စရုိက္

စရုိက္ဆိုသည္မွာ ပင္ကိုယ္ရိုးရာ သူတကာျဖစ္ေနက်ထက္ လြန္လြန္ကဲကဲ ျဖစ္တတ္သည္ကိုေခၚပါသည္။
စရိုက္ (၆)ပါး
   စရိုတ္သည္ (၆)ပါး အျပားရွိသည္။
၁။ ရာဂစရိုက္
    ၀တၳဳကာမ၊ ကိေလသာကာမတို႔၌ လြန္ကဲစြာ ကပ္ၿငိတတ္ေသာအက်င့္၊
၂။ ေဒါသစရိုက္
    အာဃာတ၊ ဣသာ၊ ပစၦရိယ စသည္တို႔၌ လြန္ကဲသည့္အက်င့္၊
၃။ ေမာဟစရိုက္
    ထိုင္းမႈိုင္းေတြေ၀ျခင္း လြန္ကဲသည့္အက်င့္၊
၄။ သဒၶါစရိုတ္
    ယုံၾကည္လြယ္ေလ့ရွိေသာစရိုတ္၊
၅။ ၀ိတက္စရိုက္
    စိတ္ကူးယဥ္တတ္ေသာအက်င့္၊
၆။ ပညာစရိုက္
    အရာရာ၌ အေၾကာင္းအက်ဳိး အေကာင္းအဆိုးတို႔ကို ဆင္ျခင္တတ္ေသာအက်င့္၊

မိမိစရိုက္ကို ဆန္းစစ္ရန္လိုအပ္ျခင္း

      လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ စရိုက္ကို ဆန္းစစ္ရန္မွာ ထိုသူ၏ အသြားအလာ၊ အေနအထိုင္၊ အေျပာအဆို၊ ဣရိယာပုထ္ကိုလည္းေကာင္း၊ လုပ္မႈကိုင္မႈကိစၥ၊ စားေသာက္မႈေဘာဇဥ္၊  ၾကည့္ျခင္း ဒႆန စသည္တို႔ကို  ၾကည့္ရႈအကဲခတ္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း သိႏိုင္သည္။
      ထိုးစရိုက္ (၆)ပါးတို႔တြင္ ရာဂႏွင့္ သဒၶါ၊ ေဒါသႏွင့္ပညာ၊ ေမာဟႏွင့္၀ိတက္ စရိုက္တို႔သည္ သေဘာအားျဖင့္ တူသလိုလိုရွိတတ္သည္။
    ရာဂႏွင့္သဒၶါစရိုက္ရွိေသာသူသည္ ပကတိသြားၿမဲ သြားသည္ရွိေသာ္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း တင့္တင့္တယ္တယ္ရွိသည္၊ ျဖည္းျဖည္းသာ ေျခကိုခ်သည္၊ ညီညီၾကြသည္၊ လုပ္မႈကိုင္မႈ ယဥ္ေက်းေသသပ္သည္။ အခ်ိဳအဆိမ့္ စားေသာက္ဖြယ္တို႔ႏွင့္ အေမႊးအႀကိဳင္တို႔ကို ႀကိဳ႕ႏွစ္သက္တတ္သည္။
        ရာဂစရိုက္ရွိေသာသူသည္ ကာမဂုဏ္အာရုံမ်ားကို စြဲမက္တတ္သည္၊ ပရိယာယ္မာယာ အလိမ္အေကာက္မ်ားသည္၊ မာနႀကီးသည္၊ လိုခ်င္ေလာဘမ်ားသည္၊
        သဒၶါစရိုက္ရွိသူသည္ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းေလ့ရွိသည္၊ ဘုရားကိုပူေဇာ္ျခင္း၊ တရားေတာ္ကို နာယူျခင္း၊ သံဃာေတာ္မ်ားကို ၀ပ္တြားဆည္းကပ္ အေလးအျမတ္ျပဳျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသည္။
        ေဒါသႏွင့္ပညာစရိုက္ရွိေသာသူသည္ အသြားအလာ၊ အေနအထိုင္၊ အေျပာအဆို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ကတိုက္ကရိုက္ရွိရွိသည္၊ လုပ္မႈ၊ ကိုင္မႈတို႔၌ ယဥ္ေက်းေသသပ္ျခင္း မရွိလွ၊ အခ်ဥ္၊ အငန္၊ အစပ္၊ အခါး စူးရွေသာ အစာအာဟာရတို႔ကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တတ္သည္။ မေကာင္းေသာ အဆင္း၊ အသံစသည္တို႔ႏွင့္ႀကံဳေတြ႕ေသာအခါ သည္းခံခ်ဳပ္တည္းနိုင္ျခင္းမရွိဘဲ ဆဲဆိုေငါက္ငမ္း ၾကမ္းတမ္း စိတ္တိုလြယ္သည္။
       ေဒါသစရိုက္ရွိေသာသူသည္ ရန္ၿငိဳးဖြဲ႕မႈ၊ ျငဴစူမႈ၊ သူတပါးဂုဏ္ကို ဖ်က္ဆီးလိုမႈ၊ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ျပလိုမႈ၊ အဆုံးအမခက္ခဲမႈတို႔ ျဖစ္ေလ့ရွိသည္။
         ပညာစရိုက္ရွိေသာသူသည္ စားေသာက္ဖြယ္တို႔၌ ႏႈိင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္ စားေသာက္ေလ့ရွိသည္။ သံသရာ ေနာင္ေရးကို သတိပညာျဖင့္ ေကာင္းစြာေျမာ္ျမင္ေလ့ရွိရကား ဂတိေကာင္း၍ ထက္ထက္ျမက္ျမက္ရွိေအာင္ ပါရမီကုသိုလ္မ်ားကို လုံ႔လသန္သန္ျဖင့္ မွန္မွန္ႀကိဳးစားေလ့ရွိသည္။
      ေမာဟႏွင့္ ၀ိတက္စရိုက္ရွိေသာသူသည္ ယမ္းဖယ္ယမ္းဖယ္ သြားေလ့ရွိသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕လွ်က္ ေျခကိုခ်သည္၊ ၾကြသည္၊ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ရွိသည္။ လုပ္ငန္းကိစၥ ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြး ေပြေပြလိမ္လိမ္ရွိသည္။ စားေသာက္မႈ၌လည္း ဘယ္အစားအစာကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တတ္သည္ဟူ၍မရွိ  မိမိအစြမ္းျဖင့္ မည္မည္ရရ ေျပာေလာက္ဆိုေလာက္ေအာင္ ၿပီးေျမာက္သည္ဟူ၍ မရွိတတ္၊ အေၾကာင္းအက်ဳိး အေကာင္းအဆိုးကို ႏႈိင္းခ်ိန္ခြဲျခား၍ မသိတတ္၊ အရပ္ရပ္ကိစၥမွာ သူတကာ၏ေနာက္လိုက္သာ ျဖစ္ရသည္။ သူမ်ားခ်ီးမြမ္းသည္ကို ေနာက္ကလိုက္၍ ခ်ီးမြမ္းတတ္သည္။ သူမ်ားကဲ့ရဲ႕သည္ကိုလည္း ေနာက္ကလိုက္၍ ကဲ့ဲရဲ႕တတ္သည္၊ သတိပညာကင္းလ်က္ ထိုင္းမိႈင္းျခင္း၊ ပ်ံ႕လြင့္ျခင္းတို႔ႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္လြန္ေစသည္။ ထိုစရိုက္နွစ္ပါးသည္ ထူးမျခားနားျဖစ္၍ ထိုထို အမႈကိစၥ၌ စကားေတြေပါလ်က္ ကိစၥမေခ်ာပဲ ေမ်ာ၍သာေနတတ္သည္။ လူေပၚေက်ာ့၊ လူေလ၊ လူလြင့္တို႔ႏွင့္ေပ်ာ္ေမြ႕ကာ အႀကံမ်ားလ်က္ အလကားလူပို ေတြသာျဖစ္တတ္သည္။

စရိုက္အလိုက္ႏွလုံးေသြးျဖစ္တတ္ပုံ

         ရာဂစရိုက္ရွိေသာသူသည္ ႏွလုံးေသြးနီသည္။
         ေဒါသစရိုက္ရွိေသာသူသည္ ႏွလုံးေသြးညိဳသည္။
         ေမာဟစရိုက္ရွိေသာသူသည္ အမဲသားေဆးေသာ ေရေလာက္သာ ႏွလုံးေသြးေရာက္ေဖ်ာ့သည္။
         သဒၶါစရိုက္ရွိေသာသူသည္ ႏွလုံးေသြး၀ါသည္။
         ပညာစရိုက္ရွိေသာသူသည္ ပတၱျမားေၾကာင္မ်က္ရြဲကဲ့သို႔ ႏွလုံးေသြးၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ရွိသည္။ ျဖဴသည္။
         ၀ိတက္စရို္က္ရွိေသာသူသည္ ပဲျပဳတ္ေရ အဆင္းကဲ့သို႔ ႏွလုံးေသြးေရာင္ရွိသည္။
ထိုစရိုက္တို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ ေရွးကံအေၾကာင္း မကင္းေပ၊ ေရွးဘ၀က ကုသိုလ္ေကာင္းမႈျပဳလုပ္ေသာအခါ -
ေလာဘၿခံရံ၍ ျပဳလုပ္ခဲ့လွ်င္ ေလာဘစရိုက္ ရွိတတ္သည္၊
ေဒါသၿခံရံ၍ ျပဳလုပ္ခဲ့လွ်င္ ေဒါသစရိုက္ရွိတတ္သည္။
ေမာဟၿခံရံ၍ ျပဳလုပ္ခဲ့လွ်င္ ေမာဟစရိုက္ရွိတတ္သည္။
သဒၶါတရားၿခံရံ၍ ျပဳလုပ္ခဲ့လွ်င္ သဒၶါစရိုက္ရွိတတ္သည္။
သတိ  ပညာၿခံ၇ံ၍ ျပဳလုပ္ခဲ့လွ်င္ ပညာစရိုက္ရွိတတ္သည္။
မေကာင္းေသာအႀကံအစည္ ေထြေထြလာလာျဖင့္ျပဳလုပ္ခဲ့လွ်င္ ၀ိတက္စရိုက္ရွိတတ္သည္။
         ထို႔ေၾကာင့္ ေနာင္အနာဂတ္ဘ၀တို႔၌ စရိုက္ဆိုးမ်ား မျဖစ္ရေအာင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ေသာအခါမွာ သတိ ပညာတို႔ျဖင့္ ၿခံရံ၍ျပဳလုပ္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔မွသာ ေနာင္ျဖစ္လတၱံ႕ေသာ ဘ၀တို႔၌ စရိုက္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ႏိုင္၍ ေကာင္းမႈကုသိုလ္တိုးပြားေပမည္။

စရိုက္(၆)ပါးႏွင့္ သင့္ေလွ်ာ္ေသာ ကမၼ႒ာန္း

၁။ ရာဂစရိုက္ရွိေသာသူသည္ အသုဘ (၁၀)ပါး၊ ကာယဂတာသတိ ဤ ၁၁-ပါးေသာကမၼ႒ာန္းတို႔ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေပသည္။
၂။ ေဒါသစရိုက္ရွိေသာသူသည္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာဟူေသာ အပၸမညာ(ျဗဟၼစိုရ္) ၄-ပါး၊ နီလ၊ ပီတ၊ ေလာဟိတ၊ ၾသဒါတ ဟုဆိုအပ္ေသာ ၀ဏၰကသိုဏ္း ၄-ပါး၊ ဤ ၈-ပါးေသာ ကမၼ႒ာန္းတို႔ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္သည္။
၃။ ေမာဟႏွင့္ ၀ိတက္စရိုက္ရွိေသာသူသည္ ထြက္ေလ၀င္ေလကို ႏွာသီးဖ်ား၌ ရႈမွတ္ေသာ အာနာပါနႆတိကမၼ႒ာန္းႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္သည္။
၄။ သဒၶါစရိုက္ရွိေသာသူသည္ ဗုဒၶါႏုႆတိ၊ ဓမၼာႏုႆတိ၊ သံဃာႏုႆတိ၊ သီလာႏုႆတိ၊ စာဂါႏုႆတိ၊ ေဒ၀ႏုႆတိ၊ ဤ ၆-ပါးေသာ ကမၼ႒ာန္းတို႔ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္သည္။
၅။ ပညာစရိုက္ရွိေသာသူသည္ မရဏာႏုႆတိ၊ ဥပသမာႏုႆတိ(နိဗၺာန္ကိုအာရုံျပဳျခင္း)၊ စတုဓာတု၀၀တၳာန္(ဓာတ္ႀကီးေလးပါးရႈမွတ္ျခင္း)၊ အာဟာေရပဋိကူလသညာ၊ ဤေလးပါးေသာ ကမၼ႒ာန္းတို႔ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ပါသည္။
          ထိုသို႔ အထက္ပါ ကမၼ႒ာန္း (၃၀)မွ က်န္ေသာ ပထ၀ီ၊ အာေပါ၊ ေတေဇာ၊ ၀ါေယာ၊ အာကာသ၊ အာေလာက ဟုဆိုအပ္ေသာ ကသိုဏ္း ၆-ပါး၊ အာရုပၸ ၄-ပါး၊ ဤ ၁၀-ပါးတို႔သည္ အလုံးစုံေသာ စရိုက္တို႔ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္သည္။
       ကသိုဏ္းတို႔တြင္ ေသးငယ္ေသာ ကသိုဏ္း၀န္းတို႔သည္ ၀ိတက္စရိုက္ရွိသူအား သင့္ေလ်ာ္သည္။
      ႀကီးေသာ ကသိုဏ္း၀န္းတို႔သည္ ေမာဟစရိုက္ရွိသူအား သင့္ေလ်ာ္သည္။
       ရာဂ ကိုပယ္ျခင္းငွာ အသုဘကမၼ႒ာန္းကို ပြားအပ္သည္။
       ေဒါသကို ပယ္ျခင္းငွာ ေမတၱာကို ပြားအပ္သည္။
       ၀ိတက္(ေတာင္ေတာင္အီအီႀကံစည္ေနျခင္း)ကိုပယ္ျခင္းငွာ အာနာပါနႆတိ ကိုပြားအပ္သည္။
       မာနကို ပယ္ျခင္းငွာ အနိစၥသညာကို ပြားအပ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္သူတို႔သည္ အထက္ပါျပဆိုခ်က္မ်ားကိုဖတ္ရႈၿပီး မိမိစရိုက္ကို ဆန္းစစ္ၿပီး မိမိစရိုက္ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ ကမၼ႒ာန္းကို ရႈမွတ္ပြားမ်ားပါက တရားရလြယ္ေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူးမ်ားၾကပါေစေသာ၀္....။