နားလည္မႈ

      ကၽြန္ေတာ္အသက္(၂၀)ေက်ာ္အရြယ္ေလာက္ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ႏွင့္ရွိစဥ္ ဘရမ္လီ အမည္ရွိ အျခားေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္တစ္လုံး စပ္တူငွားေနခဲ့ဖူးသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့ထက္ အသက္အေတာ္ေလး ႀကီးသည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားမႈခ်င္းလည္းမတူၾက။ သို႕ေသာ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ယဥ္ယဥ္ေက်းက်း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံၾကသည္။ သူ႕အခန္း ကိုယ့္အခန္းက ထြက္လာ၍ ဆုံမိၾကလွ်င္ Goodmorning ဟုႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ညေနအိမ္အျပန္ အ၀င္၀မွာ ဆုံမိၾက၍ ဒီေန႔ေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာႀကီးဗ်ာဟု တစ္ေယာက္ကေျပာလွ်င္ က်န္တစ္ေယာက္က ဟုတ္သဗ်ာဟု သေဘတူ အတည္ျပဳသည္။
           အဲဒီအေနအထားက တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ပဲ ခံသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္မွန္မသိ၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေအးစက္စက္ႀကီးျဖစ္လာသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့ေတြ႕လွ်င္ ေခါင္းဆတ္ျပရုံေလာက္ပဲ လုပ္လာသည္။ အဲဒါ ႏႈတ္ဆက္တာ။ ေနာက္ေတာ့ ေတြ႕လွ်င္ တဖက္လွည့္ေနတာမ်ဳိး ျဖစ္လာသည္။ တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ အခန္းကအထြက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္တခဏ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမွာ စိုးသျဖင့္ သူ႕အခန္းထဲ တမင္ျပန္၀င္သြားတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။
        ဒီလိုႏွင့္ အေၾကာင္းမည္မည္ရရမရွိပဲ အာဃာတ တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာသည္။ ႏွစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနသည့္ ျပႆနာက တျဖည္းျဖည္း ေက်ာင္းဆရာမ်ားသို႔ပါ ကူးစက္ကာ ဘရမ္လီလိုလားသူႏွင့္ အဲလစ္ လိုလားသူဟူ၍ ႏွစ္အုပ္စုကြဲသည့္ အဆင့္သို႔ပင္ ေရာက္လာသည္။ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ညစ္လာသည္။ ဒီကိစၥက လူကို အၿမဲဖိစီးေနသလို ျဖစ္လာသည္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိစၥသည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္ အေၾကာင္းမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အား ဖြင့္ေျပာမိသည္။
  "အဲဒီ ကိစၥက ဘာႀကီးျဖစ္မွန္းလဲ မသိဘူးဗ်ာ....။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္အညစ္ဆုံးပဲ၊ ဘာအတြက္ ဒီရန္ပြဲျဖစ္ေနရသလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေလးမွေတာင္ စဥ္းစားလို႔မရဘူး"
 " ဘာမွန္းမသိရင္ သိေအာင္လုပ္ေပါ့ဗ်ာ၊ သူ႕သြားၿပီး ေမးၾကည့္ပါလား" မိတ္ေဆြကဆိုသည္။
"သူ႕သြားေမး " "ဟာ!" ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ သူ႕အႀကံဉာဏ္က ထူးျခားလြန္းေနသည္။
 သို႕ေသာ္ ထူးျခားသည့္ အႀကံဉာဏ္ကို ကၽြန္ေတာ္လက္ခံခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးကာ ခပ္ရဲရဲ ခပ္ဘြင္းဘြင္း အမူအရာမ်ဳိးႏွင့္ ဘရမ္လီအခန္းထဲ ၀င္ခ်သြားၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ေမးသည္။
"ဒီမွာ ဘရမ္လီ၊ အခုျဖစ္ေနတာ ဘာလဲဗ်။ ေျပာစမ္းပါအုံး"
"ၾသ... ခင္ဗ်ား" ဒီလိုေျပာၿပီး သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္စြာ အတန္ၾကာ ၾကည့္ေနမိၾကသည္။ ဒီေနာက္ သူက ေဘာပင္ကိုခ်ကာ 'ခင္ဗ်ား ဒီမွာေန ကၽြန္ေတာ္ျပမယ္' ဆိုၿပီး အခန္းထဲက ကပ်ာကယာထြက္သြားသည္။ အိမ္သာတံခါး ေျဗာင္းကနဲပိတ္သံၾကားသည္။ နဂိုကတည္းက အသံျမည္တတ္လွသည့္ အိမ္သာသုံးေရကို တေဂ်ာင္ေဂ်ာင္ တဂ်င္ဂ်င္ ဆြဲေနသည္။ ၿပီးမွ ျပန္ေရာက္လာသည္။
"အဲဒါ ပဲဗ်" သူကေအာ္သည္။ "အဲဒါ က်ဳပ္ခံေနရတာ တစ္ညမဟုတ္ ႏွစ္ညမဟုတ္ ညတိုင္း ခင္ဗ်ား အဲဒါႀကီး တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းဆြဲၿပီး က်ဳပ္ကို အိပ္မရေအာင္လုပ္ေနတာ"
ၾသ... ဒါကိုး။ လက္စသတ္ေတာ့ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ မဟာရန္သူေတာ္ျဖစ္ရသည့္အေၾကာင္းရင္းက ဒီကိစၥ။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကိုေတာင္းပန္သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ သူကလည္းတစ္ဖန္ ေတာင္းပန္သည္။ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ေတြ ေတာင္းပန္ၾက၀န္ခ်ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့အျပစ္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္က ကေလးဆန္တာပါ စသျဖင့္ ၀န္ခံဖြင့္ဟၾကသည္။ ငါးမိနစ္အတြင္းမွာပဲ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ခုိင္ၿမဲေသာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ သိနားလည္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းႀကီးေတြ ျဖစ္သြားၾကသည္။
       ေျပာရလွ်င္ေတာ့ အေသးအဖြဲျပႆနာ၊ သို႔ေသာ္ ဒီျပႆနာက တစ္သက္မေမ့ႏိုင္စရာ သင္ခန္းစာ တစ္ခု ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းထဲ ထည့္ေပးခဲ့သည္။
      ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ရွင္တစ္ေယာက္ႏွင့္ စာေပးစာယူအားျဖင့္ အျငင္းပြားရပါသည္။ ကိစၥက ေလ်ာ္ေၾကးရလိုမႈ။ သူႏွင့္အျပန္အလွန္ စားေရးရင္း ကၽြန္ေတာ္စိတ္တြင္ ဒီလူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးႏွင့္ ေျပလည္မႈရႏိုင္မည့္ လူစားမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဟု ျမင္လာသည္။ ဒီလူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ် မေတြ႕ဘူးပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႕စာပါေလေပါက္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူ႕စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ သူ႕ရုပ္ရည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မွန္း၍ရေနသည္။ လူက နည္းနည္းေလးမွ အေလ်ာ့ေပးမည့္ လူစားမ်ဳိးမဟုတ္။ ကိုယ့္အတြက္ဆိုလွ်င္ တရားတာ မတရားတာ မစဥ္းစား၊ ဉာဏ္မ်ားမ်ားႏွင့္ လုပ္မည့္လူ။ ၀၀ဖိုင့္ဖိုင့္ မ်က္ႏွာနီနီ ေမးေစ့ႏွစ္ထပ္ႏွင့္၊ မ်က္လုံးက ဘာကိုမွ အလစ္မေပးသည့္ သိမ္းငွက္ မ်က္လုံးမ်ဳိး။ အဲသလို ကၽြန္ေတာ္ျမင္ထားသည္။
    ဒီကိစၥကေတာ့ ေရွ႕ေနလက္အပ္ရမယ့္ကိစၥပဲဟု ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားထားၿပီးကာမွ ဘရမ္လီႏွင့္ ျဖစ္ဖူးသည့္ ျပႆနာကို သြားသတိရသည္။ သို႔ႏွင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ သိပ္မထားေသာ္လည္း အဲဒီမေကာင္းဆိုး၀ါး ပုဂၢိဳလ္ထံ သြားျဖစ္သည္။ တကယ္ေတြ႕သည့္အခါ၌ မွန္းထားတာႏွင့္ တျခားစီ။ အရမ္းအဆင္ေျပသည္။ သူ႕ရုပ္က ကၽြႏ္ေတာ္ထင္သလိုမဟုတ္။ လူေကာင္ေသးေသး၊ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္မွန္ေလးတပ္၍ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေျပာင္း ပုံမ်ဳိးျဖစ္သည္။ နာရီ၀က္ေလာက္အတြင္းမွာပင္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ၾကားသေဘာထား ကြဲလြဲမႈေတြ ေျပလည္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ကာနီးမွာေတာ့ အံ့အားသင့္စရာ စကားတစ္ခြန္းကို သူကေျပာလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ား ေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္ကိုသြားတာဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့စိတ္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားကို လူေကာင္ႀကီးႀကီး မ်က္ႏွာနီနီနဲ႔ ေမးႏွစ္ထပ္နဲ႔ ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ထားတာဗ်"
" မ်က္လုံးေတြက ဘာကိုမွ အလစ္မေပးတဲ့ သိမ္းငွက္မ်က္လုံးမ်ဳိးလို႔ေကာ ထင္မထားဘူးလား"
"အာ..... အဲဒါေတာ့ မပါပါဘူးဗ် " သူ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ ျပန္ေျဖသည္။
           ဒီေနာက္မွာေတာ့ မ်က္ႏွာနီနီႏွင့္ လူေသးေသး ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးႏွစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြါခဲ့ၾကသည္။

ဒီတြင္ပင္ ထူးဆန္းတာတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ သြားသတိျပဳမိသည္။ လူေတြသည္ ျပႆနာတစ္စုံတစ္ခုျဖစ္လွ်င္ ၄င္းျပႆနာႏွင့္ တကယ္ပတ္သက္သူဆီမသြား၊ မေတြ႕ဆုံ မရွင္းလင္း၊ မဆိုင္ေသာသူေတြဆီသာ သြားၿပီး ေျပာတတ္ဆိုတတ္ ဖြင့္ဟတတ္ၾကသည္ ဆိုေသာအခ်က္။

စစ္ႀကီးအတြင္းက ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္းတပ္စစ္ဌာနခ်ဳပ္တစ္ခုတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရသည္။ ဒီေနရာ၌ ကၽြန္ေတာ္ ေဆာင္ရြက္ရမည့္ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားထဲတြင္ စစ္ဆင္ေရးဆိုင္ရာ အမိန္႔ညႊန္ၾကားခ်က္ စာၾကမ္းမ်ားေရးသားရျခင္းသည္လည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဒီတာ၀န္ကို ကၽြန္ေတာ္ မထမ္းေဆာင္ရပဲ ကၽြန္ေတာ့အထက္အရာရွိကခ်ည္း လုပ္ကိုင္ေနသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္ မေက်မနပ္ ျဖစ္လာသည္။ ဒါသည္ ကၽြန္ေတာ့အရည္အခ်င္း အစြမ္းအစကို ယုံၾကည္မႈမရွိ၍ပဲဟု တႏုံ႕ႏုံ႕ေတြးကာ ကၽြန္ေတာ္ မေက်မနပ္စိတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း စုေ၀းလာသည္။ ဒီကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္ မေက်နပ္သည့္အေၾကာင္းကို ဌာနခ်ဳပ္ရွိ တျခားအရာရွိေတြ သိေအာင္ေျပာရမည္။ ေနာက္ဆုံး မခံႏိုင္သည့္ ေန႔မွာ တိုက္ရိုက္တာ၀န္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ဆီသြားကာ သူလုပ္ပုံကိုင္ပုံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သိကၡာက်ရသည့္ အေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့အား တစ္ေနရာသို႔သာ အျမန္ဆုံး ေျပာင္းေရႊ႕ေပးေစလိုေၾကာင္း၊ ေျဗာင္ဖြင့္ေျပာမည္ဟူ၍ ကၽြန္ေတာ္ႀကံစည္ေနခဲ့သည္။
        ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း အေတာ္ၾကာေအာင္ ခံစားေနၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ဖြင့္ေျပာလိုက္သည့္ အခါ ကၽြန္ေတာ့အထက္အရာရွိ ဗိုလ္မွဴးႀကီးမွာ အႀကီးအက်ယ္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့မွာ အလုပ္ေတြ သိပ္ပိေနသည္ထင္၍ သူယူလုပ္ေပးျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း သူကရွင္းျပၿပီး၊ အကယ္၍ ဒီအလုပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ လုပ္ခ်င္ပါသည္ဆုိလွ်င္လည္း သူ႕အေနႏွင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ခြင့္ေပးႏိုင္ပါေၾကာင္း ေျပာဆိုသည္။
         ကိုယ့္သိကၡာ ကိုယ္ျပန္ထိန္းႏိုင္ခဲ့ၿပီ ဟူ၍ ေက်နပ္စြာ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သိပ္မၾကာမီမွာပင္ ၄င္းအရာရွိထံ တစ္ႀကိမ္ျပန္သြားေတြ႕ရန္လိုအပ္လာျပန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့မွာ သူေျပာသည့္ အတိုင္း အလုပ္ေတြ တကယ္ပင္ မႏိုင္မနင္းျဖစ္လာသျဖင့္ စစ္ဆင္ေရးဆိုင္ရာ အမိန္႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ စာၾကမ္းမ်ား ေရးသားသည့္အလုပ္ကို ၄င္းပင္ တာ၀န္ယူေပးပါဟု ေျပာၾကားရျခင္းျဖစ္သည္။
    ဒီလို အေတြ႕အႀကံဳေတြရွိၿပီးသည့္ေနာက္၌ လူမႈဆက္ဆံေရး ျပႆနာမ်ားႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ ကၽြန္ေတာ္  အေတာ္သေဘာေပါက္လာခဲ့ပါသည္။
လူမႈဆက္ဆံေရးနယ္၌ ျပႆနာ ဆယ္ႀကိမ္တြင္ ကိုးႀကိမ္သည္ ကာယကံရွင္ႏွင့္ တကယ္သြားေတြ႕ေျဖရွင္းလိုက္သည့္အခါ အလြယ္တကူ ရွင္းလင္းေျပလည္သြားစၿမဲျဖစ္ပါသည္။ တစ္ခါတရံ၌မူ ျပႆနာတကယ္ရွိသည္မဟုတ္ အထင္လြဲေနတာသာ ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႕ရတတ္ပါသည္။
      ဆယ္ႀကိမ္မွာ ကိုးႀကိမ္က အဲသလို ေျပလည္ေသာ္လည္း တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ျပႆနာအစစ္ႏွင့္ တကယ္ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ေတြ႕ရႏိုင္ပါသည္။
    တစ္ခါမွာ ကၽြန္ေတာ့အလုပ္ရွင္တစ္ေယက္က ကၽြန္ေတာ့လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈအေပၚ ေက်နပ္အားရပုံ မေပၚဟု ကၽြန္ေတာ္ယူဆကာ စိတ္အေႏွာက္အယွက္မ်ားလာသည္ႏွင့္ အထက္ကနည္းအတိုင္း ကိုယ္တိုင္ သြားေတြ႕ၿပီးေမးျမန္းရာ၊ ကၽြန္ေတာ့ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားအေပၚ သူ ေက်န္ပမႈမရွိဘူးဆိုတာ တကယ္အတိက်ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္သိလာခဲ့ရသည္။ အထင္အျမင္မဟုတ္ အစစ္အမွန္ျဖစ္သည္။
     သို႔ေသာ္ အဲသလို တကယ္ဆိုးသည့္ အေနအထားႏွင့္ ပက္ပင္းသြားတိုးရသည့္တိုင္ေအာင္လည္း ဆိုခဲ့သည့္ ကာယကံရွင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံရွင္းလင္းသည့္ အေလ့အက်င့္သည္ ေကာင္းသည္ဟုပဲဆိုပါမည္။ အေၾကာင္းမူ အေျခအေနကို အရွိအမွန္အတိုင္း ေျဗာင္သိခြင့္ရျခင္းသည္လည္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္မွန္ကန္စြာ ခ်မွတ္ႏိုင္ေရးအတြက္ အေထာက္အကူျပဳသျဖင့္ တစ္နည္းအားျဖင့္ အက်ဳိးရွိသည္ပဲ မဟုတ္ပါလား.......။

ေဖျမင့္၏ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာေသခ်ာၿပီလား စာအုပ္မွ မွ်ေ၀ပါသည္။