Tuesday, April 27, 2010

တရားထိုင္ပုံထိုင္နည္း

         တရားထိုင္တဲ့အခါ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ပါ၊ ခါးကိုေျဖာင့္ေျဖာင့္ မတ္မတ္ထားပါ။ ေရွ႕လဲ မငိုက္နဲ႔ ေဘးလဲ မေစာင္းနဲ႔၊ ေခါင္းလည္း ဘယ္ဘက္မွ မေစာင္းပါနဲ႔၊ မင္းရဲ႕ခါးအထက္ပိုင္း ကိုယ္ႀကီးဟာ ေရွ႕ - ေနာက္ ၊ ေဘး ယိမ္းယို္င္ေနရင္ အရိုးအဆစ္ေတြ အဆက္ခ်င္းတည့္တည့္(တဲ့တဲ့) မေနတဲ့အတြက္ မၾကာခင္ နာလိမ့္မယ္။ ေ၀ဒနာကိုေတြ႕ဖို႔ရာထားဦး၊ သမာဓိကိုရေအာင္ေတာင္ မထိုင္ႏိုင္ပဲ ေနရမွာစိုးတယ္။ ခါးေအာက္ဖိထားလို႔ ရွိရင္ ေသြးလႊတ္ေၾကာ၊ ေသြးျပန္ေၾကာ ကိုက္ခဲလာမယ္။ ဒီေတာ့ ထိုင္နည္းမမွန္ရင္ ေ၀ဒနာကို တမင္လုပ္ၿပီး ယူရာက်မယ္။ ဒီအခ်က္ေတြဟာ တရားထိုင္စ ေယာဂီေတြအတြက္ အေရးႀကီးတယ္။

          ေယာဂီမ်ားဟာ မိမိတို႔ႀကိဳ႕က္တဲ့ ဣရိယာပုထ္ (အေနအထား)နဲ႔ အားထုတ္ႏိုင္တယ္။  ဒါေပမယ့္ ထိုင္ျခင္း ဣရိယာပုထ္ျဖင့္ အားထုတ္တာက စိတ္ၿငိမ္မႈ သမာဓိရလြယ္လို႔ ပိုေကာင္းတယ္။ ၀င္သက္၊ ထြက္သက္ကို မွန္မွန္ရႈရႈိက္ရမယ္။ သိပ္ျပင္းျပင္းထန္ထန္၊ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ရႈရႈိက္လို႔ရွိရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညွင္းဆဲရာက်မယ္။

(၀င္သက္)ရွဴလိုက္တဲ့အခါ၊ ေလထဲမွာရွိေနတဲ့ ေတေဇာဓာတ္ဟာ အဆုတ္ထဲမွာရွိတဲ့ ေလအိတ္ကေလးမ်ားစြာ ရွိတဲ့ေနရာေရာက္တဲ့အခါ ခႏၶာကိုယ္အတြက္ အပူခြန္အား( ေတေဇာဓာတ္) ရရွိတယ္။

          ဒါေၾကာင့္ အဆုတ္ထဲေရာက္ေအာင္ အသက္ရွဴလိုက္တဲ့အခါတိုင္း၊ အဆုတ္ဟာက်ယ္ျပန္႔ သြားႏိုင္ေအာင္  ခႏၶာကိုယ္အထက္ပိုင္းကို တရားထိုင္တဲ့အခါ တည့္တည့္မတ္မတ္ထားရမယ္။ အဲဒီလိုထားရင္ အဆုတ္ေလအိတ္ကေလးေတြ ေလျပည့္ေနမယ္။ ေလျပည့္ေနမွ မိမိခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို နာရီမ်ားစြာ တရားထိုင္ႏိုင္မယ္။

အဆုတ္ကိုေလအျပည့္ မသြင္းႏိုင္ရင္ ေမာပန္းလာမယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ တရားထိုင္တဲ့ ေယာဂီမ်ားအတြက္ အေရးႀကီးတယ္။ ၀င္ေလကို တစ္ခါျပင္းျပင္း ရွဴထုတ္လိုက္ရင္ ႏွလုံးဟာ ၄-ႀကိမ္လႈပ္ရွားရမယ္။

ညွစ္ထုတ္ရမယ္။ တစ္မိနစ္မွာ ၁၆-ႀကိမ္မွ ၁၈-ႀကိမ္အထိ အသက္ရွဴရွိဳက္ရတယ္။ ႏွလုံးကေတာ့ (၆၄) မွ (၇၂) အထိ လႈပ္ရွားညွစ္ထုတ္ရေတာ့၊ အသက္(ေလ) ကိုျမန္ျမန္ ျပင္းျပင္းရွဴလိုက္ရင္ ႏွလုံးဟာ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္မ်ားၿပီး ပင္ပန္းမလဲ၊ တရားမပဲ ေရာဂါရဖို႔ ေသခ်ာတယ္။

          အဆုတ္ရဲ႕အင္အားနဲ႔ ယူေဆာင္လာတဲ့ ေတေဇာဓာတ္(အပူ)က အစာအိမ္၊ အူသိမ္၊ အူငယ္မ်ားကို ျပဳျပင္ေပးလိုက္ေတာ့ အစာအဟာရ ေၾကညွက္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးကို ေထာက္ပံ့ေပးတယ္။ ဒီအျပင္ ဒီေသြးဟာ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္း အသီးသီးမွာ ေဘးျဖစ္ေစတဲ့ အညစ္အေၾကး အဆိပ္အေတာက္ အပ်က္အစီးမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာ အစိတ္အပို္င္းမ်ားမွတစ္ဆင့္ ေခၽြး၊ အခုိး၊ အေငြ႕၊ က်င္ငယ္ အျဖစ္ျဖင့္ အျပင္ထုတ္ေပးတယ္။

 အဆုတ္မွတစ္ဆင့္ အဆိပ္အေတာက္နဲ႔ မေကာင္းတဲ့ အခုိးအေငြ႕မ်ားပါလာတဲ့ ေလကို ထြက္သက္ေလျဖင့္ ထုတ္ပစ္တယ္။ ေသြးဟာ ႏွလုံးခုန္ျခင္းအားျဖင့္ ေသြးေၾကာထဲမွ ျဖစ္လိုက္ပ်က္လိုက္နဲ႔ လည္ပတ္ၿပီး မေကာင္းတဲ့ ေသြးညိဳေသြးပုပ္ေတြကို ႏွလုံးထဲက အဆုတ္ထဲ တြန္းလိုက္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့ေသြးမွာ (ေတေဇာအသစ္) တစ္ဘက္ႏွလုံးထဲမွ ေသြးနီအေကာင္းျပန္လည္ရရွိပါတယ္။

        အဲဒီကတစ္ဖန္ မေကာင္းတဲ့ အညစ္အေၾကး  အဆိပ္အေတာက္ အပ်က္အစီးမ်ားကို ေခၽြး၊ က်င္ငယ္၊ အေငြ႕အသက္ျဖင့္ ျပန္ထုတ္ၿပီး တစ္ပတ္လည္ေနလို႔ ငါတို႔မင္းတို႔ အသက္ရွင္ေနတယ္လို႔ ေခၚရတာပဲ၊ တို႔ရဲ႕ႏွလုံးဟာ လက္သီးဆုပ္ပမာဏရွိတယ္။

အတြင္းမွာ အေခါင္းႀကီးရွိတယ္။ ဒီအေခါင္းႀကီးအတြင္းမွာ တစ္ဆုပ္စာေလာက္( အသစ္အသစ္ျဖစ္ေနတဲ့) ႏွလုံးေသြးနီ (ေတေဇာ) ဟာရွိေနတယ္။ အဲဒီေကာင္းတဲ့ေသြးကို အသက္တစ္ခါရွဴရင္ တစ္ကိုယ္လုံးႏွံ႕ေအာင္ ၄-ႀကိမ္ညွစ္ပို႔ရတယ္။ ႏွလုံးသားကို ျဖဴေခ်ာပါးလွပ္တဲ့ အေျမွးလႊာနဲ႔ဖုံးအုပ္ထားတယ္။ ဒီႏွလုံးသားရဲ႕  ညာဘက္ခန္းကေတာ့ မေကာင္းတဲ့ေသြးညိဳေတြကို အဆုတ္ထဲ တြန္းပို႔ေပးတယ္။

        အဲဒီလက္တစ္ဆုပ္စာရွိတဲ့ ေသြးကို ဟဒယ၀တၳဳရုပ္က မွီေနတယ္။ ဒီဟဒယ၀တၳဳရုပ္ကို မေနာဓာတ္၊ မေနာ၀ိညာဏဓာတ္၊ စိတ္၊ ေစတသိက္တို႔က မွီတည္ေနတယ္။ ဒီမေနာ၀ိညာဏဓာတ္စိတ္ေတြက ေစခိုင္းရာကို ဒီရုပ္ေတြက လိုက္လိုက္လုပ္ေနရတာပဲ၊ အထည္ကိုယ္မရွိတဲ့ စိတ္ဟာ ႏွလုံးတည္းဟူေသာ လိုဏ္ဂူထဲမွာကိန္းေနတယ္လို႔ ဘုရားက ဓမၼပဒပါဠိေတာ္မွာ ေဟာတယ္။

စိတ္ ေစတသိက္တို႔ရဲ႕ အစြမ္းအာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ ႏွလုံးဘူးအတြင္းရွိ တစ္ဆုပ္စာမွ်ရွိတဲ့ ႏွလုံးေသြးဟာ အဆင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေပၚလာရတယ္။

(၁) ရာဂ အားႀကီးစြာျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ ဟင္းသာျပဒါးေရလို နီနီရဲရဲ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။


(၂) ေဒါသ အားႀကီးစြာျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ မဲပုပ္ပုပ္ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။


(၃) ေမာဟ အားႀကီးစြာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ အမဲသားေဆးေရလို နီက်ဲက်ဲ ျဖစ္လာတယ္။


(၄) ၀ိတက္ အားႀကီးတဲ့အခါ ပဲပိဇတ္ျပဳေရလို နီေနာက္ေနာက္ ျဖစ္လာတယ္။


(၅) သဒၶါအားႀကီးစြာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ ၀ါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေနရာမွ အ၀ါအရင့္ ျဖစ္လာတယ္။


(၆) ပညာအားႀကီးစြာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ ဆြတ္ဆြတ္ျဖဴရာမွ မွန္ကဲ့သို႔ ၾကည္လင္လာၿပီး ပတၱျမားလို အလင္းေရာင္ေတြ ေတာက္ပလာမယ္။

(စရိုက္ ၆-ပါးအလိုက္ အေသြးအေရာင္ ေျပာင္းလဲပုံ ေကာင္းေကာင္းမွတ္ထားပါ။)

       ဒီႏွလုံးကညွစ္လိုက္ေတာ့ ဗဟိုေသြးေၾကာက တစ္ကိုလုံး ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားေတာ့ ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့သူဟာ မဲပုပ္ပုပ္ ေသြးမ်ား တစ္ကိုယ္လုံး ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားတယ္။ အသားေတြလဲ ေဒါသျဖစ္လြန္းေတာ့ နီၿပီးတုန္လာတာေတြ႕ရတယ္။ ေအး ... ေနာက္ေတာ့ ညိဳပုပ္လာၿပီး မေကာင္းတဲ့ ျပစ္မႈမ်ဳိးစုံ က်ဴးလြန္ေတာ့တဲ့အထိ ျဖစ္လာတာေပါ့။

ဘုရား၊ ရဟႏၱာမ်ားက်ေတာ့ ႏွလုံးေသြးဟာ အထူးၾကည္လင္လို႔ ကို္ယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါေတြဟာ တစ္ကိုယ္လုံး ေတာက္ပလာၿပီး ေရာင္ျခည္လႊတ္တဲ့အထိ ျဖစ္ေပၚလာရတယ္။ ရူးသြားတာလဲ ဒီႏွလုံးေသြးပဲကြ၊ ေၾကာက္အားႀကီးရင္လည္း ဒီႏွလုံးေသြးက ေအးၿပီး ျပစ္ခၽြဲလာေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံး ေအးစက္လာတယ္။

အေအးလြန္လို႔ ျပစ္ခၽြဲလာၿပီး ႏွလုံးေသြးရပ္သြားေတာ့ ေသရေတာေပါ့။ ဒီႏွလုံးေသြးထြက္ရာ အ၀င္၀မွာ အဆိုရွင္လိပ္ျပာေတာင္ ကေလး ၂-ခုရွိတယ္။ စိတ္၊ စိတၱဇ၊ ဥတုဇေလေၾကာင့္ ဒီလိပ္ျပာေတာင္ကေလး ၂-ခုဟာ အခ်က္က်က် ခတ္ေပးလိုက္လို႔ ဒီေသြးေတြဟာ ဒိတ္-ဒိတ္၊ ဒိတ္- ဒိတ္နဲ႔ အခ်က္က်က် တစ္ကိုယ္လုံး ပ်ံ႕ႏွံ႕ေနတာေပါ့။

         ဒီစိတ္ဟာ ႏွလုံးေသြးကိုမွီတယ္၊ ဒီႏွလုံးေသြး ေဖာက္ရင္ စိတ္လည္းေဖာက္ျပန္လာတယ္။ ဒါေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားၾကေနာ္...။ လည္ပင္းေသြးေၾကာ ၂-ခုကိုဖိႏွိပ္ထားလိုက္ရင္ ႏွလုံးေသြးေၾကာနဲ႔ တစ္ဆက္တည္းျဖစ္ေနေတာ့ ေသြးေဖာက္ျပန္ၿပီး ဘ၀င္က်ေမ့သြားတတ္တယ္။

ေအး.. ဒါေၾကာင့္ တရားထိုင္ခ်ိန္မွာ လည္ပင္းကို ေရွ႕ေနာက္၀ဲယာ ေစာင့္ငဲ့ေနရင္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္ေတာ့ ထိုင္းမႈိင္းေတြေ၀ေမ့ ေမ်ာေနတတ္တယ္။

ဒါဟာ တရားအားထုတ္တဲ့ ေယာဂီေတြ ၾကပ္ၾကပ္ သတိထားဖို႔လိုတယ္။

လို႔.. အၿမဲသတိေပးေနရတာေပါ့။ တစ္ခါမွ အားမထုတ္ဖူးတဲ့ေယာဂီမ်ားကို ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ဓာတ္သေဘာနဲ႔ ဘယ္လိုဖြဲ႕စည္းေနတယ္ဆိုတာ ရွင္းျပၿပီးၿပီ၊ တရားအားထုတ္ဖို႔ပဲ လိုေတာ့တယ္။

ကဲ - ထိုင္ၾကည့္ၾကစို႕။

2 Comments:

At April 27, 2010 at 6:29 PM , Anonymous Anonymous said...

Thanks you for very nice post.

 
At April 28, 2010 at 6:36 PM , Anonymous Anonymous said...

interesting! waiting for part 2.

 

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home