ဟိုတုံးက ကၽြန္ေတာ့ဘ၀(၄)

မုန္ယစ္ေနေသာ ဟိုင္းဆင္ျမင့္ေဌးမွာ ႏွစ္ေကာင္သား ရင္ဆိုင္မိလွ်င္ ျမင့္ေက်ာ္၏ အစြယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းအား သူ႕၏သန္မာေသာ ႏွာေမာင္းႀကီးျဖင့္ လိမ္ခ်ဳိးရန္ႀကိဳးစားေတာ့ သည္။ျမင့္ေက်ာ္လည္း သူ႕အစြယ္ခ်ဳိခံရမည္စိုး၍ ေခါင္းကိုလိမ္ထြက္ကာ အစြယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေျမႀကီးထဲ ထိုးစိုက္ထား ေလေတာ့သည္။ ျမင့္ေဌးလည္း ေနာက္မွ ေဘးမွ ႏွာေမာင္းျဖင့္ရိုက္ ဦးေခါင္းျဖင့္ တြန္းကာ လဲက်ေစရန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးႀကိဳးစားေတာ့သည္။ ေဘးမွလူမ်ားလည္း ဒီအတိုင္းဆို ျမင့္ေက်ာ္ရႈံးသြားႏိုင္သည္ကိုသိေသာ္လည္း မည္သို႔မွ ၀င္ကူရန္ မတတ္ႏိုင္ေခ်။ ထိုအခါ ဆင္ေခါင္းႀကီးက အႀကံရကာ အားလုံးကို အသံညီညီႏွင့္ ၀ိုင္းေအာ္ကာ ျမင့္ေက်ာ္ကို အမိန္႔ေပးရန္ ေျပာေသာေၾကာင့္ လူမ်ား ကမ္းပါးေပၚမွတစ္ခ်ဳိ႕ သစ္ပင္ေပၚမွ တစ္ခ်ိဳ႕ ၀ိုင္းကာဆင္ေခါင္းႀကီး ေအာ္သည့္အတိုင္းလိုက္ေအာ္ၾကေလသည္။ ဆင္ေခါင္းႀကီးက ဦးစြာ ထ ထ ဟု ေအာ္၍ အားလုံး ထ ထ ဆိုၿပီး ၀ိုင္းေအာ္ပါသည္။ ျမင့္ေက်ာ္လည္း သူ႕ကို သူ႕သခင္မ်ားက အားေပးသည္ကိုသိေသာအခါ အားတက္လာကာ အစြယ္ကိုေျမႀကီထဲစိုက္ထိုးထားရာမွ ရုတ္ကနဲထကာ ရင္ဆိုင္ပါသည္။ ျမင့္ေဌးလည္း အပိုင္ဟုတြက္ကာ ညာဘက္မွ၀င္ကာ အစြယ္ခ်ဳိးရန္ႏွစ္ေမာင္းျဖင့္ ပတ္လိုက္ပါသည္။ ထိုအခါ ဆင္ေခါင္းႀကီးက ဆုတ္ ဆုတ္ ဟုေအာ္ျပန္၍ က်န္လူမ်ား လည္း ဆုတ္ဆုတ္ ဟု ၀ိုင္းေအာ္ၾကပါသည္။ ျမင့္ေက်ာ္လည္း တစ္လွမ္းဆုတ္သြားခ်ိန္တြင္ ေဘးတိုက္မွ ႏွာေမာင္းျဖင့္ ပတ္ထားေသာ ျမင့္ေက်ာ္၏ ညာဘက္အစြယ္တစ္ေခ်ာင္းမွာ ျမင့္ေဌးအာေခါင္ႏွင့္ တည့္တည့္အေနအထားေျပာင္းသြားပါသည္။ ထိုအခါမွ ဆင္ေခါင္းႀကီးက ေဆာင့္ထိုး ဟု ေအာ္ပါသည္။ ထိုအခါ ျမင့္ေက်ာ္သည္ နားလည္သြားသည့္အလား ေရွ႕ကို ေဆာင့္ထိုး ထိုးလိုက္ေသာအခါ ျမင့္ေဌး၏အာေခါင္ကို အစြယ္ႏွင့္ ေထာက္မိသြားပါသည္။ ျမင့္ေဌးလည္း နာက်င္လြန္း၍ အသံကုန္ေအာ္ကာ  အစြယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ဳိးရန္ပတ္ထားေသာ နွာေမာင္းကိုေျဖကာ လွည့္ထြက္သြားကာ ေက်ာေပးပါေတာ့သည္။ဆင္မ်ား ေက်ာေပးလွ်င္ အရႈံးေပးသည့္လကၡဏာျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ဆင္ေခါင္းႀကီးက ထိုး ဖိ ထိုး ဖိ ဟုေအာ္ကာ အမိန္႔ေပးျပန္ပါသည္။ ျမင့္ေက်ာ္လည္း ျမင့္ေဌး၏ေက်ာလည္အား ေနာက္မွ အစြယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေထာက္ကာ ဖိလိုက္ပါသည္။ ျမင့္ေဌး ကာ ခါးေကာ့ကာ ဖင္ထိုင္က်သြားပါသည္။ ေရွ႕လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကာ မတ္မတ္ရပ္ကာ အားတင္းေတာင့္ထား ပါသည္။ ထိုအေျခအေနတြင္ ျမင့္ေဌးအား ၀င္ေကာက္ရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း မည္သူမွ် မ၀င္ရဲေခ်။ ဆက္ထိုးခိုင္းလွ်င္လည္း ျမင့္ေဌး ဒဏ္ရာအႀကီးအက်ယ္ရသြားႏိုင္သလို၊ ခါးပါက်ဳိးသြားႏိုင္၍ အားလုံးက ဆုတ္ဆုတ္ဟု ေအာ္ၾကသည္။ ထိုအခါ ေက်ာေပၚအစြယ္ျဖင့္ဖိထားသည္ကို ေနာက္ႏွစ္လွမ္းခန္႔ ဆုတ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုအခါမွ ျမင့္ေဌးလည္း ထကာ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္းသို႔ ထြက္ေျပးသြားပါသည္။ ျမင့္ေက်ာ္က ေနာက္မွ လိုက္ဟန္ျပင္ေသာေၾကာင့္ ေဟာင္ေဟာင္ ဟုေအာ္ကာ တားၾကပါသည္။ ေခ်ာင္းတစ္ဖက္ကမ္းေရာက္မွ ျမင့္ေဌးလည္း ဆက္မေျပးပဲ  ကမ္းပါးထိပ္မွ ရပ္ကာ ေတြေတြႀကီး ေပေစာင္းေပေစာင္းျဖင့္ ၾကည့္ေနပါသည္။ သူရႈံးသည္ကို ေက်နပ္ဟန္မတူပါ။ မေက်ပြဲႏြဲရန္ တာစူေနသည့္သေဘာျဖစ္ပါသည္။ ထိုေနာက္ တစ္လွမ္းခ်င္း ေတာင္ေပၚျပန္တက္သြားပါသည္။ တြဲဆင္မ ေသာင္းစိန္ခိုင္လည္း အတူျပန္ပါသြားသည္။  ထိုအခါမွ ျမင့္ေက်ာ္ကို ျပန္ေခၚကာ ဆင္၀ိုင္းသို႔ျပန္ၾကပါေတာ့သည္။  ျမင့္ေက်ာ္အား ယခင္က သံႀကိဳးတစ္ဖက္ခ်ည္ၿပီးလႊတ္ရာမွ မေတာ္တဆ ျမင့္ေဌးႏွင့္ ျပန္ဆုံပါက အခ်င္းခ်င္းတိုက္ၾကလွ်င္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ျဖစ္ေစရန္ လက္လားႏွင့္ ခေလာက္ တစ္လုံးဆြဲကာ လြတ္ခိုင္းလုိက္၏။  ထိုညတြင္ ထင္သည့္အတိုင္း သန္းေခါင္းေက်ာ္ တစ္ခ်က္တီး ေလာက္တြင္ ဟိုင္းဆင္ျမင့္ေဌးသည္ လူကိုမေက်နပ္၍လား၊ ဆင္ျမင့္ေက်ာ္ကို မေက်နပ္၍လားမသိ ဆင္၀ိုင္းနားသို႔ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ သံႀကိဳးသံႏွင့္ခေလာက္သံ ၾကားၾကေသာအခါ တ၀ိုင္းလုံး အိပ္ယာမွ ႏိုးလာပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိမိတဲ့ေအာက္ မဆင္းရဲပဲ ကိုယ့္တဲတြင္အသာၿငိမ္ေနၾကရပါသည္။ ဦးစြာ ျမင့္ေဌးသည္ သူ႕ဦးစီးတင္သန္း၏ တဲ့သို႔ အရင္သြားၿပီး အနံ႔ခံေနပါသည္။ ကိုတင္သန္းမိန္းမသည္ သူ႕ေယာက္်ားဆုံးကတည္းက တစ္ေယာက္တည္း ေၾကာက္သည္ဟုဆိုကာ ဇင္ျပြန္းရြာထဲရွိ အသိအိမ္တြင္သာ သြားအိပ္ပါသည္။ ေန႔မွ ၀ိုင္းသို႔လာကာ ခ်ုက္ျပဳပ္စားေသာက္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ျမင့္ေဌးသည္ စခန္းအလည္မွ တလွမ္းျခင္းေလွ်ာက္ကာ စခန္းထိပ္ေရာက္မွ က်ည္ကနဲ႔ တစ္ခ်က္ေအာ္ကာ ထြက္သြားပါေတာ့သည္။ ထိုညက တစ္ခ်ဳိ႕ေခ်ာင္းၾကည့္သူမ်ားက ေခါင္းေပၚတြင္ လူတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနဟန္ ၀ိုးတ၀ါးျမင္လိုက္ရသည္ဟု ေျပာၾကရာ အားလုံးက ကိုတင္သန္း မကၽြတ္မလြတ္ပဲ ဆက္လက္၍ ျမင့္ေဌးကို စီေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ယုံၾကည္ၾကကာ ပိုမိုေၾကာက္ရြံ႕ၾကပါေတာ့သည္။ ဆင္၀ိုင္းေဘးတြင္ ေနၾကေသာ တံတားေဆာက္လုပ္ေရးမွ အဖြဲ႕မ်ားကလည္း သူတို႔လည္း ျမင္လိုက္သည့္သူမ်ားရွိသည္ဟုဆိုကာ ေနာက္ေန႔တြင္ မေနရဲၾကေတာ့ပဲ တဲမ်ားကိုစြန္႕ခြာကာ ပဒါန္းသို႔ျပန္သြားၾကပါေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ စ၍ ျမင့္ေဌးအား ပိုမိုေၾကာက္ရြံ႕လာၾကေတာ့သည္။ ယခင္က မုန္ယိုေနေသာ ဆင္အျဖစ္သာ သာမန္မွ် ေၾကာက္ရြံ႕ၾကေသာ္လည္း  ယခုတြင္မူ ေခါင္းေပၚတြင္ သူ႕သခင္မကၽြတ္ပဲစီးေနသည္ဟု ယုံၾကည္ကာ ဆင္ေၾကာက္သည့္အေပၚ တေစၦသူရဲပါ လႊမ္းမိုးသြားေတာ့သည္။ နဂိုကတည္းက ပညာမတတ္၊ စာမတတ္၊ ေပမတတ္ ရိုးရာယုံၾကည္မႈမ်ားႏွင့္သာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရေသာ ဆင္သမားအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ပိုၿပီးထိတ္လန္႔ၾကေတာ့သည္။ မိသားစုရွိသူမ်ား ညဖက္တြင္ မိန္းမႏွင့္ကေလးမ်ားကို ဇင္ျပြန္းရြာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္သြားအိပ္ၾကေတာ့သည္။ ညအခါ ေယာက္်ားမ်ားလည္း ကိုယ့္တဲကိုမအိပ္ရဲၾကေတာ့ပဲ တဲ့တစ္တဲတြင္ ေလးငါးေယာက္စုကာ အိပ္ၾကေတာ့သည္။ ေနာက္ႏွစ္ညသုံးညဆက္တိုက္ပင္ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္တြင္ ျမင့္ေဌးသည္ စခန္းသို႔ ပုံမွန္လာေတာ့သည္။ လဆန္းရက္မို႔ လက ေစာေစာကြယ္ေသာေၾကာင့္ ျမင့္ေဌးလာခ်ိန္တြင္မူ ၾကယ္ေရာင္အနည္းငယ္သာရွိသျဖင့္ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္ႏွင့္ေရာကာ ဆင္ကလည္းမည္းမည္းမို႔ မ်က္စိအျမင္မွားၾကသည္ထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္အားလုံးမွာ ထိတ္လန္႔မႈကို မည္သူမွ် ေျဖေဖ်ာက္၍မရနိုင္ေခ်။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ ျမင့္ေဌးကို ဖမ္းရန္မဆိုထားဘိ ျမင့္ေဌး ဘယ္ေတာ၊ ဘယ္စားက်က္တြင္ေနသည္ကိုပင္ သြားေရာက္ မၾကည့္ရဲၾကေတာ့ေပ။  လက္ေထာက္ဆင္ေခါင္းကိုထြန္းလင္းႏွင့္ သတၱိေကာင္းသူ သုံးေလးေယာက္ေပါင္းကာ ျမင့္ေဌးကို မုန္ယိုတိတ္ေစရန္ ေက်ာက္ဖယုံသီး ေၾကြးရန္သြားၾကပါသည္။ ဆင္ႏွစ္ေကာင္ေတြ႕ေသာအခါ အျမင့္ပိုင္းမွ အသံေပးကာ ေက်ာက္ဖယုံသီးကို ေတာင္ေပၚမွ လိမ့္ခ်ကာေၾကြးပါသည္။ အစတြင္ ဆင္၏အေျခအေနမွာ ပုံမွန္ျဖစ္ေန၍ အားလုံးက သေဘာက်ေနၾကပါသည္။ မန္က်ည္းလုံးေၾကြး၍ တျဖည္းျဖည္းေခၚ၍ ရလွ်င္ ေကာက္သြားမည္ဟုပင္ ေျပာဆိုထားၾကပါသည္။ ေနာက္ထပ္ ေက်ာက္ဖယုံးတစ္လုံးအား လိမ့္ကာေၾကြးျပန္ပါသည္။ ကိုထြန္းလင္းလည္း သူ႕အသံ မွတ္မိေစရန္ တတြက္တြက္ႏွင့္ ျမင့္ေဌးအား စကားေျပာ အသံေပးေနပါသည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ ေက်ာက္ဖယုံသီး လိမ့္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ အေျခအေစာင့္ၾကည့္ေနၾကပါသည္။ ဆင္သည္ နမ္းၾကည့္ပီးေနာက္  ေက်ာက္ဖယုံသီးအားမစားပဲ အစ္တခ်က္ထိုးကာ လုိုက္ပါေတာ့သည္။ ကိုထြန္းလည္းလည္း ေဟာင္ ေဟာင္ ဟုေအာ္ကာေျပးပါေတာ့သည္။ က်န္လူမ်ားကတဖက္ ကိုထြန္းလင္းကတဖက္ လမ္းခြဲေျပးၾကရာ ကိုထြန္းလင္းေနာက္သာ လုိက္ေတာ့သည္။ ကိုထြန္းလင္းမွာ အနည္းငယ္၀ေသာေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚသို႔ မနည္းေျပးကာ မ်က္ေျချဖတ္ရပါသည္။ ထို႔ေနာက္လူအားလုံး ဆုံေသာ္ စခန္းသို႔ျပန္ၾကေတာ့သည္။ ပနီေခ်ာင္းသို႔ေရာက္ေသာ္ ေမာလြန္းေသာေၾကာင့္ ခဏနားၾကပါသည္။ အေမာေျဖရင္း ကိုထြန္းလင္းက တင္သန္းဆိုတဲ့ေကာင္ ေသတာေတာင္ ငါ့ကို အျမင္ကပ္တုံးရွိေသးတယ္ဟု ၿငီးပါသည္။ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ တိတိက်က်လုပ္ေသာ ကိုထြန္းလင္းႏွင့္ ပီးၿပီးေရာလုပ္တတ္ေသာ ကိုတင္သန္းမွာ တက်က္က်က္စကားမ်ားၾကသည္။ ဤသည္ကိုရည္ရြယ္ၿပီး ကိုထြန္းလင္းက ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေျခေထာက္လက္ေထာက္ေဆးကာ အေမာေျဖၾကပါသည္။ တခ်ဳိ႔လည္း ေဆးလိပ္ဖြာကာ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္အနားယူေနၾကပါသည္။ နာရီ၀က္ေလာက္နားၿပီး အေမာေျပ၍ဆက္လက္ထြက္ၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမင့္ေဌး၏ သံႀကိဳးသံႏွင့္ ခေလာက္သံကို ၾကားၾကရပါေတာ့သည္။ အားလုံး အံ့အားသင့္သြားၾကသည္။ သူတို႔ ေက်ာက္ဖယုံသီးေၾကြးသည့္ေနရာသည္ အနည္းဆုံး တစ္မိုင္ေက်ာ္ေက်ာ္ ႏွစ္မိုင္ခန္႔ေ၀းပါသည္။ ထိုေနရာမွ ေခ်ာင္းစပ္အထိ လိုက္လာစရာအေၾကာင္းမရွိေခ်။ ထို႕ေၾကာင့္ ေခ်ာင္းမွ ခြာကာ ကမူေပၚတက္ၿပီးၾကည့္ၾကပါသည္။ ျမင့္ေဌးႏွင့္ တြဲဆင္မကာ ႏွာေမာင္းကို ေလေပၚေျမာက္ကာ ေျမာက္ကာ အနံ႔စစ္ၿပီး တလွမ္းျခင္းလုိက္လာသည္ကို ေတြ႕ၾကရေတာ့သည္။ အာလုံး အလြန္အံ့ၾသသြားၾကေတာ့သည္။ ကိုထြန္းလင္းက ဒီအတိုင္း ဆိုရင္ေတာ့ တို႔စခန္းကို ဒီအတိုင္းျပန္လို႔မျဖစ္ဘူး ဒီေတာ့ ပါလာတဲ့ အ၀တ္အစား လြယ္အိတ္ေတြ အကုန္လုံး သူလွမ္းမမွီေလာက္တဲ့ သစ္ပင္ခြဆုံေပၚတင္ထားခဲ့မွရမယ္ ဟုေျပာကာ အားလုံး ပါလာသည့္ အကၤ်ီ ပုဆိုးမ်ားခ်ြတ္ကာလြယ္အိတ္ထဲထည့္ကာ သစ္ပင္ႀကီးႀကီး ေပၚတက္ကာ ျမင့္ေဌး မမွီေလာက္သည့္ အျမင့္တြင္ ခ်ိတ္ထားၾကပါသည္။ အားလုံး ေဘာင္းဘီတို႔ျဖင့္သာစခန္းသို႕ ျပန္ခဲ့ၾကရပါသည္။ ထိုညတြင္ ကိုထြန္းလင္းလည္း သူ႕တဲတြင္ မအိပ္ရဲေတာ့ပါ။ ညဥ္႕ဦးယံတြင္ စခန္းမွအိပ္မည္ဟုေတြးထားေသာ္လည္း ဆယ္နာရီေလာက္တြင္ သူမေနရဲေတာ့ပဲ အေဖၚတစ္ေယာက္ေခၚကာ ဇင္ျပြန္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ေျပးေတာ့သည္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ ျမင့္ေဌးေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုထြန္းလင္းတဲေရွ႕တြင္ အတန္ၾကာရပ္ေနကာ အနံ႔စစ္လိုက္ ခြာရွပ္လိုက္ျဖင့္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေနၿပီး ၀ိုင္းမွ ျပန္ထြက္သြားသည္။ ဆင္ေခါင္းႀကီးလည္း ၀ိုင္းသူ၀ိုင္းသားမ်ားႏွင့္တိုင္ပင္ကာ ပရိတ္ရြတ္ရန္ စီစဥ္ေတာ့သည္။ သံဃာငါးပါးပင့္ကာ ၀ိုင္းတြင္ ပရိတ္ရြတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ပရိတ္ခ်ည္မ်ားအား စခန္း၀င္းတစ္ခုလုံး ပတ္ေတာ့သည္။ လူ၀င္လမ္းတြင္ ၀ါးလုံးႏွင့္ေျမွာက္ကာထားသည္။ ပရိတ္သဲမ်ားကိုလည္း စခန္းပတ္ခ်ာလည္ ျဖန္းထားေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ၀က္စာက်င္းသင္းခ်ဳိင္းသို႔သြားကာ ကိုတင္သန္းအား အမွ်ေပး ပရိတ္ရြက္ေပးလိုက္သည္ ဟု လက္ေထာက္ဆင္ေခါင္း ကိုထြန္းလင္းကေျပာျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာက္သည့္ညမွာ ပရိတ္ရြတ္ၿပီးစ ညျဖစ္သည္။ ကိုထြန္းလင္းႏွင့္ အေျခအေနမ်ား ေျပာဆိုၿပီးခ်ိန္တြင္ ည ဆယ္နာရီပင္ ထိုးလုနီးေခ်ၿပီး အားလုံး ထမင္းစားကာ ေသာက္၀ိုင္းကို လက္စသပ္လိုက္ၾက သည္။ ထိုညတြင္မူ ဆယ္နာရီေလာက္ထိ ဆင္၀ိုင္းမွာ အသံမတိတ္ႏိုင္ေသးပဲ အျခားတဲမ်ားမွလည္း မီးေရာင္မ်ား ျမင္ရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔လည္း ခရီးပမ္းသည္ကတစ္ေၾကာင္း ယမကာတန္းခိုးေၾကာင့္လည္းေကာင္း အိပ္ယာ၀င္ၾကေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႕နံက္လင္းသည္အထိ အေျခအေနမွာ ေအးေအး ေဆးေဆးရွိေနသည္။ နံက္ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္တြင္ အားလုံး ထမင္းက်န္စားၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္၊ ေဆးလိပ္ဖြာေနၾကသည္။ ခုနစ္နာရီေလာက္တြင္ ဆင္အုပ္ႀကီးႏွင့္ ဆင္ဆရာ၀န္တို႔ ဆင္ေခါင္းႀကီးတဲမွ ထြက္လာကာ ဆင္ဖမ္းမည့္ အစီအစဥ္ေျပာျပပါသည္။ ဦးစြာ ဆင္ႏွစ္ေကာင္ မည့္သည့္ ေနရာ စားက်က္တြင္ အေနမ်ားသည္ကို သြားေရာက္ စုံစမ္းရန္ ထို႔ေနာက္မည့္သို႔မည္ပုံဆက္လက္ေဆာင္ရြက္သင့္သည္ကို ဆင္အုပ္ႀကီးႏွင့္ တိုင္ပင္၍ လုပ္ေဆာင္ၾကရန္ေျပာပါသည္။ မိမိတို႔အစီအစဥ္ႏွင့္ ဖမ္းဆီးမရပါက သစ္ထုတ္ေရး ဆင္ဖမ္းအဖြဲ႕သို႔ အကူအညီေတာင္းကာ ေမ့ေဆးေသနတ္ျဖင့္ ဖမ္းရန္ အစီရင္ခံတင္ျပထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း အထက္မွ ခြင့္ျပဳၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း ေမ့ေဆး ဆင္ဖမ္းအဖြဲ႕မွာ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္တြင္ ေရာက္လာမွာျဖစ္ေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္ လူႏွင့္ ဆင္ အသက္အႏၱရယ္ျဖစ္မည့္ အစီအစဥ္ျဖစ္ပါက စြန္႔စားၿပီး မလုပ္ေဆာင္ေစလိုေၾကာင္း ေမ့ေဆးေသနတ္ႏွင့္ဖမ္းလွ်င္ လြယ္ကူေသာေၾကာင့္ အႏၱရယ္မ်ားလွ်င္ ဆင္မေပ်ာက္ေစရန္သာ သြားေရာက္အေ၀းမွေန႔စဥ္ ၾကည့္ရႈလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာပါသည္။
    ထို႔ေနာက္ ဆင္၀ိုင္းမွ ၇ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆင္ဖမ္းအဖြဲ႔မွ ၁၀ေယာက္ ေပါင္း ၁၇ ေယာက္တို႔ သည္ တေပ်ာ္တပါးႀကီး ထြက္ခြာၾကပါေတာ့သည္။ လမ္းတြင္ ကိုထြန္းလင္းက ကၽြန္ေတာ့အား ညက ျမင့္ေဌး မလာသည္မွာ သူ႕ဦးစီး တင္သန္းအား ပရိတ္ရြတ္လိုက္၍ျဖစ္ေၾကာင္း ထို႔ေၾကာင့္သာ မလာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒါဟာ တိုက္ဆိုင္မႈသာျဖစ္ေၾကာင္း ေသၿပီး စီးေနသည္ဆိုသည္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းျငင္းပါသည္။ ထိုသုိ႔ႏွစ္ေယာက္သားျငင္းခုံးရင္း သြားၾကရာ ရုတ္တရက္ ခၽြမ္ဆိုေသာအသံၾကားလိုက္ သလိုလိုရွိေသာေၾကာင့္ အသံတိတ္သြားသည္။ ဆင္ဖမ္းတြင္ ပါလာေသာ စီးဆင္၀ိုင္းဆင္ေခါင္း ကိုရာေဘာ္က တိုးတိုးတိတ္တိတ္သြားၾကရန္ ျငင္းစရာမကုန္ ေသးပါက စခန္းျပန္ေရာက္မွ ျငင္းၾကရန္ ေျပာပါသည္။ သူေျပာတာ က်ဳိးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္ေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သား တိတ္သြားေတာ့သည္။ ေန႔လည္ ၁၂ နာရီခန္႔တြင္ မက်ီးကိုင္း ရြားနားရွိ ပနီေခ်ာင္းသို႕ေရာက္ကာ ထမင္းထုပ္ ေျဖစားၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုင္းထဲ၀င္ကာ ကၽြဲေက်ာင္းသားမ်ားကို ဆင္အေျခအေနစုံးစမ္းၾကပါသည္။ ဆင္ႏွစ္ေကာင္မွာ ငွက္ေပ်ာဥယ်ာဥ္မ်ားတြင္သာ ေနေၾကာင္း မနက္က ပနီဆုံ ရြာ အထက္တြင္ ခေလာက္သံၾကားသည္ဟု ေျပာသံၾကားေၾကာင္း စုံစမ္းသိရွိရသည္။ ထိုေနာက္ အဖြဲ႕မ်ား ၄-၅မိုင္ခန္႔ေ၀းေသာ ပနီဆုံ ရြာသို႔ ဆက္လက္ထြက္လာခဲ့သည္။ ရြာေအာက္ဖက္ရွိ ငွက္ေပ်ာၿခံမ်ားမွာ မႈိင္းညိဳ႕ကာ ဧက ေလးငါးဆယ္ခန္႔ရွိပါသည္။ ဆင္ႏွစ္ေကာင္မွာ ထိုငွက္ေပ်ာေတာထဲတြင္ ဇိမ္က်ေနေပလိမ့္မည္မွာေသခ်ာေပသည္။ ရြာသို႔၀င္ကာ အေျခအေနစုံးစမ္းၾကျပန္သည္။ သူႀကီးက ဆင္နွစ္ေကာင္ေရာက္လာမွ ယာထဲကိုင္းထဲ သြားရ လာရသည္မွ မလြတ္လပ္ေၾကာင္း အျမန္ဖမ္းဆီးေပးရန္ေျပာပါသည္။ တေန႔တြင္ သူ႕ရြာမွ ၿခံပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ ငွက္ေပ်ာခိုင္ခုတ္ရန္ လွည္းျဖင့္သြားရာ သူ႕ၿခံထဲတြင္ ဆင္ႏွစ္ေကာင္ေရာက္ေနကာ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ား လွဲကာ ဖ်က္ဆီးေသာေၾကာင့္ သြားေရာက္ ေမာင္းႏွင္ရာ ဆင္ႏွစ္ေကာင္မွ တိုက္လႊတ္ေသာေၾကာင့္ ထြက္ေျပးလာရာ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ အိမ္ေရာက္သည္အထိေျပးခဲ့ပါသည္။ အိမ္ေရာက္၍ မိန္းမက ပုဆိုးေရာဟုေမးကာမွ သူ႔တြင္ ပုဆိုးမပါေၾကာင္းသိကာ သတိ၀င္လာပါေတာ့သည္။ ထိုေနာက္တြင္ မည္သူမွ ဆင္ႏွစ္ေကာင္အား သြားေရာက္ေမာင္းႏွင္ျခင္း မျပဳ၀ံ့ေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သူႀကီးမွ ဆင္ဖမ္းေပးရန္ႏွင့္ လိုအပ္ေသာ အကူအညီရွိက ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ အဖြဲ႔သားမ်ား ဆင္ႏွစ္ေကာင္အေျခအေနၾကည့္ရန္ ရြာမွ ထြက္လာၾကသည္။ ရြာမွ ဆင္းၿပီး သိပ္မၾကာပါ ငွက္ေပ်ာေတာထဲတြင္ ျမင့္ေဌး၏သံပတ္သံကို ၾကားရေတာ့သည္။ ဆင္၀ိုင္းမွလူမ်ားမွာ ဖိနပ္ခၽြတ္သူခၽြတ္၊ ပုဆိုးျပင္၀တ္သူ၀တ္ႏွင့္ ျဖစ္ကုန္ ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆင္ဖမ္းအဖြဲ႕ကလူမ်ားကမူ နားမလည္ဟန္ႏွင့္ ခုမွ ခေလာက္သံၾကားရကာရွိေသး ဘာလို႔ အဲေလာက္ အျဖစ္သည္းေၾကာက္တာလဲဟု ေလွာင္ေမး ေမးၾကရာ၊ သူတို႔မွာ စိတ္မဆိုးသည့္အျပင္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးေတြႏွင့္ ခင္ဗ်ားတို႔က မႀကဳံေသးလို႔ ၊ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ သူ႕ခေလာက္သံၾကားကတည္းက  ခ်ီးယိုခ်င္သလိုလို ေသးေပါက္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာတာဗ်ဟု ျပန္ေျဖၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆင္ဖမ္းအဖြဲ႕မွာလူမ်ားက ရယ္ၿပဳံးၿပဳံးျဖင့္ ကဲဒါဆိုလည္း ဒီမွာပဲေနခဲ့ေတာ့ ခေလာက္သံၾကားရပီပဲ က်ဳပ္တို႔ဖာသာ သြားၾကည့္မယ္ဆိုပီး ထားခဲ့ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အတူဆင္၀ိုင္းမွ ပဲခ်ိတ္ေပါက္စ သိန္းေဇာဦး တစ္ေယာက္သာလိုက္လာခဲ့သည္။ သူကေတာ့ ကိုတင္သန္းႏွင့္ ေယာက္ဖေတာ္သူျဖစ္သည္။ ခုမွ အသက္ ၁၄-၁၅ႏွစ္ေလာက္သာရွိေသးသည္။ ျမင့္ေဌးကို သူလည္း စီးဖူးသည္။ ခိုင္းလည္း ခိုင္းဖူးသည္။ မေၾကာက္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတစ္ေယာက္သာ ပါလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႕ ဆူညံဆူညံအသံၾကားလို႔လားမသိ ဆင္ခေလာက္သံတိတ္သြားသည္။ ထိုအခါမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း တိတ္သြားကာ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေန ေလ့လာေတာ့သည္။ ကိုရာေဘာ္က သဲမႈံ ႔အနည္းငယ္ ေလတြင္ေျမွာက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ကိစၥမရွိဘူး ဆက္သြား တို႔က ေလေအာက္ကပဲ၊ ဒါေပမယ့္  ေျခသံေတာ့လုံပေစ ႏွစ္ဖြဲ႕ခြဲၿပီး တိုးတိုးတိတ္ တိတ္သြားၾကဟု ေျပာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာင္ေျခကို ပန္းတက္ကာ သြားမည့္ အဖြဲ႕တြင္ လိုက္ပါသြားသည္။ က်န္လူမ်ား ဥယ်ာဥ္ ငွက္ေပ်ာ္ပင္မ်ားၾကားတြင္ အသံနားစြင့္ရင္း တေရြ႕ေရြ႕ ခေလာက္သံၾကားခဲ့ေသာ ေနရာသို႔ မွန္းသြားေနၾကသည္။  ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔မွာ ေတာင္ေပၚဖုန္းဆိုးေတာတိုးကာသြားေနရသျဖင့္ ခရီးသိပ္မတြင္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚတက္ၾကည့္ရန္ အႀကံေပးၾကေသာေၾကာင့္ ပဲခ်ိတ္တစ္ေယာက္ တက္ၾကည့္ပါသည္။ ထိုခ်ိန္တြင္ ေလမွာ လမ္ေၾကာင္းေျပာင္းကာတိုက္ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က ေလညာအရပ္က ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ သိပ္မၾကာခင္  ေပငါးဆယ္ခန္႔အကြာ ကမ္းပါးေအာက္မွ ခေလာက္သံ ရုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရသည္။ အားလုံး လည္း သစ္ပင္ႀကီးႀကီးကိုသာ ရွာၾကေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုစံေမာင္း(ယခင္ ျမင့္ေဌး ဦးစီး) ကမူ လွံတစ္ေခ်ာင္းကိုင္ကာ မေၾကာက္ပဲခေလာက္သံၾကားရာဆီသို႔ ေတာတိုး သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အျခားသူမ်ားလည္း လူျဖန္႔ကာ ေနာက္မွလိုက္သြားသည္။ ေပသုံးဆယ္ခန္႔ေရာက္ေသာအခါ ေရွ႕တြင္ ကမ္းပါးျပတ္တစ္ခု ခံေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ဆင္ခေလာက္သံကို ထိုကမ္းပါးျပတ္ေအာက္မွ ၾကားရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခါမွ အားလုံး ဟင္းခ်ကာ ကမ္းပါးအနားသို႔ သြားကာ ေအာက္ဖက္ ငွက္ေပ်ာပင္မ်ားၾကားထဲသို႔ လွမ္းၾကည့္ကာ ဆင္ႏွစ္ေကာင္အား ရွာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တိတ္ဆိတ္ေနသျဖင့္ ရုတ္တရက္ ရွာမေတြ႕ေခ်။ ကိုစံေမာင္းလည္း စိတ္မရွည္သျဖင့္ အဟမ္း ဟုေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔ကာ အသံေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါမွ ေရွ႕ ဆယ့္ငါးေပခန္႔မွ ခေလာက္သံေပၚလာကာ ႏွာေမာင္းေထာင္ကာ အနံ႕စစ္ေနေသာ ဆင္ေပါက္ႀကီးျမင့္ေဌးကို ျမင္ၾကရေတာ့သည္။ ဆင္ကိုျမင္လိုက္ရမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေျပးလမ္း ဆုတ္လမ္းကို ႀကိဳၾကည့္ထားပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုစံေမာင္းက သူအသံေပးကာ ေခၚၾကည့္မည္ အေျခအေနမဟန္လွ်င္ ေျပးရန္ အသင့္ျပင္ၾကရ႔န္ေျပာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကမ္းပါးမွ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ေပေလာက္ ဆုတ္ကာ ၀ါးရုံပုတ္တခုေဘးမွ ၾကည့္ေနၾကပါသည္။ ကိုစံေမာင္းႏွင့္ ကိုေအာင္၀င္း ႏွစ္ေယာက္သာ ကမ္းပါးစပ္တြင္ရပ္ကာ လူလုံးျပၾကပါသည္။ ကမ္းပါးမွာ ရွစ္ေပခန္႔ရွိေသာေၾကာင့္ ဆင္ရုတ္တရက္တက္မလာႏိုင္ေခ်။ ထို႕ေၾကာင့္ ကိုစံေမာင္းသည္ အသံေပးကာ ေခၚေတာ့သည္။ ပထမတြင္ ေပေတေတရပ္ေနေသာ္လည္း ေနာက္ ခဲမ်ား ေလာက္ေလးမ်ားႏွင့္ ထုကာ ေခၚေသာအခါ တလွမ္းျခင္းေရွ႕တို႕လာပါေတာ့သည္။ ကိုစံေမာင္းကမူ သူ႕အသံမွတ္မိသြားပီ ျဖစ္၍ ေအးေအးေဆးေဆး ေကာက္သြား၍ ရပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေနသည္။ ကိုေအာင္၀င္းကမူ အရဲမကိုးသင့္ေၾကာင္း ကမ္းပါးေအာက္ကိုမဆင္းသင့္ေၾကာင္း အေပၚမွ ေခၚကာ အနီးေရာက္မွ အေျခအေနမဟန္လွ်င္ ေျပးရလႊားရလြယ္ကူေၾကာင္း ေျပာကာ ကိုစံေမာင္းအားတားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ကိုစံေမာင္းအား ၀ိုင္းတားၾကပါသည္။ ထို႔ေနာက္ဆက္ေခၚရာ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ကမ္းပါးႏွင့္ ၇ -၈ေပေလာက္အေရာက္တြင္ ျမင့္ေဌးသည္ ရုတ္တရက္ ေျခလွမ္းျမန္လာက တိုက္ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စုမွာ ထိုအခါမွ ၀ရုန္းသုန္းကားျဖင့္ ထြက္ေျပးရေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္လွံ တစ္ေယာက္ထိုးမိမည္မွာ သီသီေလး လြဲၾကသည္။ ဆင္သည္ ကမ္းပါးကိုရုုတ္တရက္တက္မရသျဖင့္ ေနာင္ျပန္ဆုတ္သြားသည္။ ကိုစံေမာင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ၿဖဳံသြားသည္။ ယခုျမင့္ေဌးသည္ သူစီးခဲ့တုန္းက ျမင့္ေဌး မဟုတ္ေတာ့ ပရိယာယ္မာယာမ်ားေသာ ျမင့္ေဌးျဖစ္သြားသည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္..........