ဟိုတုံးက ကၽြန္ေတာ့ဘ၀(၁)

    ေႏြ၏ ပူျပင္းေသာေန႔မ်ား တေျဖးေျဖးနဲ႔ မိုးဦးဆီ ေရာက္လာခဲ့ပါပီ။ တၿဖိဳက္ႏွစ္ၿဖိဳက္ ရြာတဲ့ မိုးစက္တို႔ေၾကာင့္ တေႏြလုံး ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့ ေတာဟာ အရြက္ႏု ေတြထိုးကာအနည္းငယ္ အစိမ္းႏုေရာင္သန္းလာခဲ့ပါၿပီ။ ပူျပင္းတဲ့ေနရဲ႕ေဒါသတႀကီး လႊတ္ထုတ္ခဲ့တဲ့အပူေတြဟာ မိုးရဲ႕ ေအးျမတဲ့ ေမတၱာေရစင္ေတြေၾကာင့္ ေလ်ာ့ပါးသြားပါတယ္။

       အခ်ိန္ကေတာ့ ေမလကုန္ ဂၽြန္လဆန္း ပထမပတ္ေလာက္ေပါ့။ ျမန္မာ့သစ္လုပ္ငန္း ပခုကၠသစ္ထုတ္ေရးေဒသ ၊ မုန္းနယ္(ေတာင္ပိုင္း) မွာ တာ၀န္က်ေနစဥ္ကာလကပါ။
          ေႏြရာသီ တေလွ်ာက္လုံး ဆင္၀ိုင္းအားလုံး လုပ္ငန္းနားၾကရပါတယ္။ ပူျပင္းတဲ့ေႏြရာသီမွာ ဆင္နဲ႕ သစ္ထုတ္ျခင္းကို ဥပေဒနဲ႔ ထားျမစ္ထားပါတယ္။ မိုးနဲ႔ ေဆာင္းမွာ ဆင္ေတြနဲ႔ ထုတ္ ထားတဲ့သစ္ေတြကို ေႏြရာသီက်ရင္ ယႏၱယားအကူအညီနဲ႔ လမ္းေဖာက္ၿပီး ကားနဲ႔တဆင့္ လိုရာေဒသကို သယ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ ဒါကို ကားတိုက္လုပ္ငန္း လို႔ေခၚပါတယ္။
    ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆင္သမားေတြကေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ နားၾကရပါတယ္။ ဒါမွ ဆင္ေတြ ေနာက္တစ္ႏွစ္ သစ္ထုတ္ရာမွာ အားအင္ျပည့္ၿဖိဳးစြာနဲ႔ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ႏိုင္မွာပါ။ ေဖေဖၚ၀ါရီ ဒုတိယပတ္ေလာက္ေနပီး ဇြန္လ လယ္ေလာက္အထိကာလကို ဆင္ေက်ာင္းခ်ိန္လို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ေလးလေလာက္ေတာ့ နားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ ေဒသေတြမွာ လုပ္ငန္းမႏိုင္လို႔ မတ္လထိေအာင္ ခိုင္းတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလိုဆင္ေက်ာင္းခ်ိန္မွာ ဆင္၀ိုင္းေတြကို အစာေပါတဲ့ ေရေပါတဲ့ ေနာက္ႏွစ္ထုတ္မဲ့ သစ္ကြက္နဲ႔ နီးတဲ့ေဒသေတြမွာ ေျပာင္းေရႊၿပီး ဆင္ေက်ာင္းထြက္ၾကရပါတယ္။ ဒီလိုဆင္ေက်ာင္းကာလ ၿပီးလို႔ လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ဖို႔အတြက္ နဘဲ(ဆင္ကုံးႏွီး)၊ လည္ပတ္၊ ၀မ္ပိုက္ႀကိဳး၊ ၿမီးထူးႀကိဳး ၊ခေလာက္ႀကိဳး ၊ အုံးတုံး (သစ္ဆြဲရာတြင္ အသုံးျပဳေသာ သစ္သားတုံး)မ်ားကို ခုလိုေႏြရာသီမွာ စုေဆာင္းျပဳလုပ္ထားရပါတယ္။ ဆင္သမားေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္မွာ သံုးမဲ့ သစ္ခုတ္ပုဆိန္၊ ဓား၊ ပုဆိန္ရိုး၊ တူရြင္း၊ ေပါက္ျပားရိုးမ်ား၊ လွံ၊ ခၽြန္း(ဆင္ေမာင္းရတြင္ အသုံးျပဳေသာ လက္နက္) မ်ားကိုလည္း အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေအာင္ ျပင္ဆင္ထားၾက ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ အားလုံး ၿပီးလို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ဆင္ေခါင္းႀကီးရဲ႕ တဲ့မွာ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္လိုက္ ေလေဖါလိုက္နဲ႔ ဒူနန္႔ေနၿပီး ဇိမ္က်ေနခ်ိန္ေပါ့။  တစ္ညေနမွာ ၿမိဳ႕က စာပို႕တဲ့ ဆက္သား ေရာက္လာပါတယ္။ ေတာထဲေတာင္ထဲ လူသူကင္းတဲ့ေနရာမွာ လူစိမ္းတစ္ေယာက္လာတာေတြ႕ေတာ့ ကေလးလူႀကီး မိန္းမမက်န္ ဆင္ေခါင္းႀကီး တဲ့ဆီ လာစပ္စုၾကပါတယ္။ ဘာကိစၥလည္းေပါ့။ ဆင္ေခါင္းႀကီးကေတာ္က ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ေခ်သားေျခာက္မီးဖုတ္ေထာင္းနဲ႔ ဧည့္ခံထားပါတယ္။ ဆင္ေခါင္းႀကီးကေတာ့ ေန႕လည္ကတည္းက ေတာလည္သြားလို႔ မရွိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ၀ိုင္းပီး ဘာကိစၥ လာတာလည္းလို႔ ေမးၾကေတာ့ သူက သစ္ထုတ္ေရးဌာနက စာပို႕အသစ္ပါတဲ့ ရုံးက စာပို႕ခိုင္းလို႔ လာစာပို႕တာတဲ့၊ မန္းနယ္ ဇင္ျပြန္ႀကိဳး၀ိုင္းမွာ ဆင္တစ္ေကာင္က မုန္ယိုၿပီး သူ႕ဦးစီးကို နင္းသတ္ပီး ထြက္ေျပးလို႔တဲ့ အဲဒါ သြားဖမ္းဖို႔ ကိစၥစာလာပို႔တာလို႕ေျပာပါတယ္။
          ဒါနဲ႔ ဘယ္သူ႕၀ိုင္းလည္း၊ ဘယ္သူ႕ဆင္လည္း၊ ေသတာဘယ္သူလည္း ေမးေပမယ့္ တစ္ခုမွ ေရေရရာရာ မေျဖႏိုင္ပါဘူး သူလည္း ရုံး၀န္ထမ္း အသစ္မို႔ မသိဘူးပဲေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စာကို ဖတ္ၾကည့္ရေအာင္ေတာင္းေတာ့ ဆင္ေခါင္းႀကီးကိုပဲ တိုက္ရိုက္ေပးဖို႔ မွာလိုက္တယ္ဆိုပီး မေပးပါဘူး။ အားလုံးကလည္း ဇင္ျပြန္ကဆို ဆင္ေခါင္းႀကီးဦးဖိုးလႈိင္ ရဲ႕၀ိုင္း မုန္ယိုသတ္တယ္ဆိုေတာ့ ဆိုးတဲ့ဆင္က အဲ၀ိုင္းမွာမရွိဘူး၊ ျဖစ္ႏိုင္တာေတာ့ ဟိုင္းတစ္ေကာင္ပဲရွိတယ္ ဆိုၿပီး ၀ါရင့္ ဦးစီးႀကီးေတြက ထင္ေၾကး ေပးေနၾကပါတယ္။
    ဒီလိုနဲ႔ ညေနေစာင္းက်ေတာ့ ဆင္ေခါင္းႀကီးေတာလည္ကျပန္လာပါတယ္။ ဘာမွ ရလာခဲ့ပုံမေပၚပါဘူး၊ ၿမိဳ႕က ပို႔တဲ့စာကို စိတ္၀င္စားေနတာနဲ႔ ညေနထမင္းေတာင္မခ်က္ပဲ ဆင္ေခါင္းႀကီးတဲမွာပဲ အဲဒီၿမိဳ႕သားနဲ႔ ေလေဖာေနလိုက္ပါတယ္။ ဆင္ေခါင္းႀကီးလာေတာ့ စာအိတ္ကိုေပးပါတယ္။ ေမွာင္ရီပ်ဳိးစအခ်ိန္ မွန္မီးအိမ္မိွတ္တုတ္တုတ္နဲ႔ ဆိုေတာ့ မထင့္တထင္ လက္ႏွိပ္စက္ စာကို ဆင္ေခါင္းႀကီး ႀကိဳးစားပီး စာလုံးေပါင္းကာ မ်က္ေမွာင္ႀကီးက်ဳ႕ံဖတ္ေနပါေတာ့တယ္။ အတန္ၾကာမွ ဟဲ့ ငါ့မျမင္မကန္းနဲ႔ ဖတ္ေနတာကို
ဘာလို႔၀ိုင္းၾကည့္ေနတာလဲ ဖတ္ျပစမ္းဆိုပီး စာကိုကၽြန္ေတာ့လက္ထဲေပးပါေတာ့တယ္။ အဲဒီက်မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာကိုဖတ္ၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
            မန္းနယ္၊ ဇင္ျပြန္းႀကိဳး၀ိုင္းတြင္ မင္းဘူး-အမ္းလမ္းမႀကီးတြင္ တံတားေဆာက္ရန္ သစ္မာမ်ား ထုတ္ေပးရန္ တာ၀န္က်ေစလႊတ္ထားေသာ ဆင္ေခါင္းႀကီး ဦးဖိုလႈိင္၏ ဆင္၀ိုင္းမွ ဦးစီးတင္သန္း၏ ဆင္ ျမင့္ေဌး(****)သည္ မုန္ယိုကာ ၄င္းေကာင္း၏ဦးစီးအား စားက်က္လႊတ္ခ်ိန္တြင္ နင္းသတ္ကာ ေတာထဲသို႔ ထြက္ေျပးသြားေၾကာင္း၊ ထို႔ျပင္ လြတ္သြားေသာ ျမင့္ေဌး(ဆင္အမည္)သည္ တြဲဆင္မ ေသာင္းစိန္ခုိင္ႏွင့္ တြဲကာ ထိုအနီးနား၀န္က်င္ရွိ ဥယ်ာဥ္မ်ား၊ ၿခံမ်ားတြင္ လွည့္လည္က်က္စားကာ ဖ်က္ဆီးေနေၾကာင္း၊ သြားေရာက္ ေမာင္းႏွင္သူ ရြာသားမ်ားအား လိုက္တိုက္ေၾကာင္း၊ သို႔ပါ၍ အဆိုပါ မုန္ယို ေသာင္းက်န္းေနေသာ ျမင့္ေဌးအား အျမန္ဆုံး သြားေရာက္ဖမ္းဆီးရန္၊ ထိုသို႔ဖမ္းဆီးရာတြင္ အထိအခုိက္အက်ဳိးအပဲ့မရွိေစရန္ အားလုံးဂရုစိုက္ေဆာင္ရြက္ရန္၊ စာရေသာဆင္၀ိုင္းမ်ား ဆင္အုပ္ႀကီးထံ သတင္းပို႔ရန္ႏွင့္ ဆင္အုပ္ႀကီး၏အစီအမံျဖင့္အျမန္ဆုံး အေကာင္ထည္ေဖၚ ေဆာင္ရြက္ရန္ ဆိုပီး နယ္တာ၀န္ခံမွ ညႊန္ၾကားေသာစာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ရသည္။ ထိုအခါမွ ဆင္ေခါင္းႀကီးက မိမိတို႔ ႏွင့္ ႏွစ္မိုင္သုံးမိုင္တြင္ရွိေသာ စီးဆင္၀ိုင္းတြင္ ေနထိုင္လွ်က္ရွိေသာ ဆင္အုပ္ႀကီးထံသို႔ မနက္ျဖန္သြားပီး ေတြ႕ရန္ေျပာကာ အိပ္ယာ၀င္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀ါရင့္ဦးစီးမ်ားကို အထင္ႀကီးေလးစားသြားသည္၊ အေတြ႕အႀကဳံဆိုတဲ့ဆရာဟာ အရာရာကို နီးစပ္ဆုံးေျပာႏိုင္တာပဲဆိုပီး ေတြးမိသြားတယ္။ ကိုယ့္တဲ ကိုျပန္ကာ အိပ္ရန္ျပင္ဆင္ ပါေတာ့သည္။ အိပ္ယာထဲေရာက္မွ ဗိုက္က တဂီြဂြီျမည္ကာ ဆာေလာင္ လာေတာ့သည္။ မနက္က ကိုးနာရီခြဲေလာက္က စားထားသည့္ ထမင္းက ညရွစ္နာရီေလာက္ဆိုေတာ့ ဆာေတာ့တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ထမင္းမင္းအိုးကိုမီးထြန္းၾကည့္ေတာ့ ေရေဆးေမွာက္ထားတာပဲေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ထမင္းေတာင္းဖို႔တျခား အိမ္ေထာင္သည္တဲ ေတြဘက္ ေၾကြဇလုံႏုတ္ခမ္းပဲ့ေလးကိုင္ကာ ပုဆိုးေခါင္းၿမီးၿခံဳ ထြက္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ိုင္းတြင္ တဲ ၁၅တဲ့သာရွိသည္မို႔ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနေသာ ၀ိုင္းႀကီးတဲကျပင္မွ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ မည္သူ႕အိမ္မီးေရာင္ျမင္ရသည္ မအိပ္ေသးဟု သိရသည္။ ဒါနဲ႔ မီးေရာင္ျမင္ရတဲ့ ဆင္ဆိုးလွံကိုင္ သိန္းေဌး၏တဲသို႕ သြားကာ ထမင္းက်န္သြားေတာင္းပါသည္။ ကိုသိန္းေဌးမိန္းမ က ဟာ..ဆရာေက်ာင္း လာလာ ထမင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ေမ်ာက္သားခ်က္လည္း ရွိတယ္ဆိုၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္၀င္သြားၿပီး ထမင္းပြဲျပမယ္လုပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အားနာတာနဲ႕ ေနပါေစဆိုၿပီး ပါလာတဲ့ဇလုံထဲ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းပုံေပးရန္သာေျပာကာ ဇလုံေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုသိန္းေဌးက ဆရာေက်ာင္း ဆင္ဖမ္းလုိက္ခ်င္ ေနပီမလား ဆိုၿပီး ၿပဳံးပီးေမးပါတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္သည္အားလပ္ခ်ိန္္တြင္ ကေလးမ်ားကို ကႀကီးခေခြးသင္ေပး ေသာေၾကာင့္ အားလုံးကဆရာေက်ာင္းဟုေခၚၾကပါသည္။) ေအးဗ်ာ အဲဒီကိစၥသိခ်င္ေနတာနဲ႔ ညစာထမင္းမမွီလိုက္ဘူး ဆိုၿပီးကၽြန္ေတာ္ကျပန္ေျပာပါတယ္။ သူ႕မိန္းမ ယူလာတဲ့ ထမင္းနဲ႔ ေမ်ာက္သားဟင္းကို အားရပါးရ ကၽြန္ေတာ္ေလြးပါေတာ့တယ္။ ဆာဆာနဲ႕စားလိုက္တာ ခဏနဲ႕ ထမင္းတစ္ဇလုံ ေျပာင္သြားပါေတာ့တယ္။ စားေသာက္လက္ေဆးၿပီးေနာက္ ေဆးဗန္းေတာင္းကာ ေျပာင္းဖူးဖက္တစ္လိပ္ စိတ္ႀကိဳက္လိပ္ကာ မီးၿငိၿပီး တစ္ဖြာႏွစ္ဖြာရိႈက္လိုက္မွ ေလာကမွာ အရာရာ ၿပီးျပည့္စုံသလို ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဗိုက္လည္းတင္း သြားပီမို႔ မ်က္ခြံေတြေလးကာ အိပ္ခ်င္လာပါ ေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုသိန္းေဌးလင္မယားကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကိုယ့္တဲ့ဆီျပန္လာကာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ လင္းၾကက္တြန္ခ်ိန္ေလာက္မွ ႏိုးလာပါေတာ့တယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ မီးေမႊးၿပီး ေရေႏြးအိုးတစ္လုံးတည္ထားလိုက္ပါတယ္။ ဆူေတာ့လက္ဖက္ေျခာက္ခပ္ၿပီး ၀ါးက်ဥ္ေတာက္ထဲ ထည့္ထား လိုက္ပါတယ္။ ဆက္ၿပီး ထမင္းခ်က္ပါတယ္။  ၀ိုင္းထဲက တဲေတြကေတာ့ ေ၀လီေ၀လင္းမွာ အားလုံး မီးေရာင္တလက္လက္နဲ႔  ကေလးေတြကလြဲရင္ ႏိုးေနၾကပါပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆင္သမားဘ၀ ဆိုတာ ေနဖင္ထိုးေအာင္ တစ္ခါမွ မအိပ္ခဲ့ရဖူးပါဘူး။ အလုပ္ခ်ိန္ဆို မနက္ ၃နာရီေလာက္ထ၊ ဆင္ေကာက္၊ ဆင္ေရခ်ဳိး၊ နဘဲျပင္ နဲ႔ ေလးနာရီခြဲေလာက္မွပီးတယ္။ ထမင္းၾကမ္းခဲကို ေရေႏြၾကမ္း မိုးေမွ်ာ္ျငဳပ္သီးကို ဆားတို႔ပီး ျဖစ္သလိုေလြးရပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေတာတက္ကာ သစ္ဆြဲရပါေတာ့တယ္။ ေန႔လည္ ၁နာရီ ၂နာရီေလာက္မွ ဆင္၀ိုင္းျပန္ေရာက္ပါတယ္။ လူလည္းေမာ ဆင္လည္းေမာ ဆိုေတာ့  ျပန္လာရင္ ဆင္မွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့ နဘဲတို႔ အုံးတုံးတို႔ သစ္ဆြဲႀကိဳးတို႕ ျဖဳတ္ ဆင္ကို ထူးခတ္ၿပီး အစာစားရန္ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ေန ့လည္စာကို ရွိတဲ့ ေတာဟင္းေတာထမင္းနဲ႔ ၿမိန္ယွက္စြာ စားရပါတယ္။ အလုပ္ကလည္း ပန္း၊ ထမင္းကလည္း ၾကမ္းေပမယ့္  စားလို႔အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ စားၿပီးတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ေန႔လည္သုံးနာရီ ၀န္းက်င္ေလာက္ရွိေနပါပီ။ ညစားကို မေမွာင္ခင္စားပီး ၇နာရီေလာက္ဆုိ အိပ္ၾကပါပီ၊ တစ္ခါ မနက္သုံးနာရီေလာက္ထ။ ဒီလိုနဲ႔ ပဲ ေန႔စဥ္သံသရာလည္ေနတာပါပဲ။ ခုလို ဆင္ေက်ာင္းရာသီမွာပဲ သက္သာတာပါ။

     ေျပာရင္းဆိုရင္း ထမင္းက်က္တာနဲ႔ ငပိဖုတ္ၿပီး ငရုပ္သီးေထာင္းထားလိုက္ပါ တယ္။  ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္က်ေတာ့ ေခ်သားေျခာက္ကို မီးကင္ၿပီး ထုေထာင္ ဆီဆမ္းထားလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ိုင္းႀကီးတဲ့က လူေတြ အကုန္ႏိႈးေနၾကပါပီ။ ထမင္းပူပူ ကို ေရေႏြးၾကမ္း ငရုပ္သီးေထာင္းနဲ႔ စားၾကတာ တရွဴးရွဴး တရွဲရွဲနဲ႔ အားပါတရပါပဲ။ ၀ိုင္းႀကီးတဲ ဆိုတာက မိသားစုနဲ႔ ခြဲေနသူေတြ၊ လူပ်ဳိေတြစုေပါင္း ေနၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တဲမွာ လူ ၆ေယာက္ရွိပါတယ္။ ထမင္းဟင္းကို ႀကဳံတဲ့လူကခ်က္ရပါတယ္။ အလုပ္ခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ပဲ့ခ်ိန္ကေလးေတြ ခ်က္တာမ်ားပါတယ္။ ဒီလိုအားလပ္ခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ့ ႀကဳံရာလူ ခ်က္ပါတယ္။ စားေကာင္းမေကာင္းညဥ္းလို႔မရပါဘူး။ တစ္ခါတေလ ေတာလည္လို႔ ဟင္းစားရတဲ့ အခါမွာေတာ့ အာစိုပါတယ္။ ေခ်၊ ေတာ၀က္၊ ေတာၾကက္၊ ေဒါင္း၊ ဖြတ္၊ ေျမြ ၊ေမ်ာက္ စသည္မ်ား မၾကာမၾကာရတတ္ပါတယ္။  အဲစားေသာက္ပီးေတာ့ မိုးစင္စင္လင္းေနပါပီ။ ဆင္ေခါင္းႀကီးတဲကိုသြားပီး မိမိလည္း ဆင္အုပ္ႀကီးဆီ လိုက္မည့္အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ဆင္ေခါင္းႀကီးလည္း အျပန္အေဖၚရတာေပါ့ ဆိုၿံပီး စာပို႔သမားရယ္၊ ဆင္ေခါင္းႀကီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆင္အုပ္ႀကီးေနတဲ့ စီးဆင္၀ိုင္းေရာက္ေတာ့ စာပို႔သမားသည္ သစ္ကားႀကဳံျဖင့္ ျပန္သြားပါသည္။ ေႏြရာသီတြင္ စီးဆင္၀ိုင္းအထိ ကားလမ္ေပါက္ပါသည္။ ဆန္၊ မက်ီး၊ ဆား၊ ၀က္ဆီမ်ား ေနာက္တစ္ႏွစ္အတြက္ အသုံးျပဳရန္ စီးဆင္၀ိုင္းတြင္ သိုေလွာင္ပါသည္။ တနယ္လုံးရွိ ဆင္၀ိုင္း ၁၂၀ိုင္းစာအတြက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေႏြရာသီတြင္ ကားျဖင့္သယ္ကာ သိုေလွာင္ထားပါသည္။ ထုိ႔အျပင္ လူေနေက်းရြာႏွင့္လည္း နီးပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ စီးဆင္၀ိုင္းသည္ စည္ကားပါသည္။ မိမိဌာနမွ လူႀကီးမ်ားလည္း မၾကာမၾကာေရာက္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ စီဆင္၀ိုင္း ဆင္ေခါင္းသည္ အလြန္အေနအထိုင္နပ္ရပါသည္။ အရက္ထန္းရည္ ကလည္းေပါ ၊ ဖဲ၀ိုင္းကလည္းစည္ကား၊ ေဘာလီေဘာကြင္းတြင္လည္းလူမျပတ္ေသာေၾကာင့္ စည္ကားသလို မၾကာမၾကာ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္သည္မ်ားလည္းရွိေသာေၾကာင့္ အလြန္ေခါင္းရႈပ္ရပါသည္။ သစ္ကုန္သည္ ၀ါးကုန္သည္မ်ားလည္း မၾကာမၾကာေရာက္၍ ၀င္ေငြလည္းေကာင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေႏြရာသီဆိုရင္ ဆင္ေခါင္းတစ္ေယာက္တည္း မထားပါ။ အထက္လူႀကီးမ်ားက ဆင္အုပ္ႀကီးမ်ားကိုပါ စခန္းထိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခိုင္းပါသည္။ ဆင္အုပ္ဆိုသည္မွာ ဆင္အေကာင္ ၅၀ ကိုတစ္ေယာက္ႏႈန္းျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ သူျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နယ္တြင္မူ ဆင္အုပ္ တစ္ေယာက္သာရွိသည္။ အသက္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ ပီျဖစ္သည္။ လူမွာ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္ စိတ္မရွည္သူျဖစ္သည္။ လူငယ္မ်ား ဆင္ခိုင္းတာကို ၾကည့္၍ မႀကိဳက္လွ်င္ ဆင္ေပၚမွ ဆင္းခိုင္းၿပီး သူကိုယ္တိုင္ခိုင္းျပကာ ဆင္ဆိုတာ ဒီလိုခိုင္းရတယ္၊ ဒူးမႏိုင္ရင္ ေခါင္းေပၚမတက္နဲ႕ဟု ဆိုဆုံးမပါသည္။ ၿပီးရင္ သူ႕အက်င့္က မင့္ ငယ္ဆရာဘယ္သူလဲေမးၿပီး ငယ္ဆရာကိုပါ ေတြ႕သည့္ေနရာတြင္ မင္းတပည့္ ဘယ္သူျဖင့္ အလြန္ခ်ာတယ္။ မင္းဘယ္လို သင္ေပးလိုက္တာလဲ၊ ဒါ ေက်ာင္းစာသင္သလိုမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ေက်ာင္းစာက မတတ္ရင္ စာေမးပြဲက်ရုံပဲ၊ ဆင္ခိုင္းတာမတတ္ရင္ လူေရာ ဆင္မွာပါ အႏၱရာယ္ရွိတယ္ဟု ဆုံးမပါသည္။ အားလုံးက ငယ္ေၾကာက္ျဖစ္၍ ဟုတ္ကဲ့ အဘဟုသာ ေခါင္းညိတ္ၾကရပါသည္။ ကၽြန္ဳပ္၏ဆင္ေခါင္းႀကီးမွာလည္း ငယ္ေၾကာက္ျဖစ္၍ ခပ္ရို႕ရို႕ေလး ထိုင္ကာ ေရာက္ပီျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းပို႔ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀ိုင္းအျပင္ အျခားဆင္၀ိုင္းမွ ဆင္ေခါင္းႀကီးမ်ားလည္း ေရာက္ေနၾကပါသည္။ လူစုံလွ်င္ ဆင္အုပ္ႀကီးဖိုးစိုးတင့္မွ ဆင္းဖမ္းသြားရန္ကိစၥကို ေျပာပါသည္။

..........ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္........