"မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ... ေသခ်ာပီလား"

           အဲဒီေန႔က အလုပ္သမားေတြ ေျမာင္းတူးေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က ေျမာင္းကို စိတ္မ၀င္စား။ ေန႔လည္စာစားရန္ သူတို႔နားၾကသည့္အခ်ိန္ ဆံပင္ျဖဴက်ဳိးတိုးက်ဲတဲႏွင့္ အလုပ္သမားႀကီး တစ္ေယာက္ သူ႕ဘာဂ်ာေဟာင္းေလးထုတ္ၿပီး မႈတ္သည့္အခါမွသာ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသ သေဘာက်ကာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားေလးပဲ ရွိေသးသည္။
ဒီအခိုက္ အလုပ္သမားႀကီးက ဘာဂ်ာကို ကၽြန္ေတာ့ဆီ ရုတ္တရက္ထိုးေပးသည္။
'လုပ္ကြာ ခ်ာတိတ္ မႈတ္ၾကည့္စမ္း'
'ကၽြန္ေတာ္ မမႈတ္တတ္ဘူးခင္ဗ်'   ကၽြန္ေတာ္က ျငင္းသည္။
လူႀကီးက ကၽြန္ေတာ့ကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ -
"ဘယ္ဟုတ္မလဲ ကေလးရ၊ မႈတ္သာၾကည့္စမ္းပါ၊ ေတာ္ၾကာေတာ့ မင္းကၽြမ္းသြားမွာ"
ဟုဆိုသည္။ အဲဒီေနာက္ သူက ကၽြန္ေတာ့တစ္သက္တာအတြက္ တန္ဘိုးအရွိဆုံး စကားတစ္ခြန္းကို ဆိုသည္။
"ကိုယ္တကယ္ လုပ္မၾကည့္ေသးပဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္မရဘူးလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာနဲ႔" ဟူ၏။

တစ္ေန႔မွာ စႏၵယားဆရာက အေမ့ထံ စာတစ္ေဆာင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေပးပါသည္။ စာက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မညွာမတာေရးထားသည့္ စာျဖစ္သည္။
'ခင္ဗ်ားရဲ႕သား လက္စဟာ ဂီတပညာ ဘယ္ေတာ့မွ သင္လို႔တတ္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ေနာက္ထပ္ မသင္ႏိုင္ေတာ့ပါ' တဲ့။
ဒီစာကိုဖတ္ၿပီးေနာက္ ဟိုအလုပ္သမားႀကီးေျပာခဲ့တဲ့ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပးသတိရသည္။ စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္မဆုတ္ခ်င္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဂီတပညာ သင္၍မရႏိုင္ဆိုတာ ေသခ်ာေအာင္မွ မစမ္းသပ္ၾကည့္ရေသးတာ။ သင္လို႔ရတယ္ဆိုတာ သက္ေသျပႏိုင္ေအာင္ ငါႀကိဳးစားမယ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
အဲဒီႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ဘာသာ ဂစ္တာအတီးသင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့အိမ္နားမွာ ဂစ္တာသမား တစ္ေယာက္ရွိရာ အဲဒီလူတီးသည့္အခါ ေဘးက အေသအခ်ာၾကည့္ၿပီး ႀကိဳးေျခာက္ႀကိဳးေပၚမွာ လက္ေခ်ာင္းေတြ ဘယ္အေနအထားထး၍ တီးလွ်င္ ဘယ္အသံထြက္သည္ဆိုတာမွတ္သားကာ ၄င္းအတိုင္း တပ္တူလိုက္တီးၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္။ သင္ယူရသည့္အခ်ိန္တာက ၾကာရွည္လွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့အဖို႔ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ တီးခတ္ႏိုင္မည့္ တူရိယာပစၥည္းတစ္ခုကို ေတြ႕ရွိခဲ့ျခင္းပဲျဖစ္သည္။

အသက္ႏွစ္ဆယ္အရြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့ဂ်ပ္ဇ္ဂစ္တာကို ပင္တိုင္ထားၿပီး သုံးေယာက္၀ိုင္း တစ္ခု ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ၿပီးေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားလာရမည္ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ နယူေယာက္သို႔ တက္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ နယူးေယာက္ ေရာက္ေတာ့ နာမည္ႀကီး တီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ရြတ္ပုန္းသီး ပညာသည္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းမဆက္ဆံခ်င္ၾကတာ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္သံကို ျမည္းစမ္းၾကည့္ဖို႔ပင္ အခ်ိန္မေပးနိုင္ေလာက္ေအာင္ သူတို႔အလုပ္မ်ား ေနၾကသည္။

တစ္ေန႔ ဘေရာ့ဒ္ေ၀း သဘင္ဂီတလမ္းမ အေဆာက္အဦႀကီးတစ္ခု၏ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သုံးေယာက္အဖြဲ႕ ထိုင္ေစာင့္ေနဆဲ နာမည္ႀကီး ပင္ဆီလ္ေဗးနီးယား အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ဖရက္(ဒ)၀ါရင္း ဓာတ္ေလွကားဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းျမင္သည္။ ရုတ္တရက္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလူ႕ကို ဒီေနရာမွာပဲ တီးျပလိုက္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့အဖြဲ႕သားတစ္ေယာက္က လန္႔သြားသည္။ 'ဟ ဒီေနရာႀကီးမွာ ျဖစ္ပါ့မလားကြ' ဟု ဆိုသည္။
"တကယ္ျဖစ္ မျဖစ္ ေသခ်ာေအာင္ စမ္းၾကည့္တာေပါ့ကြာ" ကၽြန္ေတာ္ေျပာရင္း ဂစ္တာကို ေကာက္ကိုင္ လိုက္သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဓာတ္ေလွကားကလည္း ၾကာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္သံၾကားရသည့္ အခါ ဖရက္(ဒ္) အံ့အားသင့္သြားသည္။ ဓာတ္ေလွကားေရာက္လာ၍ ေလွကားထဲ သူမ၀င္မီမွာပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ 'လက္(စ)ေပါလ္ သုံးေယာက္၀ိုင္း' ကို သူငွားရမ္းၿပီး ျဖစ္သြားေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ညစဥ္ညတိုင္း ဂစ္တာကို အမ်ဳိးမ်ဳိး အဖုံဖုံ တီထြင္စမ္းသပ္ တီးခတ္ေနခဲ့သည္။ ဒီတူရိယာပစၥည္း တကယ္ ထူးျခားေပၚလြင္လာေအာင္ ျမွင့္တင္ေပး ႏိုင္မည့္နည္းလမ္းမ်ား ကၽြန္ေတာ္မျပတ္ရွာေဖြခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဂစ္တာ တစ္လက္တည္းႏွင့္ပင္ ဂစ္တာမ်ားစြာ ပါ၀င္ေသာ သံစုံတီး၀ိုင္းႀကီးတစ္ခုမွထြက္လာသည့္အသံမ်ဳိးရေအာင္ ဖန္တီးရန္ နည္းလမ္း ကိုကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ ေတးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္အတြက္ ရစ္သမ္၊ မယ္လိုဒီ၊ ဟာမိုနီ၊ ဘက္ဂေရာင္း စသည္တို႔ကို တစ္ခုခ်င္း သီးျခားစီ တီးခတ္ၿပီး အသံသြင္းယူသည္။ ထို႔ေနာက္ ၄င္းဓာတ္ျပားမ်ားအားလုံးမွ အသံစုံကို ဓာတ္ျပားတခ်ပ္တည္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ထည့္သြင္းသည္။ ဤသည္ကား ယခုအခါ (Multiples) ဟု လူသိမ်ားေနၿပီျဖစ္သည့္ နည္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
ပထမဆုံး multiple disc မ်ားသြင္းရန္ ကုမၸဏီတစ္ခုႏွင့္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုျဖစ္ၿပီးေနာက္ မိသားစုထံ အလည္ျပန္ ခဲ့သည္။ အိမ္မွာေကာင္းေကာင္းအနားယူၿပီး အျပန္လမ္းတြင္ ကားဘီးေခ်ာ္ၿပီး လမ္းေဘးထိုး က်သည္။ ဆီးႏွင္းေတြထဲမွာ ရွစ္နာရီေလာက္ၾကာၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့ကိုေတြ႕ၾကကာ လူနာတင္ယာဥ္ႏွင့္ ေဆးရုံသို႔ ယူေဆာင္ၾကသည္။
 ေဆးရုံက လူနာမွတ္တမ္းမွာ ေရးသားထားသည့္ ကၽြန္ေတာ့ထိခိုက္ ဒဏ္ရာစာရင္းက ေၾကာက္စရာ ရွည္လ်ားလြန္းလွသည္။ ေက်ာရုိးဆစ္တစ္ခ်ဳိ႕ က်ဳိးသြားသည္။ ပခုံႏွစ္ဖက္လုံးက်ဳိးသည္။ ႏွာေခါင္းရုိး က်ဳိးသည္။ ညာဘက္လက္ေမာင္းက သုံးေနရာတိတိ က်ဳိးသည္။ အဲဒီေနာက္ နံရုိးအေတာ္မ်ားမ်ား တင္ရုိးေခြ၊ ၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလုံး။
တစ္ေန႔ မနက္မွာ ဆရာ၀န္ေတြ ကၽြန္ေတာ့ညာလက္ေမာင္းရိုးက က်ဳိးေၾကသြားတာေတြ သိပ္မ်ားေနလို႔ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ႏိုင္ဖို႔ အလြန္ခဲယဥ္ေၾကာင္း သုံးသပ္ၾကသည္။ ဒီလက္ကို ျဖတ္ပစ္လိုက္တာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေလမလား သူတို႔ ေဆြးေႏြးၾကသည္။
သူတို႔ေျပာဆိုၾကသည့္ စကားမ်ား၏ အနက္အဓိပၸါယ္ အျပည့္အ၀ကို ေသခ်ာစြာ ေစ့ငုေနမိသည့္အခ်ိန္ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ထပ္ ဘာသံမွမၾကား၊ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိတာက လက္ေမာင္းရင္းကသာ ျဖတ္မည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့ ဂစ္တာသမားဘ၀ ဆုံးၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့သမွ် သဲေရထဲက်ၿပီး ဆိုတာပဲျဖစ္သည္။ ခုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းရင္းပင္ အတိတ္ကာလဆီသို႔ ကၽြန္ေတာ္ လြင့္ေမ်ာေရာက္ရွိသြားသည္။ ဘာဂ်ာေဟာင္းေလးကို မႈတ္ေနသည့္ ေျမာင္းတူသည့္ အလုပ္သမားႀကီး ဆီသို႔။ ယခုအခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္ ရရွိခဲ့သမွ် ေအာင္ျမင္မႈသည္ သူေပးသည့္ အႀကံဉာဏ္အတိုင္း လုိက္နာခဲ့ ျခင္းေၾကာင့္သာျဖစ္သည္။ ဆံျဖဴက်ဳိးတိုးက်ဲတဲႏွင့္ သူ႕ရုပ္သြင္ကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။ သူ႕ ၾသ၀ါဒစကားေတြ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကားေယာင္လာသည္။
သို႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ခုတင္ႏွင့္ အနီးဆုံးမွာ ရွိသည့္ ဆရာ၀န္ကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္။
'ကၽြန္ေတာ္ ေျပာပါရေစ ဆရာ၊ ဒီလက္ေမာင္းကို ဆရာတို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကပါအုံး၊ လုံး၀မရေတာ့ဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာေတာ့မွပဲ မရဘူးလို႔ လက္ေလ်ာ့ၾကရေအာင္လား ဆရာ'
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့လက္ေမာင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ခြဲစိတ္ၾကသည္။ ေျခေထာက္ အရိုးကို လက္ေမာင္းဆီ ဆက္ပြားေပးႏိုင္ၿပီးေတာ့မွသာ လက္တစ္ေခ်ာင္းလုံး ျဖတ္ပစ္ရေတာ့မည့္ အႏၱရာယ္မွ လြတ္ေျမာက္သြားေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ တေတာင္ဆစ္ေနရာမွာ ျပႆနာက်န္ေနေသးသည္။ တေတာင္ဆစ္နားတြင္ အရိုးေတြေၾကမြသြားသည္ျဖစ္ရာ အဲဒီေနရာတြင္ သတၳဳျပားတစ္ခု အစားထိုးၿပီး ျပန္လည္တည္ေဆာက္ရသည္။ ဒီေနရာမွာ အေကြးအဆန္႔လုပ္၍ ရမည္မဟုတ္ေတာ့။ ေကြးလွ်င္ ေကြးသည့္အတိုင္း ဆန္႔လွ်င္ ဆန္႔သည့္အတိုင္း တသမတ္ရွိေတာ့မည္ျဖစ္ရာ ဆရာ၀န္မ်ားအား ကၽြန္ေတာ္ ဂစ္တာတီးရန္ အဆင္ေျပသည့္ အေနအထားအတိုင္း ထားေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္သည္။
တကယ္ ဂစ္တာတီး၍ ရ မရ ေသခ်ာေအာင္ကား တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ၾကာေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ မရဘူးဆိုတာ မေသခ်ာမခ်င္း လက္မေလ်ာ့ဘူး ဟူေသာ မူ၀ါဒကို လက္ကိုင္ထားသူပီပီ အဲဒီ ေစာင့္ဆိုင္းေနရစဥ္ ကာလအတြင္းမွာ ေတးသြားေတြ၊ တီးကြက္ေတြကို ေခါင္းထဲမွာပဲ စဥ္းစားသည္၊ စီစဥ္သည္၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖုံုဖုံ စိတ္ကူးႏွင့္ တီးခတ္ၾကည့္ေနသည္။
တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းထဲမွာ ဧရာမlongplay disc တစ္ခ်ပ္တည္ေဆာက္မိလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဂစ္တာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ကိုင္ႏိုင္သည့္အခ်ိန္ တီးခတ္မည့္ ဂီတသံစဥ္ေတြအားလုံး ဒီဓာတ္ျပားႀကီးထဲမွာ သိုမွီးထားသည္။
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ေက်ာက္ပတ္တီးျဖည္ရမည့္ အခ်ိန္ဆိုက္ေရာက္လာပါသည္။ အဲဒီေနာက္တြင္ လုံး၀ အခ်ဳိးမက်ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့ညာလက္ကို အရင္တုန္းက သူတတ္သမွ်ေတြ ျပန္လုပ္တတ္ေအာင္ ခဲယဥ္ပင္ပန္းစြာ ျပန္လည္သင္ၾကားျခင္း ျပဳရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သုံေယာက္၀ိုင္းတစ္ခု ထပ္မံထူေထာင္ ကာ နယ္ပြဲစဥ္မ်ားစတင္သည္။
ဒီလို လုပ္ျဖစ္ရန္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ႀကီးသတၱိေမြးခဲ့ရသည္။ ဇြဲႀကီးႀကီးႏွင့္လည္း အားထုတ္ခဲ့ရပါ သည္။ ယခင္ပုံမွန္အေနအထား ေရာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လုပ္ႏိုင္ မလုပ္ႏိုင္ဆိုသည္က စင္ေပၚ တကယ္တက္ၾကည့္မွ ေသခ်ာေပါက္ သိႏိုင္မည္မဟုတ္လား။
တစ္ၿမိဳ႕ၿပီး တစ္ၿမိဳ႕၊ တစ္ပြဲၿပီး တစ္ပြဲ ဆက္တိုက္ကူးကာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ထြက္ခဲ့ သည္။ အလြန္ပင္ပန္းသည္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီ ျပင္းထန္ၾကမ္းတမ္းလြန္းေသာ ခရီးစဥ္က အက်ဳိးရလာဒ္ႀကီးမား ခဲ့သည္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာမရမီက လက္ကိုမီေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လည္တီးခတ္လာႏိုင္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ့ဓာတ္ျပားေတြ ျပန္သြင္းျဖစ္သည္။ ဒီအခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ဂစ္တာသံမွာ ဇနီးသည္ ေမရီဖုိဒ့္၏ အဆိုပါ တြက္ဖက္ပါ၀င္လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ဓာတ္ျပားေတြကို တစ္ကမၻာလုံးက ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ နားေသာတဆင္ၾကသည္။ ဓာတ္ျပားခ်ပ္ေပါင္း (၁၇)သန္းေက်ာ္မွ် ၀ယ္ယူအားေပးခ့ဲၾကသည္။ အတုိင္းတိုင္း အျပည္ျပည္က လူငယ္ေလာကတြင္လည္း ဂစ္တာဆိုေသာ တူရိယာပစၥည္းက အႀကီးအက်ယ္ ေရပန္းစားကာ အားတက္သေရာ ေလ့က်င့္တီးခတ္လာခဲ့ၾကသည္။

           မ်ားမၾကာမွီကမူ မိတ္ေဆြ ဂီတသမားတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့နည္းတူ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး ထိခိုက္အနာ တရျဖစ္သည့္အေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။ သူက စႏၵရားသမားျဖစ္သည္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ စႏၵရားလုံး၀ မတီးႏိုင္ေတာ့ၿပီ၊ ဂီတပညာရွင္ဘ၀ကို စြန္႔လႊတ္ရေတာ့မည္ဟု ၾကားသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကိုစာေတြ အေစာင္ေစာင္ေရးကာ ဂီတကို မစြန္႔လႊတ္ဖို႔၊ ျပန္လည္ႀကိဳးစားၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ..."
သူ႕ထံမွ စိတ္ပ်က္စြာ အေၾကာင္းျပန္လာသည္။
'မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာလား၊ ေသခ်ာေအာင္ ခင္ဗ်ား စမ္းၾကည့္ၿပီးၿပီလား'
ဟူ၍ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ေမးသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့တိုက္တြန္းမႈ ေအာင္ျမင္သြားသည္။ သူစႏၵရားျပန္တီးသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမ့ဲေနေသာ အေနအထားမွေန၍ ေတာက္ပေသာအနာဂတ္တစ္ခု သူျပန္လည္တည္ေဆာက္ႏိုင္ ခဲ့သည္။

ဒီလိုပဲ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္တစ္ႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀ေတြမွာ အုတ္နံရံႀကီး ကာဆီးသလို ခက္ခဲေသာ အေနအထားမ်ဳိး ႀကဳံရတတ္ပါတယ္။ ေျဖရွင္းရန္ နည္းလမ္းမရွိေတာ့ၿပီဟု ထင္ရသည့္ ျပႆနာမ်ဳိး၊ ေဆာင္ရြက္ရန္ လုံး၀မျဖစ္ႏိုင္ဟု ယူဆရေသာ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ုဳိး ဒီအေနအထားမ်ဳိးႀကဳံလာရေသာအခါ ငါမတတ္ႏိုင္ဟု အလြယ္တကူ မေျပာပါႏွင့္၊ ငါမတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသလား လက္ေတြ႕ စမ္းၾကည့္ပါ။ မတတ္ႏို္င္တာေသခ်ာပီ ဆိုမွသာ လက္ေလွ်ာ့ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္အေနႏွင့္မူ ငယ္စဥ္က ေတြ႕ဖူးသည့္ ေျမာင္းတူးသူ အလုပ္သမားႀကီး၏ ေက်းဇူး ႀကီးမားလွေသာ ၾသ၀ါဒစကားကို လုိက္နာခဲ့သည့္ အက်ဳိးေက်းဇူးေၾကာင့္ ေက်ာက္တုံး ေက်ာက္ခဲႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ နံရံတံတိုင္းဟူသည္လည္း နာနာဖိတြန္းလွ်င္ တစ္ခ်ိန္မွာ ၿပိဳလဲသြားႏိုင္သည္ ဆိုတာေတြ႕ရွိ သိျမင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။

Les Paul (Lester William Polsfuss ) အေမရိကန္ ဂစ္တာသမား။
1916 တြင္ ၀စၥကြန္ဆင္ျပည္နယ္ ေ၀ၚကီရွာၿမိဳ႕တြင္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။
ေရဒီယိုေက်းလက္ေတးမ်ား တီးခတ္သီဆိုရင္ စတင္နာမည္ရခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ Jazz ဂီတဘက္သို႔ ကူးေျပာင္းကာ Les Paul သုံးေယာက္၀ိုင္းကိုဖြဲ႔စည္းသည္။ 1938 မွ 1941 အတြင္း နာမည္ႀကီး ဖရက္(ဒ)၀ါရင္းအဖြဲ႕ႏွင့္ လိုက္ပါေဖ်ာ္ေျဖရင္း သုံးေယာက္၀ိုင္း ပို၍ လူသိမ်ားလာသည္။ 1942 တြင္ ေဟာလိ၀ုဒ္သို႔ေရာက္သည္။ 1950 ေက်ာ္ႏွစ္မ်ားတြင္ အထူးေက်ာ္ၾကားလာသည္။ အဓိကက ဇြဲနဘဲ ႀကီးႀကီးႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ သူ၏စမ္းသပ္ တီထြင္မႈမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဂစ္တာျဖင့္ Multiple recording မ်ားသူ စတင္ျပဳလုပ္သည္။ ေဆာလစ္ (ေလာ့ဂ္) ဂစ္တာကိုတီထြင္သည္။ လွ်ပ္စစ္ဂစ္တာ ျဖင့္ေရပန္းစားေအာင္ သူႀကိဳးစားခဲ့သည္။
ဇနီးေမရီဖိုဒ့္ႏွင့္တြဲဖက္၍ ထင္ရွားေသာ ဓာတ္ျပားအခ်ပ္ေပါင္း မ်ားစြာသြင္းခဲ့ၿပီး ရုပ္ျမင္သံၾကားတြင္လည္း ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာေအာင္ ပူးတြဲတင္ဆက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းကာလ၌ လွ်ပ္စစ္ဂစ္တာအား ပို၍ ပီျပင္ ထက္ျမက္ေသာ တူရိယာ ပစၥည္းျဖစ္ေအာင္ မြမ္းမံျပဳျပင္ေသာ အလုပ္ကိုပင္ ႏွစ္ျမဳပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။
August 12, 2009  အသက္ 94 အရြယ္တြင္ White Plains, New York ၌ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။

မူရင္း။ Reader's Digest မဂၢဇင္း 'The Best Adivce I ever Had' ေဆာင္းပါးတြဲမ်ား မွ ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္။