ဟိုတုံးက ကၽြန္ေတာ့ဘ၀ (၂)

           အခုသတ္ခံရေသာ ဦးစီးမွာ ဆင္ကိုင္မဆိုးလွေသာ္လည္း အေသာက္အစား  အနည္းငယ္ရွိေၾကာင္း၊ အနည္းငယ္မူးေနသည္ဟု သတင္းရေၾကာင္း၊ ထို႕ထက္ပိုဆိုးသည္က မိန္းမ ကိစၥအရႈပ္အရွင္း ရွိသည္ဟု သိုးသိုးသဲ့သဲ့ၾကားရေၾကာင္း၊ ဆင္ဦးစီးဆိုတာ အိမ္ေထာင္အေပၚမွာ သစၥာရွိဖို႔ အင္မတန္အေရးႀကီးေၾကာင္း မိန္းမက ေဖာက္ျပန္လွ်င္လည္းမိမိမွာ အႏၱရာယ္မကင္းေၾကာင္း ၊ေနာက္ေနာင္ ဦးစီးမ်ား သတိျပဳ ဆင္ျခင္ၾကဖို႔လိုေၾကာင္း အဖြင့္မွာေတာ့ ယဥ္သကိုျဖစ္သြားပါသည္။ ဆင္းဖမ္းမည့္ကိစၥတြင္ေတာ့ ေခါင္ဆင္(ဆင္၀ိုင္း၏ေခါင္းေဆာင္ဆင္) ႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ ဆင္မ သန္သန္ျမန္ျမန္ႏွစ္ေကာင္ ေခၚသြားမည္`ဟုေျပာပါသည္။ ထိုအခါ ဦးစြာ ေခါင္ဆင္ကို ေရြးၾကပါသည္။ စကားခ်ပ္။ ။ေခါင္ဆင္ဆိုသည္မွာဆင္၀ိုင္းတြင္ အင္အားအေတာင့္တင္းဆုံး၊ လုပ္ငန္းမခိုမကပ္ ေတာ္ေသာ ၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါး၊ ေတာင္ေစာင္းမ်ားတြင္မေၾကာက္မရြံ႕ ဦးစီးခိုင္းသည့္ေနရာသို႔ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ သြားလာလုပ္ကိုင္၀ံ့ေသာ စြယ္စုံဆင္ေပါက္ႀကီးမ်ားျဖစ္သည္။ တခ်ဳိ႕၀ိုင္းတြင္တယ္ဆင္ (အစြယ္တစ္ဖက္တည္းရွိဆင္) ကိုလည္း ေခါင္ဆင္ထားသည္ကို ေတြ႕ဘူးသည္။

မုန္းနယ္တြင္ ဆင္၀ိုင္းဆယ္ႏွစ္၀ိုင္းရွိရာ တစ္၀ိုင္းလွ်င္ ၆ ေကာင္ႏႈံးျဖင့္ဆင္ေကာင္ေရ ၇၂ေကာင္ ရွိသည္။ ဆင္အိုရုံႏွင့္ စီးဆင္ပါေပါင္းလွ်င္ ၈၉ ေကာင္ရွိသည္။ ဆင္အိုရုံဆိုသည္မွာ အသက္ ၆၀ေက်ာ္ ဆင္အိုမ်ား၊ မမာမက်န္း၊ နာတာရွည္ေရာဂါဆင္မ်ား၊ ကေလးေမြးစဆင္မမ်ားႏွင့္ လုပ္ငန္းခြင္ ဒဏ္ရာရေသာဆင္မ်ားကို ေဆးကုရန္၊ အနားေပးရန္ထားေသာ ဆင္၀ိုင္းျဖစ္သည္။ စီးဆင္ဆိုသည္မွာ  အသက္ ၅ႏွစ္အရြယ္ထိရွိ ဆင္ေပါက္မ်ားကို ရိကၡာသယ္ရန္ႏွင့္ ဆင္ေပါက္ကေလးမ်ားအား ေလ့က်င့္ရန္ ဖြ႕ဲစည္းထားေသာ ဆင္၀ိုင္းျဖစ္သည္။

ထို အလုပ္ဆင္၀ိုင္းမွ ေခါင္ဆင္မ်ားထဲမွ မုန္ယိုၿပီးလူသတ္ထြက္ေျပးေနေသာ ျမင့္ေဌးႏွင့္ ယွဥ္ႏိုင္ေသာ ဆင္ေပါက္ႀကီးႏွစ္ေကာင္ကိုေရြးခ်ယ္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ေရြးၾကရာ  စကာတင္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၀ိုင္းမွ ေခါင္ဆင္ စံလြန္း၊ ကိုညိဳခင္၀ိုင္းမွ ျမသိန္းခိုင္ ကိုေရြးၾကပါသည္။ ဆင္မထဲမွ ဦးခ်င္းအို၀ိုင္းမွ ေဘာ္ဘင္ႏွင့္ ကိုေတးေမာင္၀ိုင္းမွ ျမင့္ကၽြန္းမယ္ကိုေရြးၾကပါသည္။ ထိုသို႔ ေရြးရာတြင္ ဆင္ေပါက္ႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ ဆင္မ ေဘာ္ဘင္ကို ျငင္းစရာ မရွိေသာ္လည္း  ျမင့္ကၽြန္းမယ္ကိုေရြးၾကသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာမေပါက္ေခ်။ ျမင့္ကၽြန္းမယ္ဆိုသည့္ ဆင္မသည္ ေလးေလးမွန္မွန္ အမ်ဳိးအစားထဲကျဖစ္သည္။ သြက္သြက္လက္လက္မရွိ၊ ခႏၶာကိုယ္က်ေတာ့ေတာင့္တင္းတင္းမရွိ ထိုဆင္မႏွင့္ သြားျမွဴဖမ္းလွ်င္ ဦးစီးေရာဆင္မပါ အႏၱရာယ္ႀကီးလွေပသည္။ ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆင္ေခါင္းႀကီးအားလက္ကုပ္၍ အသာေမးၾကည့္ရာ သူလည္းမသိေၾကာင္း ဆင္အုပ္ႀကီးနဲ႔ ဆင္ေခါင္းႀကီး ဦးခ်င္းအိုေရြးတာျဖစ္လို႔ သူလည္း မေျပာတတ္ေၾကာင္းသာ တိုးတိုးျပန္ေျဖပါသည္။ကၽြန္ေတာ္အျမင္တြင္ ထိုဆင္မကို ေရြးတာအေၾကာင္းေတာ့ရွိမည္ ဘာအေၾကာင္းလည္းသိလိုလွ၍ ဆင္အုပ္ႀကီးဖိုးစိုတင့္အားကၽြန္ေတာ္ ေမးၾကည့့္ပါသည္။

ထိုအခါမွ ဆင္အုပ္ႀကီးက ၿပံဳးၿပဳံးရယ္ရယ္နဲ႔  ေအးကြ...၊ မသိေမး မစင္ရင္ေဆးကြ၊ အဲလို မသိရင္ ရွင္းရွင္းေမးတာေကာင္းတယ္၊ သိသလိုလိုနဲ႔ ေၾကာက္ပီး မေမးတာေတာ့ မေကာင္းဘူးကြ၊ ဒီဆင္မကို ငါေရြးတာမဟုတ္ဘူးကြ၊ မင္းတို႔ဖိုးခ်င္းအို ေရြးတာ၊ ေရြးရတာကေတာ့ အရင္ ျမင့္ေဌးစီးဆင္တုံးက သူကအဲဒီ၀ိုင္းမွာ ဆင္ေခါင္းလုပ္ဖူးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူကငါ့ထက္ပိုပီး သိတယ္။ အခုေရြးတဲ့ ဆင္မျမင့္ကၽြန္းမယ္နဲ႔ ျမင့္ေဌးက တြဲဆင္ေတြတဲ့။ အလုပ္၀ိုင္းေရာက္ေတာ့မွတနယ္စီးေ၀းသြားလို႔ ကြဲသြားတာလို႔ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါလည္း သေဘာတူလိုက္တယ္။ (တြဲဆင္ဆိုသည္မွာတစ္ေကာင္ႏွင့္တစ္ေကာင္ အတူစား၊ အတူသြား၊ အတူလာ အၿမဲတန္း တူတူေနၾကေသာ ဆင္ကိုဆိုလိုပါသည္။ ဆင္ထီးႏွင့္ဆင္မတြဲသည္ရွိသလို ဆင္မအခ်င္းခ်င္းတြဲသည္လည္းရွိသည္။ )

            လူတို႔၏ ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ကား စေပၚလာပါေတာ့သည္။ အဆိုပါ ဆင္မ ျမင့္ကၽြန္းမယ္ႏွင့္ မုန္ယိုေနေသာ ျမင့္ေဌးကို ျမဴဆြယ္ဖမ္းၾကရန္စီစဥ္ေလေတာ့သည္။ ငယ္ခ်စ္ဆိုတာ ႏွစ္ေတြဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ မေမ့ၾကဘူးမဟုတ္ပါလား ။ အခုလည္း ငယ္ခ်စ္နဲ႔ ျဖားေယာင္းၾကေပေတာ့မည္။ ဒီလိုနဲ႔ စီစဥ္စရာမ်ားစီစဥ္ၿပီး မန္းနယ္ ဇင္ျပြန္းႀကိဳး သို႔ ထြက္ခြါလာၾကပါသည္။ လမ္းတြင္ ႏွစ္ညအိပ္သုံးရက္ ခရီးႏွင္ၿပီးမွ ဇင္ျပြန္းဆင္၀ိုင္းသို႔ေရာက္ပါေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စုေရာက္သြားေသာအခါ ဆင္၀ိုင္းမွလူမ်ား အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကပါေတာ့သည္။ မၾကာမွီနယ္ရုံးမွ ဆင္ဆရာ၀န္ႏွင့္ သစ္အုပ္ႀကီး ေခ်ာင္းအုပ္ ေခ်ာင္းေခါင္းမ်ားလည္း ကားျဖင့္ေရာက္ရွိလာၾကရာ ဆင္၀ိုင္းမွာေတာ္ေတာ္ေလး စည္စည္ကားကားျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ညစာကို ဆင္ေခါင္းႀကီးဦးဖိုးလႈိင္ က ၀ိုင္းႀကီးတဲ့မွာ ေကၽြးပါသည္။လူႀကီးမ်ားကို သူ႔တဲ့မွာ သပ္သပ္ေကၽြးပါသည္။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္မ်ားႏွင့္ ဆင္ဖမ္းကူရန္လိုက္လာၾကေသာ ဦးစီး လွံကိုင္ပဲ့ခ်ိတ္မ်ား မွာ ခရီးပမ္းသည္ကိုအေၾကာင္းျပ၍ ပုလင္းေထာင္ၾကပါေတာ့သည္။ ထို၀ိုင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လြန္စြာရင္းႏွီးေသာလက္ေထာက္ဆင္ေခါင္း ကိုထြန္းလင္းက ထိုညအတြက္ဒကာခံပါသည္။ ေသာက္ရင္းစားရင္း ျမင့္ေဌး ၏ အျဖစ္သနစ္အစုံအလင္ကို နတ္သံမေႏွာပဲ ခြက္သံေရာကာ အာသြက္လွ်ာသြက္ ေျပာျပပါေတာ့သည္။

သူတို႔ လုပ္ကိုင္ရသည့္ ေဒသသည္ ကားလမ္းေကာင္းမြန္သည့္အတြက္ သစ္ကုန္သည္မ်ား အလုပ္ျဖစ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သစ္လုပ္ငန္းႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနသည့္ ဆင္သမားမ်ား ၀င္ေငြ ေထာၾကသည္။ အစိုးရဆင္၀ိုင္းဆိုေတာ့ ေတာ္ရုံ ရဲနဲ႔ေတာေခါင္းလည္း အနားမကပ္ေတာ့။ ရဲႏွင့္ ဆင္သမားရာဇ၀င္ေတြက ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ဆင္၀ိုင္းက ေအာက္ဆိုဒ္ဆြဲထားေသာသစ္ကို ရဲကသြားဖမ္းသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္အေျခအတင္စကားမ်ားၾကသည္။ ေနာက္ရဲကျပန္ၿပီးသူ႕အေဖၚေတြပါ ေခၚလာသည္။ ဒါကိုသိေသာ ဆင္သမားက သူ႕၀ိုင္းက ဆင္ဆိုးလွံကိုင္နဲ႔ ညွိၿပီး ရဲေတြ လာမည့္လမ္းကေစာင့္ကာ ဆင္ႏွင့္ တိုက္လႊတ္သည္။ အစိုးရဆင္ျဖစ္ေန၍ ေသနတ္ပါေသာ္လည္း မပစ္ရဲေသာေၾကာင့္ ထြက္ေျပးၾကသည္။ ေသနတ္ေတြ က်က်န္ခဲ့သည္။ က်န္ခဲ့သည့္ ေသနတ္ကို ဆင္က ႏွာေမာင္းႏွင့္ဆြဲယူကာ သစ္ပင္ႏွင့္ ရိုတ္ခ်ဳိးလိုက္သည္။ျပႆနာေတြက ေတာ္ေတာ္ရႈပ္ေထြးကုန္သည္။ ေနာက္ဆုံး ျပႆနာျဖစ္သည့္ ရဲႏွင့္ ဆင္ဦးစီး ရာထူးခ်ခံလိုက္ရသည္။ ေနာက္ဆင္၀ိုင္းဆို ရဲေတြ ေ၀းေ၀းေရွာင္ၾကေတာ့သည္။  ဆိုေတာ့ ဇင္ျပြန္၀ိုင္းတြင္လည္း အစိုးရ လွ်ာထားခ်က္သတ္မွတ္ထားသည့္ သစ္မ်ား ထုတ္ၿပီးေသာအခါ အားလပ္ခ်ိန္တြင္ ေအာက္ဆိုက္ ရွာၾကသည္။ မန္းနယ္သည္သစ္ထုတ္ရာတြက္ လြန္စြာမွ လြယ္ကူသည္၊ ေတာင္ႀကီးကမ္းႀကီးမရွိပါ။ ဆင္ေျခေလ်ာမ်ားသည္။ ကဲ့ေထာက္ကားခံ နီးသည္။ထို႔ေၾကာင့္ သတ္မွတ္တန္ခ်ိန္ကို ေစာစီးစြာ ၿပီးစီးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မုန္းနယ္ႏွင့္ ေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္သည္။

မုန္းနယ္သည္ သစ္ေပါသည္၊ ေတာင္ကမ္းေခ်ာက္ကမ္းပါးႀကီးသည္၊ လမ္းေဖါက္ရန္ခက္ခဲသည္၊ ထို႕ေၾကာင့္

သစ္ဆြဲလမ္းရွည္သည္။ ဆင္ေရာ လူပါ ပင္ပန္းသည္။ သတ္မွတ္ခ်ိန္အၿမဲေနာက္က်သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မန္းနယ္ဆိုလွ်င္ဆင္သမားမ်ား အလြန္သြားခ်င္ၾကသည္။

ထိုသို႔ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေနေသာ အခါ လူတို႔သည္ ေဖာက္ျပန္လာသည္။ ဦးစီးတင္သန္းစီးေသာဆင္ျမင့္ေဌးသည္ ဟိုင္းဆင္ျဖစ္သည္။ အစြယ္မရွိေခ်၊ သို႕ေသာ္ အလြန္ေတာင့္တင္းကာ ၀ိုင္းတြင္ ဒုတိယဆင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သစ္မ်ားမ်ားဆြဲကာ ၀င္ေငြေကာင္းေနေသာ ကိုတင္သန္းသည္ ဆင္၀ိုင္းအနီးမွ ၀က္စာက်င္းရြာသူႏွင့္ ရည္ငံေလတာ့သည္။ သူတြင္လက္ရွိအိမ္ေထာင္ရွိ၍ ဆင္ေခါင္းႀကီးက ဆုံးမေသာ္လည္း ျပန္မေျပာ နားမေထာင္လုပ္ေနခဲ့သည္။ ရြာထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆင္သမားမ်ား ဆင္ႏွင့္သြားပါက အလြန္မ်က္ႏွာပြင့္ပါသည္။ ဆင္တြင္ အမ်ားခ်စ္ခင္ေစသည့္မ်က္ႏွာပြင့္သည့္သတၱိတစ္မ်ဳိးရွိသည္ဟု ေရွးဆင္ဦးစီး ႀကီးမ်ားေျပာသည္ကို မွတ္သားရဘူးပါသည္။ ကိုတင္သန္းသည္လည္း ထိုအခ်က္ကို ေကာင္းစြာအသုံးခ်သြားသည္ထင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ လူမႈေရးေဖာက္ျပားပါက ဦးစီးျဖစ္က

အႏၱရာယ္ႀကံဳရတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆင္ေခါင္းႀကီးက ဆုံးမျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုတင္သန္းကိုင္ေသာ ျမင့္ေဌးသည္ ဆင္ဆိုးစာရင္းမ၀င္ေသးေသာ္လည္း လူတိုင္း ခိုင္းမရေခ်။ ဦးစီးေရြးသည္။ ေကာက္လွ်င္လည္း တစိမ္းေကာက္၍မရေခ်။

(ဆင္ေကာက္ ဆိုသည္မွာ ဆင္ကို အလုပ္ေစခိုင္းရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေရတိုက္၊ မန္က်ီးသီးေၾကြးရန္အတြက္ေသာ္လည္းေကာင္းေတာတြင္း ၌သြားေရာက္ေခၚေဆာင္ေမာင္းႏွင္ျခင္းကို ဆင္သမားစကားရ ဆင္ေကာက္သည္ဟု ေျပာပါသည္။)

ဆင္ဆိုးဦးစီးမ်ား ဦးစီးေဖာက္ျပန္က ဆင္က တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ၾကိမ္ သတိေပးပါသည္။ ဆက္လက္ေဖာက္ျပန္ပါက

သတ္ပစ္တတ္ပါသည္။ အိမ္သူ မိန္းမ ေဖာက္ျပန္ပါက ပန္းခ်ဳိးကာ မိမိသခင္အား အသိေပးပါသည္။ ဤကား ဆင္သမားတို႔၏အမွတ္သေကၤတ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆင္သမားမ်ား မိမိ ဇနီးမယားကို စိတ္ခ်လက္ခ်ထားကာ ေတာင္ထဲေတာင္ထဲတြင္လုပ္ငန္းခြင္၀င္ႏိုင္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကိုတင္သန္းသည္ လူႀကီးမ်ား ဆိုဆုံးမသည္ကို မနာခံရုံမွ်မက မူးလာလွ်င္ ဆင္ေခါင္းေပၚတက္လာ  `ေဟ့ ဒီဆင္လူစီးတာကြ နတ္စီးတာမဟုတ္ဘူးဟု ေၾကြးေၾကာ္ေလ့ရွိပါသည္။ အခင္းမျဖစ္ခင္ တစ္ပတ္ခန္႔က

ကိုတင္သန္းဆင္သြားေကာက္ရာ ဆင္က ခါတိုင္းလိုမဟုတ္ပဲ ေပေပႀကီးရပ္ကာ ၾကည့္ေနပါသည္။ ကိုတင္သန္းက ေငါက္ငန္းကာ ခဲနဲ႔ထု ဆဲဆိုမွ ေလးကန္ကန္ႏွင့္ သူေခၚရာသို႕လိုက္လာပါသည္။ အနားေရာက္လို႔ စီးရန္ မက္(၀ပ္)ခိုင္းေသာအခါ ဆင္က ျငင္းဆန္ေလသည္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးစီးရန္ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မရသျဖင့္ ေနာက္ဆုံး ကိုတင္သန္း ေနာက္မွတုတ္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ဆင္၀ိုင္းသို႔ေမာင္းလာပါေတာ့သည္။ သခင္၏အမိန္႕ကို ျငင္းဆန္လာျခင္းျဖစ္သည္ကို  ကိုတင္သန္းသေဘာမေပါက္ခဲ့ေခ်။ အဲဒီေနာက္ ျမင့္ေဌးသည္ ေငးေငးငိုင္ငိုင္ႏွင့္ ျဖစ္လာပါသည္။ မုန္အိုးမ်ား ေဖါင္းၾကြလာကာ မုန္ေပါက္မွမုန္းေခ်းမ်ား ထြက္စျပဳလာပါသည္။ ထိုအေျခအေနကို သိ၍ သတိနဲ႔ ကိုင္ရန္ ဆင္ေကာက္လွ်င္ ပဲခ်ိတ္တစ္ေယာက္ေခၚသြားရန္ လွံအၿမဲေဆာင္ရန္ ဆင္ေခါင္းႀကီးမွ ညႊန္ၾကားထားပါသည္။ အခင္းျဖစ္မည့္ေန႔က ၀က္စာက်င္းရြာသို႔သစ္ဆြဲရန္သြားၾကပါသည္။ သစ္ကုန္သည္အိမ္တြင္ ပါလာသည့္ ၀န္စည္မ်ားခ်ကာ သစ္ကုန္သည္တည္ခင္းေသာ အရက္ကို အနည္းငယ္စီေသာက္ၾက ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆင္လႊတ္ရန္သြားၾကသည္။ အေဖၚအျဖစ္ ပဲခ်ိတ္ေက်ာ္လႈိင္လည္းပါသြားသည္။သူတို႔လည္း နီးနီးနားနား အစာေပါသည့္ေနရာတြင္ သံႀကိဳးရွည္ရွည္ျဖင့္ ခ်ည္ထားမည္ဟု ေျပာကာ ရြာေနာက္ဖက္သင္းခ်ဳိင္းသို႔ ေမာင္းသြားၾကသည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္...........