထိန္းေပးႏိုင္ခဲ့သည့္ ၾသ၀ါဒစကားကို ကၽြန္မခ်က္ခ်င္း အမွတ္ရလိုက္သည္။ ငါဒီေနရာမွာ ေဒါသမထိန္းနိုင္ရင္ ငါပဲ အက်ပ္အတည္းႀကံဳရမွာဟု ကၽြန္မသေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ တည္ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းၿပီး -
"ကဲ - တစ္ခုခု ျမန္ျမန္ေလး ေပးႏိုင္ေအာင္ လုပ္ၾကစမ္းပါ"
ဟူ၍သာ တိုက္တြန္းလိုက္ရသည္။ အားလုံး အလ်င္အျမန္လႈပ္ရွားလိုက္ၾကသည္။ ဟင္းပြဲေတြတည္ခင္းသည့္ အခါ မူလကေပးထားသည့္ Menu ႏွင့္သိပ္မကိုက္ညီသျဖင့္ ေတာင္းပန္ရသည္။ သို႔ေသာ္ မီးဖိုေခ်ာင္မွ ျဖစ္ပ်က္ပုံကို ေျပာျပသည့္အခါမွာေတာ့ ဧည့္သည္မ်ားထံမွ အံ့ၾသသံေတြ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ထြက္လာၾက သည္။
"အရက္မူးေနတာေတာင္ ဒီေလာာက္ေကာင္းေအာင္ ခ်က္ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ မူးမ်ား မမူးရင္ ဘယ္လိုမ်ားေန ေလမလဲမသိဘူး"
တစ္ေယာက္ကဆိုသည္။ ကၽြန္မ စိတ္သက္သာယာရသြားၿပီး ရယ္လိုက္သည့္အသံက ငုိသံထြက္ေနသလိုလို။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအေျခအေနမွာ ကေယာက္ေခ်ာက္ခ်ားမျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ကၽြန္မထိန္းႏိုင္ခဲ့သည္။ ညစာစားပြဲ ဟူသည္ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္ဆိုေစ ေသေရးရွင္ေရးေလာက္အထိေတာ့ လုံး၀ မဟုတ္ဆိုတာ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္လိုက္မိပါသည္။
        ကိစၥတစ္ခု၏ အတိုင္းအတာ အကန္႔အသတ္ကို သိတတ္ေရးသည္လည္း ႏွလုံးသားတြင္း၌ ေဒါသအာဃာတ ကင္းစင္ေရးနည္းတူ အေရးႀကီးလွပါသည္။
      "မင္းကိုယ္တိုင္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မင္းကိုဒုကၡမေပးႏိုင္ပါဘူး"
ဟူ၍ မဟတၱမဂႏၵီႀကီး ဆုံးမေျပာဆိုခဲ့သည္။ သူ႕ၾသ၀ါဒစကားက ကၽြန္မအတြက္သာမက အျခားမည္သည့္ အလုပ္အကိုင္မ်ဳိးရွိသူအတြက္မဆို အဖိုးတန္ေသာစကား၊ အနက္အဓိပၸါယ္ျပည့္၀ေသာစကား ျဖစ္ေခ်သည္။
 အထက္ပါစာကို Mrs. Vijaya Lakshmi Pandit က 1955-56 ေလာက္ကေရးသားခဲ့ပါသည္။ မဒမ္ပန္ဒစ္ကို အိႏၵိယျပည္ အာလာဟာဘတ္ၿမိဳ႕တြင္ 1900ျပည့္ႏွစ္က ေမြးသည္။ ဖခင္ မိုတိလာလ္ေနရူး ၊ အစ္ကို ဂ်၀ါဟာလာလ္ေနရူး(၀န္ႀကီးခ်ဳပ္) တို႔ႏွင့္အတူ အိႏၵိယ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲတြင္ တက္ၾကြစြာ ပါ၀င္လႈပ္ရွား ခဲ့သျဖင့္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ျခင္းခံခဲ့ရသည္။

      1921 တြင္ Mr. Ranjit Sitaram Pandit ႏွင့္လက္ထပ္ခဲ့သည္။ သမီး(၃)ေယာက္ထြန္းကားခဲ့သည္။ 14 ဇန္န၀ါရီ 1944 တြင္ ခင္ပြန္းကြယ္လြန္ခဲ့သည္။ 

     အိႏၵိယျပည္လြတ္လပ္ေရး ရေသာအခါ အိႏိၵိယျပည္၏ သံအမတ္ႀကီးအျဖစ္ 1947 တြင္ ရုရွား၊ 1949တြင္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတို႔သို႔ ပို႔လႊတ္ တာ၀န္ေပးျခင္းခံခဲ့ရသည္။ 1953-54တြင္ ကုလသမဂၢအေထြေထြ ညီလာခံ၌ သဘာပတိအျဖစ္ ေဆာင္ရြတ္ခဲ့ရာ ထိုတာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခြင့္ရသည့္ ပထမဆုံးအမ်ဳိးသမီး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ၿဗိတိန္နိုင္ငံ၌ အိႏၵိယျပည္၏ မဟာမင္းႀကီး တာ၀န္ကိုလည္းေကာင္း၊ 1955 မွစ၍ အိုင္ယာလန္ သံအမတ္၊ 1958 တြင္ စပိန္ သံအမတ္တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။
      1962 တြင္ အိႏၵိယျပည္ မဟာရပ္ရွ္ထရာျပည္နယ္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးအျဖစ္ တာ၀န္ယူၿပီး 1964 မွ 1967 အထိ အိႏၵိယပါလီမန္တြင္ တာ၀န္ယူခဲ့သည္။ 1968 မွစ၍ ႏိုင္ငံေရးမွ အနားယူကာ 1977 တြင္မွ တူမျဖစ္သူ အင္ဒီရာဂႏၵီဦးစီးေသာ အစိုးရအဖြဲ႕၏ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ်ားကို ကန္႔ကြက္ေသာ လႈပ္ရွားမႈမ်ား တစ္ႀကိမ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။
       မဒမ္ပန္ဒစ္၏ အမ်ားျပည္သူဆိုင္ရာ လုပ္ရပ္မ်ားအနက္ အမ်ဳိးသမီးမ်ားအခြင့္အေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားမွာ ပိုမိုထင္ရွားသည္။  1 December 1990 တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။

မူရင္း  the best Adivice I ever had, Reader's Digest, February 1956

ေဆာင္းပါးကို ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္ၿပီး မဒမ္ပန္ဒစ္၏ အထုပၸတိကို အတၱျဖည့္စြက္တင္ျပသည္။