ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမႏွိပ္စက္ပါနဲ႔

ကၽြန္မဘ၀အတြက္ အဘိုးတန္ဆုံးေသာ ၾသ၀ါဒစကားကို လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ႏွစ္ခန္႔က ကၽြန္မ ၾကားနာခဲ့ရသည္။ ဆုံမစကားေျပာၾကားသည့္ ပုဂၢိဳလ္က ကမာၻ႕အႀကီးျမတ္ဆုံး လူသားတစ္ဦးျဖစ္သူ မဟတၱမဂႏၵီ ျဖစ္သည္။
လူဆိုသည္က လူသားအခ်င္းခ်င္းအေပၚ မယုံၾကည္ႏိုင္စရာ ျဖစ္လာရသည့္အခါမ်ဳိးတြင္ အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပင္ပန္းဆင္းရဲ ရၿမဲျဖစ္ပါသည္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္မလည္း အဲဒီ အေနအထားမ်ဳိး ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ရသည္။
ခင္ပြန္းသည္က မၾကာခင္ကမွ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါသည္။ သြားေလသူအတြက္ ပူေဆြးေသာကေတြ ႀကီးမား ေနဆဲမွာပင္ ကၽြန္မဘ၀ကို ခ်ဳိးႏွိမ္ပစ္လိုက္သည့္ ကိစၥႀကီးတစ္ခု ထပ္ဆင့္ေပၚေပါက္လာပါသည္။
     အိႏၵိယႏိုင္ငံဥပေဒ၏ ေရွ႕ေမွာက္၌ ကၽြန္မမွာ တသီးပုဂၢလရပ္တည္ပိုင္ခြင့္ မရွိဆိုတာ ဘြားကနဲ ေတြ႕လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ အျခားေသာ အိႏၵိယတိုင္းရင္းသူမ်ားစြာနည္းတူ ကၽြန္မလည္း ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရး လႈပ္ရွားမႈႀကီးတြင္ ေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ဒုကၡဆင္းရဲခံကာ ပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဒီအေရးကိစၥႀကီး ထေျမာက္ေအာင္ျမင္ၿပီဆိုသည့္အခ်ိန္၌ ကၽြန္မတို႔မိန္းမေတြက တရားဥပေဒကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ေယာက္်ားမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္၍သာ စဥ္းစားဆုံးျဖတ္ခံရသည့္ အေျခအေနမွာပဲ ဆက္လက္တည္ရွိဆဲ ျဖစ္ေနသည္။ ယခု ကၽြန္မက သားေယာက္်ား ေမြးမထားသည့္ မုဆိုးမတစ္ဦး ျဖစ္သြားၿပီ ဆိုသည့္အခါ မိသားစုပိုင္ ပစၥည္းမ်ားကို ကၽြန္မ တစိုးတစိမွ်ပင္ ဆက္ခံပိုင္ဆိုင္ခြင့္ မရွိေတာ့။ ကၽြန္မသာမဟုတ္ ကၽြန္မသမီးသုံးေယာက္သည္လည္း လုံး၀ ခံစားပိုင္ခြင့္မရွိ။
       ဒီေလာက္ မတရားျဖစ္ရေကာင္းလားဟု ကၽြန္မ အႀကီးအက်ယ္ေဒါသထြက္မိသည္။ ဒီလိုေခတ္ေနာက္က်လွသည့္ ဥပေဒမ်ဳိးကို ႏွစ္သက္လက္ခံေနသည့္ ကၽြန္မ မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းကိုလည္း ကၽြန္မတကယ္ နာၾကည္းသြားခဲ့သည္။ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္မွာ ကၽြန္မ ဂႏၵီႀကီးႏွင့္ ေတြ႕ဆုံခဲ့သည္။ အေမရိက မွာက်င္းပသည့္ ပစိဖိတ္ဆက္ဆံေရး ကြန္ဖရင့္သို႔ တက္ေရာက္ရန္ မထြက္ခြါမီ ကၽြန္မသြားေရာက္ ႏႈတ္ဆက္ ဂါရ၀ျပဳျခင္းျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေျပာဆိုၿပီးေသာအခါ သူက ေမးသည္။

            "ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ သင့္သင့္ျမတ္ျမတ္ ျပန္ဆက္ဆံျဖစ္ၿပီလား" တဲ့။

ရုတ္တရက္ ကၽြန္မ အံ့အားသင့္သြားသည္။ သူ ကၽြန္မႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ရပ္တည္လိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မ လုံး၀ မယူဆခဲ့။
"ကၽြန္မ ဘယ္သူနဲ႔မွ ရန္မျဖစ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲတဲ့ ဥပေဒေဟာင္းႀကီးကို ခုတုံးလုပ္ၿပီး ကၽြန္မကို အျမတ္ထုတ္တဲ့ လူေတြ၊ ကၽြန္မ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ နိမ့္ပါးေအာင္လုပ္ၾကတဲ့လူေတြနဲ႔ေတာ့ ကၽြန္မ လုံး၀ အဆက္အဆံလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး"
         ကၽြန္မေျဖၾကားခ်က္ကို နားေထာင္ၿပီး သူတစ္ဖက္လွည့္သြားသည္။ ျပတင္ေပါက္မွ အျပင္သို႔ အတန္ၾကာေငးေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မဘက္သို႔လွည့္ကာ ၿပံဳး၍ စကားဆိုသည္။
        "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ဆီေတာ့ သြားၿပီးႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါ၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လူမႈက်င့္၀တ္အရ လုပ္ရမယ့္ ကိစၥပဲ၊ တို႔အိႏၵိယမွာ ဒီအေလ့အက်င့္ေလးေတြ တန္ဘိုးထားၾကတုန္းဘဲကြဲ႕"
        "ဟင့္အင္း - ကၽြန္မကို ဒုကၡေပးခ်င္တဲ့ လူေတြဆီေတာ့ ဘဘႀကီးေက်နပ္ေအာင္လည္း ကၽြန္မ မသြားႏိုင္ဘူး"
ကၽြန္မ အျပတ္ျငင္းသည္။

" မင္း ကိုယ္တိုင္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မင္းကို ဒုကၡမေပးႏိုင္ပါဘူးကြဲ႕"

ဂႏၵီႀကီးက ၿပဳံး၍ပင္ေျပာသည္။

"မင္း ရင္ထဲမ်ာ အာဃာတေတြ သိပ္မ်ားေနတာ ဘဘျမင္ေနရတယ္၊ ဒါေတြကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရင္ မင္းမွာ အႏၱရာယ္ျဖစ္လာမယ္"

ကၽြန္မႏႈတ္ဆိတ္ေနသည့္အခါ သူက ဆက္ေျပာသည္။
"မင္း --- အခုဒီမွာ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး၊ ဒီပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ေ၀းခ်င္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ တိုင္းျပည္အသစ္ တစ္ခုကို သြားမွာမဟုတ္လား၊ ဒါေပမယ့္ ဒီလူေတြဆီကသာ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မယ္၊ မင္းကိုယ္တိုင္ဆီက မင္းလြတ္ေျမာက္ႏိုင္မလား၊ ရင္ထဲမွာ ေဒါသအာဃာတေတြ ရွိေနတဲ့လူဟာ အျပင္မွာ ခ်မ္းသာသုခ ရွာေတြ႕ ႏိုင္ပါ့မလား၊ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး၊ နည္းနည္းေလးေတာ့ ေလ်ာ့လိုက္ပါ၊ မင္းမွာ ခ်စ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ ဆုံးရႈံးခဲ့ရတယ္၊ ဒါနဲ႔တင္ပဲ ၀မ္းနည္းပူးေဆြးခဲ့ရၿပီပဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာလို႔ ဆင္းရဲဒုကၡထပ္ေပးေနဦးမွာလဲ၊ ကိုယ္ႏွလုံးသားကို ဖြင့္ပစ္ ေဆးေၾကာပစ္ဖို႔ သတၱိမေမြးႏိုင္ရင္ ကိုယ္ပဲ ဆက္ၿပီးထိခိုက္ နာက်င္ေနဦးမွာပဲ"
သူ႔စကားေတြ ကၽြန္မနားထဲ စြဲက်န္ခဲ့သည္။