earthquake (က်ကူနီ)

မေန႔က ေန႔လယ္ပိုင္းေလာက္ က်ကူနီမွာလည္း ငလ်င္ဒဏ္ ခံရတယ္ၾကားလို႔ သြားခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေခါက္မွလည္း မေရာက္ဖူးေတာ့ ဟို္ေမး ဒီေမးနဲ႔ ရမ္းသန္းသြားခဲ့ရပါတယ္။ အရင္က ကားလမ္းရွိေပမယ့္ အခု လမ္းကေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္။ (4×4) ကားမ်ားသာ ခက္ခက္ခဲခဲသြားလို႔ရပါမယ္။ မိုးရြာထားေတာ့ ကားေတာ့ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲစြာ ေမာင္းရပါမယ္။ အဆင္မသင့္ရင္ ေခ်ာက္ထဲ ကားက်ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေတာ့ ဆုိုင္ကယ္နဲ႔ဆိုေတာ့ ျပႆနာႀကီးႀကီးမားမား လမ္းမွာ မေတြ႕ရပါဘူး။ သုံးေလးခါေလာက္ ဆိုင္ကယ္လဲတာပဲ ရွိပါတယ္။ :P
သြားတာက ႏွစ္ေယာက္ဆိုေတာ့ ဆိုင္ကယ္ကို ရြံ႕ဗြက္ထဲမွာ မနည္းထိန္းေမာင္းရပါတယ္။ ေနာက္ စမ္းေခ်ာင္း ေလးငါးခါေလာက္ျဖတ္ေက်ာ္ရပါတယ္။ ေရသိပ္မနက္ေပမယ့္ ေက်ာက္တုံးေတြႀကီးလုိ႔ ဆိုင္ကယ္စီး မရပဲ မနည္းတြန္းရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညေန ၅ နာရီ ခြဲေလာက္မွာ အဲဒီရြာကိုေရာက္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီ လယ္ကြဲေတြထဲမွာ အက္ေၾကာင္းႀကီး ေတာက္ေလွ်ာက္ရွိတယ္။

 တခ်ဳိ႕ေနရာေတြက အက္ကြဲေနတာ ေတာက္ေလွ်ာက္ပါပဲ။

တခ်ဳိ႕ေနရာကေတာ့ နိမ့္ဆင္းသြားတယ္။

ရြာလယ္မွာ အဲလို ေျမႀကီးေတြအက္သြားတာ ရြာခါးလည္ေလာက္ေတာက္ေလွ်ာက္ပဲ...

ဘုရား၀တ္ျပဳဆုေတာင္းပြဲလုပ္ေနတုန္း ငလ်င္လႈပ္တာေၾကာင့္ အဲဒီဘုရားေက်ာင္းမွာ 22 ေယာက္ ပြဲခ်င္းၿပီးပါပဲ။

တခ်ဳိ႕ေနေရာ ၿပိဳက်ေနၿပီး

တခ်ဳိ႕ေနရာက ခုံးတက္လာတယ္။

              အဲဒီရြာက လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲေတာ့ သြားလွဴမယ့္သူေတြ မေရာက္တဲ့ေနရာပါ။

စစ္တပ္က လာလွဴသြားတဲ့ ေရသန္႔ဘူးနဲ႔ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ေတြပဲ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

ဒဏ္ရာျပင္းတဲ့  57 ေယာက္ တာခ်ီလိတ္ဆးရုံတင္ထားရပါတယ္။ တေန႔က တစ္ေယာက္ထပ္မံ ဆုံးသြားပါတယ္။ ေနာက္ အဲဒီရြာက Epicenter နဲ႔ သုံးမိုင္ေလာက္ပဲေ၀းေတာ့ သူတို႔ေျပာတဲ့ ေျမႀကီးေအာ္သံ (ေတာ္လဲသံ) ခဏခဏၾကားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္တုံး တစ္ခါၾကားရပါတယ္။ ၾကက္သီးထစရာ အသံႀကီးပါ။ လူမမာ ညဥ္းသံ အႀကီးစားနဲ႔ တူတယ္လို႔ေျပာရင္ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ခုမွ အဲလို အသံမ်ဳိးၾကားဖူးေတာ့ မႏိႈင္းျပတတ္ပါဘူး။ ေၾကာက္စရာေကာင္းတာေတာ့ ေတာ္ေတာ့ကို ၾကက္သီးထပါတယ္။ အဲဒီအသံၾကားေတာ့ သူတို႔ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္သြားၾကပါတယ္ ။ ေနာက္  ေျပာေသးတယ္ "လာေတာ့မယ္တဲ့.." ။ ေျပာၿပီး ခဏခ်င္းပဲ တစ္ခ်က္သိမ့္ကနဲ႔ လႈပ္သြားပါတယ္။ ငငလ်င္အကင္းမေသေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ သိေပမယ့္ သူတို႔ကေတာ့ သူတို႔ရြာ ေျမႀကီးထဲေရာက္ေတာ့မယ္လို႔ ယုံၾကည္ေနၾကပါတယ္။ အဲလုိ အသံက ခဏခဏၾကားရေတာ့ သူတို႔ စိတ္ေျခာက္ျခားတာျဖစ္ပါတယ္။ ရြာထဲမွာ ျပည္သူ႕စစ္ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ လူႀကီး ႏွစ္ေယာက္ သုံးေယာက္ပဲ ရွိေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ 

        အေျခအေနေမးၾကည့္ေတာ့. . .  ရြာကလူေတြက တခ်ဳိ႕က ေဆးရုံေစာင့္၊ တခ်ဳိ႕က တျခားရြာမွာသြားေနၾကၿပီး တခ်ဳိ႕က ေတာင္ယာတဲ၊ ေတာထဲမွာ သြားေနၾကတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ရြာထဲမွာ မေနရဲၾကေတာ့ပါဘူး။ တကယ့္ သုသန္တစျပင္လို ပါပဲ တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ 

     ကပ္ဆိုးႀကီးကလည္းႀကံဳ ၊ ဗဟုသုလည္းနည္းပါး၊ အသိပညာလည္းမရွိေတာ့ သူတို႔ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနတာကို သနားသြားပါတယ္။ ရွင္းျပေပမယ့္လည္း နား၀င္မည့္ပုံမေပၚပါဘူး။ အဲလိုနဲ႔ ေမွာင္လာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ အျပန္မွာေတာ့ ရြံ႕ဗြက္ထဲ က်လို႔ ႏွစ္ေယာက္သား မနည္းျပန္ထၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို ဗြက္ထဲကထမ္းထုတ္ခဲ့ရတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညရွစ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ...။