သစ္က်ဳတ္ဥပုသ္

     တစ္ခါက သစ္က်ဳတ္အိုတစ္ေကာင္ ေတာထဲ အစာရွာရင္း လိုက္ဖမ္းရင္းနဲ႔ ဘာေကာင္မွ ဖမ္းလို႔မမိဘူးျဖစ္ေနတယ္။(သစ္က်ဳတ္ဆိုတာ က်ားသစ္ထက္ငယ္တယ္၊ ေၾကာင္ထက္လည္းႀကီးတယ္။ သစ္ပင္ေတြေပၚမွာေနတာမ်ားတယ္။) သူက အိုလည္းအိုပီဆိုေတာ့ အရင္လို လ်င္ျမန္သြက္လက္စြာ သားေကာင္ေတြ ကိုမဖမ္းႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဟိုအေကာင္လိုက္လဲမမွီ၊ ဒီအေကာင္လိုက္လဲ မမိ ျဖစ္ေနေတာ့ ေမာေမာနဲ႔ လွ်ာထြက္ၿပီး သစ္ပင္ရိပ္မွာနားေနတယ္တဲ့။ 

    အဲလိုနားေနရင္း စိတ္ကူးတစ္ခုရတယ္တဲ့။ အင္း.. ဘာေကာင္မွ မဖမ္းမိတဲ့တူတူ ဥပုသ္ေစာင့္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး သူက ဥပုသ္ ေဆာက္တည္လိုက္တယ္တဲ့။ ဒါကို အဲဒီသစ္ပင္မွာရွိတဲ့ ဘုရားအေလာင္းရုကၡစိုးက ျမင္ေတာ့ အင္း.. ဒီအေကာင္ သီလ ၿမဲ မၿမဲ စမ္းဦးမွလို႔ အေတြးေပၚၿပီး ... သစ္ပင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ျမက္ခင္းမွာ ေျခက်ဳိးေနတဲ့ သမင္ငယ္ကေလးဟန္ေဆာင္ၿပီး ေထာ့နဲ႔ ေထာ့နဲ႔ နဲ႔ျမက္စားေနတယ္တဲ့။

          အဲဒီလို သမင္ကေလး ျမက္စားေနတာကို သစ္ပင္ရိပ္မွာ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႔ေခြေနတဲ့ သစ္က်ဳတ္က သိသြားတယ္တဲ့။ သူကဗိုက္ကလည္းဆာေန၊ ေနာက္ သူေတြ႕ေနရတဲ့ သမင္ကေလးကလည္း ေျခက်ဳိးလို႔ ေထာ့နဲ႔ ေထာ့နဲ႔ ဆိုေတာ့ အင္းငါလိုက္ဖမ္းရင္ ေတာ့ ရေလာက္တယ္ ၊ ဥပုသ္က ဘယ္ေတာ့ေစာင့္ေစာင့္ရပါတယ္ေလ..။ ေလာေလာဆယ္ အစာမစားရလို႔ရွိရင္ ငါေသသြားႏိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ ဥပုသ္ကိုေနာက္မွပဲ ေစာင့္ေတာ့မယ္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီသမင္ေလးကို ဖမ္းစားလိုက္ဦးမွ လို႔ ေတြးၿပီး... သမင္ကေလးကို လိုက္ဖမ္းေရာတဲ့။ သမင္က တကယ့္သမင္မဟုတ္ေတာ့ ဖမ္းလို႔မမီဘူး၊ လိုက္ရင္းလိုက္ရင္းနဲ႔ အေတာ္ေမာၿပီး လွ်ာထြက္ၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။ သမင္ကေတာ့ ေပ်ာက္သြားေရာ။ 

        ဒီေတာ့ သစ္က်ဳတ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးတယ္တဲ့.. 

"အင္း ေတာ္ေသးတာေပါ့... သမင္မမိလို႔၊ ႏို႕မို႔ဆိုရင္ ဥပုသ္က်ဳိးေတာ့မလို႔"

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြလည္း သီလေတာ့ ေစာင့္ၾကပါတယ္။ အက်ဳိးေပးေတြနည္းၾကရတာကေတာ့ သစ္က်ဳတ္ဥပုသ္လိုျဖစ္ေနလို႔ပါ။ အေျခအေနေပးမွ အားလပ္မွ အလုပ္မရွိမွ နားရက္မွ အလုပ္ပိတ္ရက္မွသာ ဥပုသ္ေစာင့္ၾကပါတယ္။ ဒါေတာင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားမဲ့ မနက္ေစာေစာ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ကေလး ရမယ့္ ခြင္ကေလးေပၚလာရင္ အဲဒီအလုပ္ေနာက္ပါသြားတတ္ပါေသးတယ္။ အဲ ခြင္မတည့္ရင္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းျပန္သြားတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ဒီလိုဥပုသ္အက်ဳိးမေပးတာ သီလက အစြမ္းမထက္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆာက္တည္သူကိုယ္က ေစတနာညံ့ဖ်င္းလို႔ပါ။ ေစတနာအားႀကီးမွ အက်ဳိးေပးလည္းသန္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ေစတနာအားႀကီးရင္ ေကာင္းက်ဳိးေပးတာသန္မယ္။ မေကာင္းတဲ့ ေစတနာအားႀကီးရင္ မေကာင္းက်ဳိးေပးတာမ်ားမယ္။ ကိုယ့္ေစတနာ ေပၚမူတည္ၿပီး အက်ဳိးေပးေတြျဖစ္မွာပါ။

      "သီလက မေပးႏိုင္တာ ဘာမွမရွိ၊ သီလလုံရင္ လိုခ်င္တာအကုန္ရႏိုင္တယ္" လို႔ မုံလယ္ဆရာေတာ္ႀကီးက မိန္႔သြားခဲ့ပါတယ္။ သီလဆိုတာ အေျခခံအုတ္ျမစ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႕ကို အထူးျပဳ ေဆာက္တည္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ သီလလုံမွ သမာဓိအ၇ျမန္မယ္၊ ၿမဲမယ္၊ သမာဓိေကာင္းမွ ရုပ္နာမ္ခႏၶာငါးပါးရဲ႕ ျဖစ္ပ်က္ကို ရွင္းရွင္းျမင္မယ္။ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ဆိုတာကို တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္သြားရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဆင့္ေက်ာ္လို႔မရသလို တစ္ဆင့္မွာ အေျခမခိုင္ရင္ ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္လို႔ မရပါဘူး။ 

      ဒါေၾကာင့္ အေျခခံျဖစ္တဲ့ သီလကို လုပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ မလုပ္ခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ အားသည္ျဖစ္ေစ၊ မအားသည္ျဖစ္ေစ လုံၿခဳံေအာင္ေဆာက္တည္ၾကပါလို႔...

တန္ဖိုး

ဘယ္အရာ မဆို သူ႕တန္ဖိုးနဲ႔သူ ရွိၾကပါတယ္။ ပစၥည္းတိုင္း၇ဲ႕ တန္ဖိုးကို တန္ဖိုးသိသူေတြက ေစ်းသတ္မွတ္ေပးထားၾကပါတယ္။ ပစၥည္းတစ္ခုရဲ႕ တန္ဖိုးကို အဲဒီပစၥည္းအေၾကာင္းသိတဲ့သူမွသာ ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးရွိတယ္ဆိုတာ သိပါမယ္။ တန္ဖိုးမသိတဲ့သူ ပစၥည္းအေၾကာင္းနားမလည္တဲ့သူကေတာ့ အဲဒီပစၥည္းတန္ဖိုးကိုမသိတဲ့အတြက္ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း ၊ ဘယ္ေလာက္တန္မွန္ မသိပါဘူး။

တန္ဖိုးသိမွလည္း တန္ဖိုးထားၾကပါတယ္။ တန္ဖိုးမသိသူကေတာ့ တန္ဖိုးမထားပါဘူး။

နာၾကားဖူးတဲ့ ေတာင္ၿမိဳ႕ မဟာဂႏၶာရုံရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ေဟာတဲ့တရားတစ္ပုဒ္မွာ ျပည္တန္ပတၱျမားကို စတြ႕တဲ့ ၾကက္မႀကီးဟာ ေတြ႕စေတာ့ ရဲရဲေလးဆိုေတာ့ အစာမွတ္လို႔ ေကာက္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ အစာမဟုတ္မွန္းသိလို႔ ျပန္ခ်ၿပီး ေတာ္ေတာ္ရႈပ္တဲ့ဟာပဲ ဆိုၿပီး ယက္ထုတ္လိုက္ပါတယ္တဲ့။ 

ေနာက္ ဒုတိယေတြ႕တဲ့ ကေလးကေတာ့ ေက်ာက္ခဲနီနီေလးဆိုၿပီး ကစားဖို႔ေကာက္ယူထားပါတယ္။  ပတၱျမားနဲ႔ ကစားေနတာကိုေတြ႕တဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္က ကေလးဆီက မုန္႔ဖိုးေပးၿပီး၀ယ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ ပန္းထိမ္မွာသြားေရာင္းပါတယ္။ တစ္ေထာင္ေလာက္ရတယ္ဆိုပဲ။ 

တစ္ခါ ပန္းထိမ္သည္က ရတနာကုန္သည္ကို ျပန္ေရာင္းေတာ့ တစ္သိန္းေလာက္ရတယ္ဆိုပဲ။

ရတနာကုန္သည္က ျပန္ေရာင္းေတာ့ ေရႊေငြရတနာေတြ မေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ရတယ္ဆိုပဲ။

ဒီလိုပါပဲ...

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြကို တန္းဖိုးထားၾကပုံျခင္းမတူပါဘူး။ ကိုယ့္သႏၱာန္မွာ ရွိတဲ့ ဉာဏ္အလိုက္ ကြာျခားသြားပါတယ္။

တခ်ဳိ႕ဆို တန္ဖိုးရွိမွန္း အဖုိးတန္မွန္းေတာင္ မသိၾကပါဘူး။ ၾကက္မႀကီးလိုပါပဲ...

တခ်ဳိ႕က ကစားစရာေလာက္သာ မွတ္ထင္ၾကတယ္။ ကေလးလို အေတြးရွိေနသူေတြပါပဲ...။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့... တန္ဖိုးရွိမွန္းေတာ့ သိတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္တန္မွန္းေတာ့ မသိၾကဘူး...။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ .. အဖိုးမျဖတ္နိုင္ေအာင္တန္မွန္းသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႕ကိုယ္တိုင္ဘုရားေဟာအတိုင္း က်င့္ႀကံၾကလို႔ ေလာကမွ လြတ္ေျမာက္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ တန္ဖိုးအသိဆုံးသူေတြပါပဲ။

သင္ေရာ... ဘုရားေဟာတရားဓမၼေတြရဲ႕တန္ဖိုးကို ဘယ္ေလာက္သိၿပီလဲ?

ေၾကာ္ျငာ

၀ါ၀င္ခါနီး (၁၀)ရက္တရားစခန္း တာခ်ီလတ္ၿမိဳ႕က မိုးကုတ္ရိပ္သာအဖြဲ႕ခြဲ(၃၄၈)မွာက်င္းပပါမယ္။ အေၾကာင္းညီညႊတ္သူမ်ား တရားစခန္း၀င္ႏိုင္ရန္အက်ဳိးငွာ၄င္း၊ အျခားသူမ်ားအား သတင္းေပးကူညီျခင္းငွာ၄င္း သိရွိႏိုင္ေစရန္ေၾကာ္ျငာပါတယ္။

 

ေယာဂီက်င့္ေဆာင္ရမည့္ (၆)ပါး

အမႈမမ်ား၊ စကားသည္းဆည္း၊

ေစာင့္စည္းဣေျႏၵ၊ အိပ္ေနႏိုးၾကား၊ 

အစားမႀကီး၊ တစ္ေယာက္တည္းေန

ဤေျခာက္ေထြ က်င့္ေလေယာဂီမွာလို႔ အဂုတၳိဳရ္ ပါဠိေတာ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။