ဟိုတုံးက ကၽြန္ေတာ့ဘ၀ (၃)

         မနီးမေ၀းတြင္လည္း ဆင္မ ေသာင္းစိန္ခိုင္ကို သူ႕ဦးစီးက လက္လား(သံႀကိဳးကို လက္တစ္ဖက္တြင္ ခ်ည္၍လႊတ္လားျခင္း)ႏွင့္လႊြတ္ထားသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ဆင္မတြင္လည္း မုန္အိုး ေဖာင္းေနသည္။ ထိုမုန္အနံ႔ကို ရေသာအခါ ျမင္ေဌးသည္ အစ္ထိုးေတာ့သည္။ (အစ္ထိုးသည္ဆိုသည္မွာ အံႀကိတ္သံႏွင့္တူၿပီး အစ္အစ္ဟူေသာေသးေသးစူးစူး အသံတစ္မ်ဳိး ထြက္ပါသည္။) ထိုအသံသည္ ဦးစီးအတြက္ အႏၱရယ္အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံျဖစ္ပါသည္။ ဆင္ဦးစီးတိုင္းသိၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ အရက္အနည္းငယ္၀င္ထားေသာ ကိုတင္သန္းကား လုံး၀ဂရုမစိုက္ပဲ ဆင္ကို တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ရိုက္ကာ ဆက္လက္ေမာင္းသြား ပါသည္။ ေနာက္မွ လိုက္ေသာေက်ာ္လႈိင္က သတိေပးၿပီး ဆင္မ ေသာင္းစိန္ခိုင္ကို အေ၀းသို႔ ထြက္သြားရန္ လိုက္ေမာင္း၏။ ကိုတင္သန္းက ဂရုမစိုက္ပဲ ဆက္ေမာင္းသြားကာ သင္းခ်ဳိင္းေဘး ၀ါးရုံပုတ္ႀကီးႀကီးႏွင့္ ဆင္ခ်ည္ရန္ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးကိုသာ ရွာရင္းေမာင္းေနပါသည္။ ေျမာင္က်ပ္ကေလးတခုနားတြင္ သစ္ျဖဴပင္ႀကီးႏွင့္ အနားတြင္ ၀ါးရုံပင္သုံးေလးပုတ္ ရွိေသာေၾကာင့္ ထိုေနရာတြင္ ခ်ည္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ကာ ဆင္ကို မက္(၀ပ္)ခိုင္းလိုက္ပါသည္။ ဆင္က မက္(၀ပ္)မေပးပဲ ယို႔ ရုံ ယို႔ေပးပါသည္။ (မက္ဆိုသည္မွာ ေျခေရာလက္ပါ ေလးဖက္လုံး ေရွ႕ေနာက္ပစ္ကာ ၀ပ္ခ်လိုက္ခ်င္းျဖစ္သည္။ဆင္၏ခႏၶာကိုယ္က ေလးေသာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းထရန္ မလြယ္ေပ။ ယို႔သည္ဆိုသည္မွာ ေရွ႕ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို အနည္းငယ္ ေကြးကာ ေခါင္းကိုငုံ႔ ေပးခ်င္းျဖစ္သည္။ ျပန္ထရန္ လြယ္ကူသည္။)

ကိုတင္သန္းမွာ သတိမထားပဲ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ နားရြက္ဆြဲပီး ဂုတ္ေပၚမွ ဆင္းလိုက္ပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေက်ာ္လႈိင္မွာ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္သာရွိေသးသည္ အနားသို႔ေရာက္မလားေသးေခ်။ စိတ္မခ်၍ လိုက္လာေသာ ဆင္ေခါင္းႀကီး ဦးဖိုးလႈိင္လည္း ကိုတင္သန္း ေနာက္ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ရာက္လာေနသည္။ ဆင္ေအာက္ဆင္းရန္ မက္(၀ပ္)ခိုင္းသံၾကား၍ ဆင္ေလးဖက္ခ် ၀ပ္မွ ေခါင္းေပၚကဆင္းရန္ ေအာ္ေျပာလိုက္ေသးသည္။ ကိုတင္သန္းကာ ဂရုမစိုက္ပဲ ဘယ္ဘက္မွဆင္းလိုက္ပါသည္။

နားရြက္ဆြဲရာမွ ေအာက္ေရာက္၍ နားရြက္လြတ္လိုက္ၿပီး ဂုတ္ေပၚမွ သံႀကိဳးကိုခ်ကာ ညာလက္တြင္ခ်ည္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သံႀကိဳးစတစ္ဖက္ကို သစ္ျဖဴပင္တြင္ခ်ည္ရန္ ဆြဲသြားပါသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမင့္ေဌးသည္ အစ္တစ္ခ်က္ထိုးကာ တင္သန္းအား ႏွာေမာင္းျဖင့္ လွမ္းရိုက္ပါေတာ့သည္။ အနည္းငယ္မူးေနေသာတင္သန္းမွာ ေမွာက္လ်ားထိုးလဲက်သြား ပါေတာ့သည္။ ျပန္မထႏိုင္ခင္ ေနာက္မွ မုန္အစ္ေနေသာ ျမင့္ေဌးကသူ႕သခင္အားသခင္လို႔ ျမင္ေတာ့ပဲ ေခ်ာက္ကေလးထဲ လဲက်ေနေသာ သူ႔ဦးစီးတင္သန္း၏ ေက်ာျပင္အား ေရွ႕လက္ျဖင့္ နင္းခ်လိုက္ပါေတာ့သည္။ ကိုတင္သန္း၏ ေအာ္သံပင္ထြက္မလာႏိုင္ေခ်။

သံပတ္ (ဆင္တြင္ဆြဲထားေသာခေလာက္) သံႏွင့္ သံႀကိဳးသံဆူညံစြာၾကားသျဖင့္ ေက်ာ္လႈိင္ႏွင့္ ဆင္ေခါင္းႀကီးတို႔မွာ အေျပးေရာက္လာၾကေလသည္။ျမင္ေ့ဌး၏ညာလက္ ေအာက္တြင္ ျပားေနေသာ ကိုတင္သန္းအား ေတြ႕လုိက္ရၿပီး ဆက္လက္၍ လက္ တစ္ဖက္ကို ဆြဲျဖဳတ္ရန္ ႏွာေမာင္းျဖင့္ စမ္းေနသည္ျမင္ရသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ယား ယား (မလုပ္နဲ႔ မလုပ္နဲ႔) ဟု အတင္းေအာ္ကာ ေက်ာက္ခဲေကာက္ကာ ထုၾကေတာ့သည္။ ေနာက္မွအာ္သံေၾကာင့္ ျမင့္ေဌးသည္  ခ်ာကနဲလွည့္ကာဆင္ေခါင္းႀကီးႏွင့္ေက်ာ္လႈိင္တို႔ဆီ အတင္း၀င္တိုက္ေတာ့သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ခံစရာသစ္ပင္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျပးၾကရာ မန္းက်ီးပင္တစ္ပင္တြင္ ကပ္ေနၾကသည္။ ျမင့္ေဌးလည္း တန္း၀င္မလာေခ်။ ၀ါးသုံးရုိတ္ေလာက္မွ နားရြက္ကားကာႏွာေမာင္း လိပ္ၿပီးၾကည့္ေနသည္။ ေက်ာ္လႈိင္က ကၽြန္ေတာ္ခံထားမယ္ ဆင္ေခါင္းႀကီးအရင္ေျပးပါဟုျပာေသာေၾကာင့္ ဆင္ေခါင္းႀကီးလည္း လူအကူေခၚရန္ ရုတ္တရက္ ထြက္ေျပးသြားရာ ျမင့္ေဌးသည္ ဆင္ေခါင္းႀကီးကို ဆက္လိုက္ေတာ့သည္။

  ေက်ာ္လႈိင္လည္း ေနာက္မွ အသာလိုက္ကာ ၿမီးထူးကို ပါလာေသာလွံႏွင့္ ပစ္လိုက္ၿပီး ေျမာင္ကမ္းပါးယံသို႔  အေျပးတြယ္ကပ္တက္ရေတာ့သည္။ ေနာက္မွ လွံခ်က္ေၾကာင့္ ဆင္ေခါင္းႀကီးကိုမဲလိုက္ေနရာမွ ေက်ာ္လႈိင္ဖက္သို႔ လွည့္လာျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ ေက်ာ္လႈိင္မွာေျမာင္ကမ္းပါးေပၚသို႔ရာက္သြားၿပီျဖစ္သလို ဆင္ေခါင္းႀကီးလည္းလြတ္ေျမာက္သြားသည္။ ထိုအခါ သူနင္းသတ္ခဲ့ေသာ သူ႕သခင္တင္သန္း၏အေလာင္းကို ဆုတ္ၿဖဲရန္ တေရြ႕ေရြ႕ သြားေတာ့သည္။ ေက်ာ္လႈိင္လည္း ကမ္းပါးေပၚမွာ ေအာ္ဟစ္ကာ ေတြ႕ရာ ေက်ာက္ခဲ တုတ္တိုတို႔ျဖင့္ ပစ္ခတ္ ေခ်ာက္လွန္႔သည္။ ထိုအခါ ေက်ာ္လႈိင္ဆီသို႔ လိုက္လာျပန္သည္။ ၾကားက ကမ္းပါးက ခုနစ္ေပရွစ္ေပေလာက္ရွိသျဖင့္ ရုတ္တရက္ တက္ကာ မလိုက္ႏိုင္ေခ်။ တခါ အေလာင္းဘက္လွည့္လိုက္၊ ေက်ာ္လႈိင္က ေအာ္ဟစ္ ခဲျဖင့္ပစ္လိုက္၊ ေက်ာ္လႈိင္ဘက္လွည့္လိုက္ႏွင့္ သုံးေလးခါျဖစ္ေနခ်ိန္က်မွ ဆင္ေခါင္းႀကီးေခၚလာေသာ ဆင္သမားေလးငါးေယာက္ေရာက္လာမွ အတင္း၀ိုင္းကာ ေအာဟစ္ေျခာက္လွန္႔ ေမာင္းထုတ္ၾကရသည္။ သို႔မွ ေပေစာင္း ေပေစာင္းႏွင့္ ထြက္သြားေတာ့သည္။ က်န္လူမ်ားလည္းထိုအခါမွ ကိုတင္သန္းအေလာင္း သြားေရာက္ၾကည့္ၾက၏။

  ေနာက္ေက်ာတြင္ဆင္တစ္ေကာင္လုံး၏ အေလးခ်ိန္ဖိအားေၾကာင့္ ဆင္ေရွ႕လက္ရာႀကီးမွာ အထင္းသား ေပၚေနသည္။လူမွာ ေခ်ာက္ကေလးထဲ ကြက္တိက်ေနသျဖင့္ နင္းသည့္ေနရာက မပြင့္ထြက္ပဲ နံတိုေအာက္မွ အူကလီစာမ်ား ပြင့္ထြက္ကာ မၾကည့္ရက္စရာ ေၾကာက္စရာျဖစ္ေနသည္။ အေလာင္းကို ပက္လက္လွန္လိုက္ရာလွ်ာမွာအျပင္သို႔ လက္ငါးလုံးေလာက္ထြက္ေနၿပီးမ်က္လုံးႏွစ္လုံးမွာ ျပဴးထြက္ေနသည္။ လြန္စြာ မခ်ိမဆန္႔ ခံလိုက္ရကာ အသက္ထြက္သြား ပုံရသည္။ ထို႔ေနာက္ ရြာလူႀကီးမ်ားအားအေၾကာင္းၾကားကာ အေလာင္းအား ထိုသခ်ဳိင္းမွာပင္ သၿဂိဳဟ္လုိက္ၾကသည္။ တြင္းကိုနက္နက္တူးကာ ျမႈပ္လိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အားလုံး သစ္ဆြဲမည့္အစီအစဥ္ဖ်က္ကာ ၀ိုင္းသို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

မိမိ အထက္ဌာနသို႔ စာပို႔ႏွင့္ အျမန္အေၾကာင္းၾကားခိုင္းလိုက္သည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ ၀က္စာက်င္းရြာမွ ရြာသားႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ ကိုတင္သန္းေျမပုံအား ဖြထားရာေတြ႕ရေၾကာင္း ဆင္ေျခရာမ်ားလည္း ေတြ႕ရေၾကာင္း သတင္းလာပို႔၍ ဆင္၀ိုင္းမွ ေလးငါးေယာက္ ဓားလွံ ေလးခြမ်ားယူကာ လိုက္ၾကည့္ၾကသည္။ ျမင့္ေဌးသည္ သူ႕သခင္အား စိတ္ရွိလက္ရွိ မလုပ္ရ၍ ျပန္လာကာ အေလာင္းအား ေဖၚရန္ႀကိဳးစားျခင္းျဖစ္သည္။  ဆင္တို႔သည္ သူ႕သခင္ျဖစ္ေစ တစိမ္းျဖစ္ေစ နင္းသတ္ ထိုးသတ္ၿပီးက အေလာင္းအား တစ္စစီ ဆြဲျဖဲကာ ေျခတျခား လက္တျခား လြင့္ပစ္တတ္သည္။ ထုိသို႔ ျပဳလုပ္ရျခင္း အေၾကာင္းအား ေမးျမန္းၾကည့္ရာ ဆင္ဦးစီးအုိႀကီးမ်ားက အေၾကာက္လြန္းၿပီးလုပ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကသည္။ သူတို႔သတ္ေသာသူ ျပန္ရွင္ကာ ျပန္ရန္မူမည္ကိုစိုးေသာေၾကာင့္ တစ္စစီျဖဲကာ လြင့္ပစ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာၾကသည္။ လုိက္သြားေသာ ဆင္သမားမ်ားသည္ ပုံပ်က္ေနေသာေျမစာပုံအား ေျငာင့္မ်ားစိုက္ကာ ျပန္ဖို႔ထားခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္လာက ေျငာင့္စူးကာလန္႔သြားေစရန္ျဖစ္သည္။      ဆင္၀ိုင္းသို႕ေရာက္ေသာအခါၿမိဳ႕သို႔စာပို႔ေသာသူ ကားႀကဳံႏွင့္ ျပန္လိုက္လာၿပီး ၀ိုင္းသို႔ေရာက္ေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ေလာေလာဆယ္ လြတ္သြားေသာ္ဆင္အား ျပန္ဖမ္းရန္ ညႊန္ၾကားလိုက္ေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ျမင့္ေဌးအားဖမ္းရန္ ၀ိုင္းရွိေခါင္ဆင္ ျမင့္ေက်ာ္ႏွင့္ တြဲကာဖမ္းရန္ အႀကံျပဳၾကေသာေၾကာင့္ ဆင္ေခါင္းႀကီးလည္း သေဘာတူလိုက္သည္။ ျမင့္ေက်ာ္ႏွင့္ ျမင့္ေဌးသည္ သက္တူရြယ္တူျဖစ္သည္ က်ဳံးလည္း တူတူပင္ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကမူ ျမင့္ေဌးကို ျမင့္ေက်ာ္က မႏိုင္ေခ်။ ႏွစ္ေကာင္သား ထိုးၾကလွ်င္ ျမင့္ေဌးသာႏိုင္ေလသည္။ ႀကီးလာေသာအခါ ျမင့္ေက်ာ္သည္ စြယ္စုံဆင္ေပါက္ႀကီးျဖစ္သည့္အေလွ်ာက္ အစြယ္အားကိုးႏွင့္ အႏိုင္ထိုးႏိုင္ေတာ့သည္။ ထိုမွ ျမင့္ေဌးႏွင့္ ျမင့္ေက်ာ္ခပ္တန္းတန္းျဖစ္သြားသည္။ အရင္လို တြဲမေနေတာ့ တစ္ေကာင္က ေခ်ာင္းဖ်ားတက္လွ်င္ တစ္ေကာင္က ေခ်ာင္းေအာက္စုန္သည္။ ဦးစီးမ်ားလည္း သတိခ်ပ္ကာ လႊတ္ရသည္။ အလုပ္ဆင္ႀကီးေတြျဖစ္လာ၍ ႏွစ္ေကာင္တိုက္ခိုက္၍ ဒဏ္ရာအႀကီးအက်ယ္ရကာ က်ဳိးပဲ့လွ်င္ ဦးစီးမ်ား အေရးယူခံရမည္ျဖစ္သည္။

ထို႕ေၾကာင့္ ျမင့္ေဌးအား လူခ်ည္းသက္သက္ မကပ္ရဲၾကေသာေၾကာင့္ သူ႕ကိုႏိုင္ေသာ ျမင့္ေက်ာ္ႏွင့္ ကပ္ကာ ၀ိုင္းဖမ္းရန္စီစဥ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ ဆင္ခ်င္းကပ္ၿပီးဖမ္းရာတြင္ ဦးစီးရဲရင့္ဖို႔လိုသလို ကိုယ္ဆင္ကိုလည္း ယုံၾကည္စိတ္ခ်ရမွ ျဖစ္ေပမည္။ ထို႕အတူ လွ်င္ျမန္ျဖတ္လတ္ဖို႔လည္းလိုေသးသည္။ ျမင့္ေက်ာ္ဦးစီး ကိုေက်ာ္၀င္းမွာ ဆင္ကိုင္ရိုေသ၍ လူႀကီးမ်ားသေဘာက်ကာ ျမင့္ေက်ာ္ကိုစီးရေသာ္လည္း၊ ဆင္ကိုင္ ဆင္ခိုင္းတြင္ေတာ့ ပထမတန္းမဟုတ္ေခ်။ အက်ဥ္းအက်ပ္တြင္လည္း အနည္းငယ္ရြ႕ံတတ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆင္ေခါင္းႀကီးမွာသေဘာတူလိုက္ၿပီးကာမွ ရင္တမမ ျဖစ္ေနရေတာ့သည္။ အကယ္၍ ျမင္ေဌးကိုမႏိုင္၍ ျမင္ေက်ာ္ရႈံးလွ်င္ ဦးစီးအသက္အႏၱရာယ္ ရွိသလို ျမင့္ေက်ာ္လည္း အစြယ္တစ္ဖက္ေတာ့ခ်ဳိးခံရမွာ ေသခ်ာသည္။ (ဟိုင္းဆင္မ်ားသည္ စြယ္စုံဆင္ႏွင့္တိုက္ခိုက္လွ်င္ ဦးစြာ စြယ္စုံဆင္၏ အစြယ္ကို ခ်ဳိးရန္ႀကိဳးစားေလ့ရွိသည္။ အစြယ္မရွိမွသာ သူတို႔အႏိုင္တိုက္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ အားခ်င္းယွဥ္လွ်င္ ဟိုင္းဆင္သည္ ငယ္စဥ္က မိခင္ႏို႕ကို ႀကီးေအာင္စို႕ခဲ့ရသျဖင့္ ခြန္အားႀကီးမားၾကသည္။ စြယ္စုံဆင္မ်ားမွာ အစြယ္ထြက္လာလွ်င္ မိခင္ဆင္မႀကီး ႏို႕အံုကို အစြယ္ႏွင့္ေထာက္မိသျဖင့္ မိခင္ဆင္မႀကီးမွ ႏို႕စို႕မခံပဲ ျမန္ျမန္ႏို႕ခြဲပစ္ၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ငယ္အားတြင္ ဟိုင္းဆင္က သာသည္။)

ျမင့္ေက်ာ္ဦးစီး ေက်ာ္၀င္းမွာအမ်ားေရွ႕တြင္ ေမးေသာေၾကာင့္ သူရေအာင္ ဖမ္းပါမည္၊ သူႏွင့္အတူ ေက်ာလယ္စီး ပဲခ်ိတ္တစ္ေယာက္သာေပးပါဟု ရဲရဲႀကီးအာမခံေလသည္။ ဆင္ေခါင္းႀကီးလည္း တျခားလူမျမင္သျဖင့္ ေခါင္းညိတ္သေဘာတူလိုက္ၿပီး မည္သည့္ေန႔ရာတြင္ ျမဴဆြယ္ဖမ္းလွ်င္ေကာင္းမည္ကို အရင္ သြားေရာက္ေလ့လာ၇န္ ဆုံးျဖတ္ေပးလိုက္သည္။ လက္ေထာက္ဆင္ေခါင္းကိုထြန္းလင္းႏွင့္ ေလးေယာက္အဖြဲ႕ ဓားလွံ ေလးခြ အစုံအလင္ျဖင့္ ထမင္းထုပ္ကာ စခန္းမွ မနက္လင္းလင္းခ်င္း ထြက္ခြါၾကသည္။ တစ္ေန႔လုံး ျမင့္ေဌး၏ ထူးလမ္းႏွင့္ စားက်က္ အိပ္သည့္ေနရာမ်ားကို ေျခရာေကာက္ေလ့လာၾကသည္။ ျမင့္ေဌးသည္ ဆင္မ ေသာင္းစိန္ခိုင္ႏွင့္တြဲကာ ၀က္စားက်င္းရြာႏွင့္ မက်ီးကိုင္းရြာႏွစ္ရြာၾကားရွိ ငွက္ေပ်ာဥယ်ာဥ္ၿခံမ်ားႏွင့္ ဖုန္းဆိုးမ်ားတြင္သာ ေနထိုင္ေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ ေရကို ပနီေခ်ာင္းတြင္ ဆင္းေသာက္သည္ကိုေတြ႕ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုထြန္းလင္းႏွင့္အဖြဲ႕ စခန္းျပန္ကာ ေရေသာာက္ဆင္းသည့္အခ်ိန္တြင္ ေခါင္ဆင္ျမင့္ေက်ာ္ႏွင့္ ၀င္ထိန္းကာ၀ိုင္းဖမ္းရန္စီစဥ္ၾကသည္။ ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာ ျမင့္ေက်ာ္အား ကုန္းတင္ကာ ဆင္၀ိုင္းရွိလူကုန္ထြက္ကာ ဆင္ဖမ္းထြက္ၾကသည္။ ေက်းရြာမ်ားအားလည္း ၀က္စာက်င္း ရြာေအာက္ ပနီေခ်ာင္းကိုင္းျပန္႔တြင္ ဆင္ဖမ္းမည္ျဖစ္သျဖင့္ ယာေတာသို႔သြားမည့္သူမ်ား ယေန႔မသြားရန္ အေၾကာင္းၾကားထားရသည္။ ထိုသတင္းကိုၾကားေသာ ရြာသူရြာသားတို႔သည္ ဆင္ဖမ္းသည္ကိုၾကည့္ရန္ ပနီေခ်ာင္းကိုင္းျပန္႔အတြင္းရွိ လက္ပံပင္မ်ား သရက္ပင္မ်ားတြင္တက္ကာ ၾကည့္ေနၾကသည္မွာ ပ်ားအုံကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္။ ဆင္ေခါင္းႀကီးလည္း သစ္ပင္ငယ္မ်ားတြင္ တက္ၾကည့္ေနသူမ်ားအား အတင္းဆင္းခိုင္းကာ သစ္ပင္ႀကီးႀကီးတြင္ တက္ၾကည့္ရန္ လုိက္ေျပာရေတာ့သည္။ တိုးတိုးတိတ္ဖမ္းရန္ႀကိဳးစားခ်က္မွာ မေအာင္ျမင္ေတာ့ေခ်။ ေအာက္ကိုင္းျပန္႔ထဲမွ ဆူဆူညံညံ အသံမ်ားေၾကာင့္ဖုန္းဆိုးေပၚတြင္အစာစားကာၾကည္ႏူးေနၾကေသာ ဆင္ေမာင္ႏွံႏွစ္ေကာင္ထံမွ ခေလာက္သံမ်ားတိတ္သြားသည္။ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ ေစာင့္ေသာ္လည္း ေရေသာက္ဆင္းမလာေတာ့ေခ်။ ေနျမင့္လာပီျဖစ္ျဖင့္ မိုးဦးေနမွာ အေတာ္ပူလာေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံး ေတာေျခာက္ကာ ဆင္ႏွစ္ေကာင္အားေခ်ာင္းထဲေမာင္းခ်ကာ ေခ်ာင္းထဲေရာက္မွ ဆင္းခ်င္းကပ္ဖမ္းရန္ ဆုံးျဖတ္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ လက္ေထာက္ဆင္ေခါင္းကိုထြန္းလင္းႏွင့္ ဆင္သမား ၉ေယာက္တို႔အား သံပုံး၊ ၀ါးလက္ခုတ္ မ်ားႏွင့္ တဖက္ေတာင္ေၾကာမွ တက္ကာ ျမင့္ေဌးႏွင့္ေသာင္းစိန္ခိုင္ေနေသာ ဖုန္းဆိုးယာေတာအား ေတာေခ်ာက္ထုတ္ပါေတာ့သည္။ (ေတာခ်ာက္သည္ဆိုသည္မွာ လူရွိသမွ် တန္းစီကာ သံပုံး ၀ါးလက္ခုတ္ စသည္မ်ားကို ဆူညံစြာတီးကာ ပါးစပ္မွလည္း၀ိုင္းေအာ္ကာ ေတာတြင္းရွိ တိရစၦာန္မ်ားေမာင္းထုတ္ျခင္းျဖစ္သည္။)

ေတာေခ်ာက္သံၾကားေသာ ဆင္ႏွစ္ေကာင္မွာၿငိမ္ေနရာမွ ေအာက္ကိုင္းေျမျပန္႔သို႕ဆင္းလာေလသည္။ ေခ်ာင္းစပ္ေရာက္ေသာ္ ျမင့္ေက်ာ္၏အနံ႕ကို ရသြားေလသည္။ ျမင့္ေဌးသည္ ႏွာေမာင္းကိုေလတြင္ေျမာက္ကာ  အနံ႕စစ္ေနေလသည္။ ထို႔ေနာက္ အစ္ထုိးကာ တစ္လွမ္းျခင္းေခ်ာင္းကို ကူးလာေတာ့သည္။ျမင့္ေက်ာ္အား ေခ်ာင္းစပ္မွ ကိုက္ရွစ္ဆယ္ခန္႔ကြာေသာ လက္ပံပင္ႀကီးေအာက္တြင္ ပုံးေစာင့္ေနေစသည္။ ျမင့္ေက်ာ္သည္ အစတြင္ၿငိမ္ကာ ေခါင္းေပၚမွ ဦးစီးေျပာသလိုနားေထာင္ေသာ္လည္း ျမင့္ေဌး၏ မုန္နံ႕ရၿပီး အစ္ထုိးသံၾကားေသာအခါ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ဦးစီးေက်ာ္၀င္းလည္း ပိုင္မွ ထြက္တိုက္ရန္ ဒူအုပ္ခါ ဆင္ကိုရပ္ထားေသာ္လည္း သူ႕ဆင္ အေျခအေနမဟန္မွန္း ရိပ္မိလာသည္။ ကုန္းလည္စီး ေက်ာ္လႈိင္အား အေျခအေနၾကည့္လိုက္ရန္ႏွင့္ မဟန္လွ်င္ခုန္ဆင္းထြက္ေျပးရန္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္မွာထားသည္။ ျမင့္ေဌးသည္ ေခ်ာင္းလယ္မွ ကမ္းစပ္သို႕ေရာက္လာကာ ကမ္းပါးခပ္ေျပေျပကိုတက္လာသည္ကို ျမင္ေက်ာ္ျမင္ေသာအခါ ဦးစီးအခိုင္းကို မေစာင့္ပဲ အစ္ထုိးကာ ၀င္ေတာ့သည္။ ရုတ္တရက္ ဆင္ထြက္သြားေသာအခါ ကုန္းလည္စီး ေက်ာ္လႈိင္မွာ ျပဳတ္က်က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ ေအာက္ေျခမွ သဲျပင္ျဖစ္၍သာေတာ္ေတာ့သည္။ ေက်ာ္၀င္းလည္း ေနာက္လွည့္ၾကည့္၍ ေက်ာ္လႈိင္မပါေသာအခါ သူလည္း ဆင္ေပၚမွ ခုန္ခ်ကာ နီးရာ ကမ္းပါးယံတြယ္ကပ္တက္ေတာ့သည္။ ဆင္ႏွစ္ေကာင္ကား ေခ်ာင္းကမ္းပါးစပ္တြင္ ေတြ႕ၾကေလေတာ့သည္။

ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္......